Vojska dinastije Ming
Vojska dinastije Ming (engl. Military of the Ming dynasty) bila je oružana snaga Kine u periodu od sredine 14. do sredine 17. veka (1368-1644). Ova vojska oslobodila je Kinu od mongolske vlasti dinastije Juan (1279-1368) i potukla Japance u prvom japansko-kineskom ratu (1592-1598), ali je sredinom 17. veka podlegla ustancima seljaka i invaziji nomadskih plemena iz Mandžurije, koja su osvojila Kinu i osnovala novu dinastiju Ćing (1644-1911).[1]
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Plovinom 14. veka, Kina pod vlašću mongolske dinastije Juan (1279-1368) bila je zahvaćena nizom ustanaka kineskih podanika: do 1360. sva Kina južno od Jangcekjanga odmetnula se od mongolske vlasti. Na čelo pokreta stao je Džu Jian-Čang, jedan od ustaničkih vođa, koji je oslobodio severni deo Kine i 1368. uspeo da oslobodi Peking, posle čega se proglasio carem i osnovao dinastiju Ming (1368-1644). Došavši na vlast na čelu narodnog pokreta za oslobođenje od tuđinske prvi carevi dinastije Ming posvetili su se obnovi nacionalnih tradicija u svim domenima. Kina postaje strogo konfučijanska država, zasnovana na strogoj disciplini, konzervativizmu i izolaciji od stranih uticaja. Konfučijanstvo se identifikovalo sa državom i služilo kao ideološko oružje vladajuće klase, jer je ono stavljalo vladara u u središte svog filozofskog sistema, a uz to učilo da je pokoravanje (hijas) glavna čovekova vrlina. Državni aparat i vojna organizacija Kine dinastije Ming bili su izgrađeni po obrascu ranijih kineskih feudalnih imperija, sa pojačanom centralizacijom. Kina je povratila svoj uticaj u Aziji, mada nije dostigla ranije prostranstvo. Kineske pomorske ekspedicije upućivane su u Kambodžu, Sijam, Sumatru, Javu, Indiju i Cejlon, ali je Kina bila nemoćna protiv japanskih organizovanih piratskih prepada, koji su stalno pustošili njene obale. Prvi japansko-kineski rat (1592-1598), prouzrokovan japanskom invazijom Koreje, koja je bila kineski vazal, završen je pobedom Kine.[1]
Portugalci dolaze brodovima u Kinu početkom 16. veka, donoseći prvi put evropsku robu (uključujući i ručno vatreno oružje - arkebuze) i evropske kolonijalne aspiracije. Uspevaju da se do sredine 16. veka učvrste u Makaou, koji će skoro dva veka biti glavni trgovački centar na Dalekom istoku. U drugoj polovini 16. veka pojavljuju se u Kini i Španci, a nešto kasnije i Holanđani, kao i prvi evropski misionari - jezuiti, koji se ne bave samo širenjem hrišćanstva, nego i evropskih vojnih i privrednih uticaja.[1]
Vojna organizacija[uredi | uredi izvor]
Vojska dinastije Ming bila je zasnovana na iskustvima ranijih dinastija: od mongolske dinastije Juan (1279-1368) nasleđena je institucija profesionalnih gardijskih jedinica (suj vej), dok je po uzoru na dinastiju Tang (718-907) obnovljen tradicionalni sistem popune vojske seljačkom milicijom (fu ping), koji je postojao još u vreme dinastije Han.[1]
Vojska se sastojala od dve vrste trupa: centralnih (suj vej) i pokrajinskih ili graničnih (čen šu). Centralne trupe (garda), stacionirane u prestonici i važnijim gradovima, činile su profesionalne konjičke jedinice popunjavane po feudalnom principu, pri čemu su vojničke porodice u zamenu za vojnu službu uživale nasledna vojnička imanja. Pokrajinske trupe (čen šu) sastojale su se od pešadije popunjavane regrutacijom (ograničenom vojnom obavezom) i vrbovanjem. Sve muško stanovništvo od 20. do 56. godine starosti podlegalo je vojnoj obavezi. U doba mira obveznici su trebali da budu pozivani pod zastavu jednom godišnje na 7-30 dana. Tako je zakonom definisano, što u praksi, iz mnogih razloga (pre svega ometanja poljoprivrednih radova) nije bilo izvodljivo. U stvari, svake godine uziman je minimalni broj obveznika, verovatno dobrovoljaca, na godinu dana službe. Pored toga, bilo je i najamnika - ranih avanturista i delikvenata iz svih pokrajina i susednih država. [1]
Konjica je bila elitni rod vojske, neophodna za borbu sa susednim nomadskim narodima, ali je osnovni i najbrojniji deo vojske bila pešadija. Osnovna jedinica u pešadiji i konjici bila je četa (tuej), jačine 100 ljudi, koja se satojala od 4 voda (leang). Najveća stajaća jedinica bio je puk, sastavljen od 10 četa.[1]