Volodarski most
| Volodarski most | |
|---|---|
 Volodarski most | |
| Koordinate | 59° 52′ 40″ S; 30° 27′ 12″ I / 59.877786° S; 30.453328° I |
| Premošćuje | Neva |
| Mesto | Sankt Peterburg Nevski okrug  Rusija |
| Funkcija | auto, tramvaj, pešak |
| Karakteristike | |
| Materijal | Čelik |
| Dužina | 362,8 m |
| Širina | 36,8 m |
| Glavni raspon | 58,6 m |
| Istorija | |
| Konstruktor | N. G. Tihomirov A. I. Keclah, Nj. I. Sinica |
| Izgradnja | 1932 |
| Pušten u rad | 1936 |
Volodarski most (rus. Володарский мост) je pokretni most preko reke Neve koji povezuje ulice Ivanovsku i Narodnu u Sankt Peterburgu (Nevski zaliv).[1] Centralni je deo lučkog autoputa. Jedini je most u gradu sa nadvožnjakom za izlaz tramvaja (leva obala). Uzvodno je Veliki Obuhovski most, a ispod je Finski železnički most.
O mostu[uredi | uredi izvor]
Most je dobio ime u čast poznatog revolucionara V. Volodarskog, koji je ubijen 1918. godine u zoni budućeg mosta. Izgradnja mosta odvijala se u periodu od 1932-1936 godine, prema projektu inženjera V. I. Križanovskog, G. P. Perederija i arhitekata A. S. Nikolskog i K. M. Dmitrijeva, kako je i priličio zgradama tog vremena, projektovan je u duhu konstruktivizma. Projektovani most je ličio na trokraki, Armirani beton, sa dvokrilnim vučnim rasponom u sredini.
U to vreme Volodarski most je bio jedan od prvih velikih sovjetskih mostova. Zbog toga je buduća gradnja pažljivo planirana, tehnološke i arhitektonske inovacije su sprovedene u praksi. Tako, je prvi put pod bočnim rasponima uređen prolaz transporta duž nasipa, koji je kasnije postao standardna šema za izgradnju moskovskih mostova. Takođe, po prvi put je korišćena cevasta armatura za kreiranje lučnih konstrukcija bočnih raspona, a vučni raspon je pokriven rešetkama, čiji su metalni delovi spojeni zavarivanjem. Kada je most bio projektovan, 1931. godine, u to vreme nije bilo iskustva u korišćenju električnog zavarivanja u tako velikim konstrukcijama. Pešački deo mosta bio je odvojen od kolovoza balustradama, što je bilo od velikog značaja za sprečavanje udesa. Volodarski most je pušten u rad 1936. godine, a dana 7. novembra na njemu je počeo saobraćaj.[2]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Most 1936. godine[uredi | uredi izvor]
Potrebu za izgradnjom stalnog mosta na ovom mestu izazvao je planski projekat Lenjingrada tridesetih godina prošlog veka, koji je predviđao značajan razvoj njegovog jugoistočnog dela i plansko organizovanje kružnog autoputa, čiji je deo trebalo da pokriva južni deo, okruga grada i za odlazak u Finski zaliv.
Projekat mosta je izradila grupa inženjera iz odeljenja za projektovanje Len Mostotrest pod rukovodstvom profesora G.P. Perederija, uz učešće inženjera V.I.Krizhanovskog. Prema uslovima projekta, bilo je potrebno predvideti vučni raspon u centru mosta, bočni rasponi, u skladu sa zahtevima plovidbe, ne mogu biti veći od 100 m. Za izradu je usvojena varijanta mosta sa tri raspona sa središnjim vučnim rasponom dužine 43 m i dva bočna raspona po 100 m, pokriveni armirano betonskim lukovima sa donjim hodom. Upotreba armiranog betona za trajne raspone bila je zbog maksimalne uštede u metalu.
1932. godine, pre početka izgradnje mosta, izrađena je maketa trajnih lučnih rasponskih konstrukcija u 1/5 prirodne veličine (20 m), koja je postavljena u Tauridskoj bašti i ispitana skoro dvostrukim opterećenjem. Test je rađen uz učešće inženjera G. P. Perederija, V. I. Križanovski, V. K. Kacurin, A. A. Dolženko.
Most je izgrađen u periodu od 1932. do 1936 godine. Izgradnja mosta je izvedena pod rukovodstvom akademika G.P.Perederija, V.I.Križanovskog i glavnog inženjera Lenmoststrest Sh.A.Dzhabua. Zbog velike dubine Neve (do 15 m), intenzivne plovidbe i obilnog leda, betonirani su armirano betonski rasponi na skelama na obali. Gotovi lukovi su transportovani do mesta postavljanja na pontonima pomoću vitla. Radovi na transportu nadgradnje obavljeni su pod rukovodstvom velikog brodograditelja i matematičara, akademika A. N. Krilova. Pod njegovim rukovodstvom projektovani su i proizvedeni džinovski pontoni. Kretanje pontona povereno je EPRON- u- „Podvodna ekspedicija specijalne namene“, specijalizovana za podizanje potopljenih brodova i posedovanje odgovarajućih moćnih vitala, kablova, sidara itd. Prvi dizajn je postavljen 6. novembra 1935. godine, drugi 11. avgusta 1936. godine. a 6. novembra 1936. godine most je svečano pušten u saobraćaj. Uporedo sa mostom izgrađeno je pet kilometara nasipa na levoj obali, koji je postao prva velika postrevolucionarna konstrukcija nasipa u gradu.
Most je bio trorasponska armirano betonska lučna konstrukcija sa donjim hodom, sa prosečnim metalnim dvokrilnim pokretnim mostom sa otvaranjem i dva nadvožnjaka transportne petlje na obe obale Neve. Šema mosta: 101 + 43,6 + 101 m Ukupna dužina mosta je 325,24 m, širina između osa rešetki 20,2 m, širina kolovoza 18 m, širina trotoara po 3 m 385 tona, masa protivtega - 400 tona. Šema mosta je po dizajnu bliska Bolšeohtinskom mostu.
Stalna nadgradnja mosta je bila fleksibilni luk sa krutim priključkom sa procenjenim rasponom od 101,1 m. To je bila jedinstvena inženjerska konstrukcija u to vreme. Poligonalni lukovi bili su pravougaonog preseka sa privescima u obliku slova I sa šupljim pufom u obliku kutije. Svaki raspon je imao dva fleksibilna luka. Vetrene veze su isključene iz ovog sistema jer su horizontalne sile vetra prenete na suspenzije i kolovoz. Sve svođene nadgradnje ojačane cu cevastom armaturom spojenom spiralnim omotačem i ispunjene betonom. Ovakva armatura je prvi put primenjena u praksi mostogradnje.
Most 1993. godine[uredi | uredi izvor]
Stari most je nadgledan tokom rada. Dugo vremena se povećavao otklon prilikom zatezanja lučnih konstrukcija. Proces ljuštenja zaštitnog sloja na listovima bio je intenzivan. Radovi na popravci su više puta vršeni kako bi se obnovio zaštitni sloj, ali je nastavio da se urušava. 1970-1971. godine izvršena je rekonstrukcija pojedinih delova mosta, koji su zastareli tokom eksploatacije. 10. septembra 1985. plutajući dok koji je prolazio ispod mosta udario je u krila mosta i zaglavio vučni mehanizam. Kvar je otklonjen, ali su nakon toga na mostu nastavile da se dešavaju vanredne situacije. Istraživanja su pokazala da je cevasto ojačanje lukova pretrpelo ogromno preterano rastezanje. Instrumenti su pokazivali otklon raspona do 30 cm, koji se postepeno povećavao. Postavilo se pitanje rekonstrukcije strukture. 1986. godine most je zatvoren radi renoviranja.
Postojeći most je izgrađen 1986-1993 po projektu glavnog inženjera projekta lengiprotransmost N. G. Tihomirova i glavnog arhitekte projekta lengiprotransmost Ju. I. Sinica. Izgradnju mosta izvršio je MO-11 Mostostroj-6 pod rukovodstvom glavnog inženjera B.I. Cvetkova. Tehnički nadzor su izvršili O.A.Lebedev i E.N.Dvorkin, inspektori Direkcije za izgradnju saobraćaja.
Za period rekonstrukcije, pored rekonstruisanog mosta nizvodno je izgrađen privremeni pasarela. Raspon pokretnog mosta privremenog mosta nije se povećavao kao kod većine pokretnih mostova, već se pomerao u pravcu Narodne ulice. Prilikom rekonstrukcije armirano betonski lukovi su zamenjeni metalnim nosačima sa prilazom, zadržani su oslonci mosta. Godine 1990. postavljeni su rasponi od 800 tona od 125 metara na desnom i levoobalnom uporištu, koji su potom spojeni vučnim rasponom od 57 metara. Delimičan saobraćaj na mostu je otvoren januara 1992. godine, a potpuno - januara 1993.
Karakteristike[uredi | uredi izvor]
Metalni most sa pet raspona sa jednokrilnim padajućim pokretnim mostom u sredini. Stalni rasponi su pokriveni dvorasponskim kontinualnim gredama po šemi 50,1 + 102,0 m. Svaki raspon se sastoji od dva polubloka, spojena u zajedničku strukturu gornjom ortotropnom pločom i poprečnim podupiračima. Svaki polu blok je konstrukcija u obliku kutije koja se sastoji od dve glavne grede povezane gornjom i donjom ortotropnom pločom. Potpuno metalni pokretni raspon je jedinstvena konstrukcija koja se sastoji od četiri glavne grede, objedinjene duž vrha ortotropnom pločom sa rebrima. Ukupna dužina glavnih greda sa protivtegom je 58,06 m. Most se diže pomoću hidrauličnog pogona. U zatvorenom stanju - podeljena greda.
Oslonci mosta su masivni, armirano betonski, na šipovima, obloženi granitom. Uz levu obalu graniči tramvajski nadvožnjak. Međuoslonci su rekonstruisani uz delimično očuvanje stare kasetane osnove: napravljeni su viši, širi i stabilniji, obloženi granitom. Podesivi mehanizmi se nalaze u desno obalnim nosačima, pored toga, na desnoj strani, nosač ima dva izreza sa udubljenjem za protiv tegove krila. U levoj obali se nalazi kontrolni punkt za pokrtanje mosta. Dužina samog mosta je 362,8 m, širina mosta između šina 36,8 m, od čega je širina kolovoza 31,6 m i dva trotoara po 2,25 m. 6+102,0+50,1 m.
Most je namenjen za kretanje vozila, tramvaja i pešaka. Kolovoz mosta obuhvata 6 saobraćajnih traka (po tri u svakom smeru) i 2 tramvajska koloseka. Kolovoz mosta na stacionarnim rasponima je asfalt, kolovoz i trotoar na poteznom rasponu je epoksidni beton. Trotoar je odvojen od kolovoza ogradom visine 75 cm od metalne zavarene horizontalne šipke kutijastog profila pričvršćene na stubove kutijastog profila. Na mostu je postavljena metalna ograda jednostavnog dizajna. Na osloncima i osloncima mosta ograda se završava granitnim parapetima. Na ulazima u most postavljeni su granitni obelici na postamentima. Na četiri strane mosta nalaze se stepenice. Platforme prilaza mostu i stepenišni spustovi ograđeni su granitnim parapetom. [3].
Most danas[uredi | uredi izvor]
Silueta mosta, koja se pojavila kao rezultat rekonstrukcije, značajno je poboljšala primjer celovitog rešenja urbanog razvoja. Most je, obnovljen 2008. godine kako bi se ojačale metalne konstrukcije čvrstih struktura. Konstrukcija ima oblik izduženog luka, a njeni rasponi su se uzdigli iznad vode četiri metra više nego ranije. Ovo eliminiše potrebu za otvaranjem mosta prilikom prolaska velikih plovila. Ali tokom perioda plovidbe (od kraja aprila do kraja novembra) most se podiže svake noći.
Mostovi su izgrađeni preko rijeke Neve za prolazak brodova. To se vrši redoslijedom, počevši od Finskog zaljeva i Volodarskog mosta do središta Sankt Peterburga. Danas možemo reći da most doživljava granična opterećenja. To je prvenstveno zbog višestruko povećanog broja tranzitnih prevoza poslednjih godina.[4]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Boris, Antonov. Mostovi Sankt Peterburga. ISBN 5-89662-019-5.
- Evgeniй Plюhin, A. L. Punin. Nad vodama su visili mostovi.
- V. I., Kočedamov. Mostovi Lenjingrada (PDF).
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
Mediji vezani za članak Volodarski most na Vikimedijinoj ostavi
