Domn II Antiohijski
| Domn II Antiohijski | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum smrti | 452. |
| Mesto smrti | Manastir svetog Jeftimija, |
| Patrijarh Antiohije | |
| Godine | 442. - 449. |
| Prethodnik | Maksim Antiohijski |
| Naslednik | Jovan Antiohijski |
Domn II Antiohijski je bio patrijarh Antiohije između 442. i 449. godine i prijatelj uticajnog episkopa Kira, svetog Teodorita[1].
Biografija[uredi | uredi izvor]
Domna je za đakona rukopoložio jerusalimski patrijarh Juvenal 429. godine i ostao je dve godine u manastiru Svetog Jevtimija u Palestini. Godine 431. je napustio manastir da bi pomogao svom ujaku, patrijarhu Jovanu I Antiohijskom, u okviru Nestorijanskog spora. Domn je otišao u Antiohiju da podrži zagovornike Antiohijske škole u korist nestorijanstva protiv pristalica patrijarha Kirila Aleksandrijskog i njegovog naslednika Dioskora.
Godine 442. posle smrti svog strica, Domn je izabran za naslednika uz podršku koju je stekao u Antiohiji. Godine 445. sazvao je sabor sirijskih episkopa i potvrdio svrgavanje Atanasija iz Pere. On je 447. godine posvetio Irineja na prestolu u Tiru (Teodorit, poslanica 110); ali je car Teodosije II naredio da se imenovanje poništi na osnovu toga što je Irinej bio pristalica nestorijanstva. Branio je Iva, episkopa Edese, od optužbi za objavljivanje nestorijanskih doktrina, i sazvao sabor u Antiohiji (448) koji je odlučio u korist Ive i zbacio njegove tužitelje. Domnovu kaznu, iako ju je ukinuo Flavijan, carigradski patrijarh, potvrdila su tri episkopska poverenika kojima su on i car Teodosije II predali spor na odlučivanje[2].
Kao rezultat toga, on je svrgnut na Drugom saboru u Efesu 8. avgusta 449. Uplašen autoritarnim duhom Dioskora i uznemiren nasiljem Varsume i njegovih monaha, Domn je opozvao svoju prethodnu osudu Evtihija i glasao za osuda Flavijana, ali uzalud. Bio je jedini episkop koji je tada svrgnut i prognan koji nije vraćen na dužnost nakon Halkidonskog sabora — iako je to možda bilo na njegov zahtev da bi se mogao povući u svoj voljeni manastir.
Na tom saboru Maksim II, njegov naslednik na tronu u Antiohiji, dobio je dozvolu da Domnu dodeli penziju iz crkvenih prihoda, a po opozivu iz izgnanstva Domn se vratio u monaški dom svoje mladosti, okončavši svoje dane u manastiru svetog Jevtimija, gde je 452. godine, prema Teofanu, pružio utočište svetom Juvenaliju Jerusalimskom kada je bio prognan sa svoje eparhije (Teofan, str. 92).
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Wace, Henry (1836–1924). Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. 2017-11-28.
- ^ Meyendorff, John (1990). Imperial unity and Christian divisions: the church 450 - 680 A.D. The church in history. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Pr. ISBN 978-0-88141-056-3.