Dramska muzika

Dramska muzika je muzika povezana uz dramsku radnju.

Oblici dramske muzike

Središnji oblik dramske muzike je opera, ali ona obuhvata i operetu, balet, melodramu i scensku muziku, koja se u 20. veku više ne ograničava na pozornicu već zahvata film, radio i televiziju, pojavljujući se kao zvučna kulisa ili kao ravnopravan umetnički faktor.

Osobine dramske muzike

Povezanost muzike s rečju, pokretom ili dešavanjima na pozornici javlja se već kod najprimitivnijih naroda. Muzika pojačava utisak reči, pokreta ili celokupnog scenskog zbivanja. Zvuk koji izvire iz ljudskog grla ili instrumenta potencira delovanje prikazivane radnje. Ritam i tempo u svojoj jednoličnosti ili raznovrsnosti povećavaju zanos u plesu, koračnici, radnoj pesmi, elementi muzike koji se prvenstveno temelje na melodici i harmoniji naglašavaju liričnost akcije, kontrastnost tematskog materijala pojačava dramatičnost izraza, a dinamičko i agogičko talasanje muzičkog tkiva daje mu čuvstvenost, instrumentalne boje produbljuju slikovitost, muzika najzad pojačava idejnu komponentu speva, dramske i plesne radnje.

Istorijat razvoja dramske muzike

Ples uz muziku najstarija je vrsta dramske umetnosti. Nalazi se u obredima primitivnih zajednica, s odeljenim solističkim i zbornim elementima i instrumentalnom pratnjom. Poznaju je i istočnoazijske kulture. U sredozemnoj antici razvila se iz dionizijskog kulta grčka tragedija. U sredovečnim narodnim plesovima Evrope muzika već pojačava govorenu reč i efekte s pozornice, pevanjem i svirkom na instrumentima (flaute, trzalački instrumenti). Ali sve se to odvija u okviru improvizovanja. Tek u doba kasne renesanse javlja se najizgrađeniji oblik dramske muzike — opera. Otada se jasno razdvajaju pojmovi opera i scenska muzika. U to je doba i pojam baleta fiksiran pojavom.