Elektromioneurografija

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za druge upotrebe pogledajte stranicu Elektromiografija.
Elektromioneurografija
Klasifikacija i spoljašnji resursi

Elektromioneurografija (EMNG) je invazivna elektrofiziološka dijagnostička metoda kojom se vrši ispitivanje i procena funkcija motornog neurona, nervnih korena, pleksusa, perifernih nerava, neuromišićne spojnice i mišića, i koja otkriva njihovo oštećenje i bolest. Primenjuje se nakon osnovnog neurološkog pregleda i drugih dijagnostičkih metoda, koji jasno ukazuju na oštećenje neuromišićnih funkcija.[1]

Metoda se sastoji iz elektromiografije (EMG) i elektroneurografije (ENG). Pregled se obavlja stimulacijom perifernih nerava električnom strujom i registracijom akcionih potencijala mišića koji je inervisan od strane ispitivanog nerva (elektroneurografija (ENG)), i registracijom električne aktivnosti mišića pomoću iglene elektrode koja se uvodi u mišić (elektromiografija (EMG) ), što ovu metodu čini bolnom i neprijatnom, i zato spada u grupu invazivnih dijagnostičkih metoda. Broj i vrsta ispitivanih nerava i mišića radi se različit set testova (za svakog bolesnika posebno) u zavisnosti od vrste bolesti i dobijenog nalaza.[2]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Početak istraživanja u oblasti električne aktivnosti mišića započeo je 1868. godine Erb, koji je izazvao električne reakcije potpuno denervisanog mišića,[3] Ovi rezultati u tom momentu nisu bili značajni za kliničku praksu.

Adrian i Bronk 1929. godine uveli su u primenu koncentričnu iglenu elektrodu, koja je omogućila tehniku istraživanja funkcije pojedinih motornih jedinica i njihovog broja pri voljnim kontrakcijama mišića.

Godine 1938. Denny-Brown i Pennybacker objavili su studiju Fibrillation and fasciculation in voluntary muscle (Brain, Oxford, 1938) u kojoj su prikazali spontanu aktivnosti delimično ili potpuno denervisanog mišića.[1]

Buchthal i Clemmesen (1941) započeli su sa primenom nove tehnike za ispitivanje neurogene muskularne atrofije i lezije perifernih nerava, i time započeli novo poglavlje u primeni elektrofiziološkim metodama - kliničke elektromiografije.

Godine 1947. Kugelberg je uveo novu metodu kojom se mogu raspoznati morfološke razlike u akcionim potencijalima motornih jedinica kod mišićnih poremećaja. Od tog vremena, elektromiografija postaje metoda za razlikovanje neurogene od miogene bolesti.

Godine 1956. Simpson je uveo novu metodu merenja motorne brzine provođenja perifernih nerava kod neuropatije, koju je potom 1958. godine Gilliat Sears primenio na senzorne nerve.

Zvaničnim početkom kliničke elektromiografije smatra se rad Buchthal-a i Clemmensen-a. Međutim, na dalji sve intenzivni razvoj ove discipline nastao je pred kraj 20. i početkom 21. veka zahvaljujući napredovanju računarske tehnike i metoda obrade podataka.

Elektroneurografiju (ENG) kao neurofiziološku metodu prvi su opisali i primenili Eslen i Fiš (engl. Esslen and Fisch) 1979, za ispitivanje integriteta i provodljivosti perifernih živca.

Metode koje su se razvile u okviru elektromioneurografije (EMNG)[uredi | uredi izvor]

Metoda Opis Parametri za analizu i registraciona površina
Konvencionalna EMNG Namenjena je za registrovanje akcionih potencijala delova motornih jedinica pomoću koncentričnih iglenih elektroda i površinskih elektroda Amplituda, oblik, trajanje potencijala
Makroelektromiografija Namenjena je za ispitivanje električne aktivnost jedne cele motorne jedinice primenom makro elektroda Registraciona površina je prečnika do 1 mm
Mikroelektromiografija Namenjena je zaregistraciju akcioni potencijal jednog mišićnog vlakna pomoću mikro elektroda. Ovom metodom se registruje i variranje u vremenu između akcionih potencijala 2 mišića. Registraciona površina je prečnika oko 25 μm.
Skening (Scanning) elektromiografija Namenjena je da registruje prostornu i vremensku distribuciju mišićnih vlakana unutar jedne motorne jedinice pomoću koncentrične iglene elektrode. Ova elektroda skenira" motornu jedinicu, tj. kreće se u preciznim razmacima kroz polje jedne motorne jedinice.
Kvantitavne elektromiografija Namenjena je automatskoj analizi potencijale motornih jedinica i inervacionom uzorku.

Elektromiografija (EMG)[uredi | uredi izvor]

Normalni elektromiogram
Glavni članak: Elektromiografija

Elektromiografija (скраћено EMG), miografija (скраћено MG) je invazivna elektrofiziološka dijagnostička metoda snimanja električnih potencijala mišića kratkim uvođenjem u ispitivani mišić tanke igle - elektrode.

U zavisnosti od simptoma i vrste bolesti, elektromiografijom se ispituje veći ili manji broj mišića u opuštenom (relaksiranom) stanju i nakon grčenja (kontrakcije). Elektromiografija je kontraindikovana kod težih poremećaja zgrušavanja krvi, jer u retkim slučajevima zbog uboda igle može nastati manji krvni podliv (hematom).

Elektroneurografija (ENG)[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Elektroneurografija

Elektroneurografija (скраћено ENG) je neinvazivna elektrofiziološka dijagnostička metoda merenja odgovora mišića i živaca na električnu stimulaciju i određivanje brzine električne provodljivosti živaca, upotrebom površinskih elektroda (u vidu ploče) ili ređe elektroda u obliku igala koje se ubadaju u ispitivano područje za registraciju električne aktivnosti (akcionog potencijala). Stimulacija se vrši kratkim električnim nadražajem, strujom maksimalnog intenziteta do 100 mA, (što ponekad kod osetljivih bolesnika može biti neprijatno), u jednoj tački ispod kože a iostovremeno se vrši snimanje potencijala na drugom mestu, koje je na praavcu kretanja nerva koji se ispituje. Odgovor nerva na stimulaciju vizuelnio se prikazuje na ekranu katodnih cevi aparataa za (ENG) ili na monitor računara. U principu ova metoda se primenjuje zajedno sa elektromiografijom.

Elektroneurografiju kao neurofiziološku metodu prvi su opisali i primenili Eslen i Fiš (engl. Esslen and Fisch) 1979, za ispitivanje integriteta i provodljivosti perifernih živca. Nakon otkrića ove metoda se najčešćih primenjuje za ispitivanje funkcija perifernih nerava u nogama i nešto ređe rukama, zajedno sa elektromiografijom. Jednu od najčešćih primena, kao nezavisna metoda, elektroneurografija je našla u ispitivanju facijalnog (živca lica), kod jednostrane paralize lica (Belova paraliza).

Način izvođenja[uredi | uredi izvor]

Upozorenje: Elektrodijagnostika-animacija [1]
Tumačenje animacije
Elektromiografija se izvodi umetanjem igle kroz kožu u mišić. Igla registruje zapis električne aktivnosti u mišićima. Kad normalan mišić miruje, nema električne aktivnosti, kada se mišić stimuliše, registruje se električna aktivnost. Elektroneurografija ispituje provodljivost nerava i stanje njihove funkcije, a to čini zajedno sa elektromiografijom. Tokom ovog postupka, elektrode u vidu ploča stavljaju se na površinu kože na pravac pružanja živaca. Električni signali se zatim šalju kroz živac a senzori za snimanje električne aktivnosti mera brzinu impulsa duž živca. Rezultati se prikazuju na monitoru računara i prema potrebi registruju.

Namena[uredi | uredi izvor]

Elektromioneurografija (EMNG) je dopunska dijagnostička metod kojom se ispituje; [3]

  • Da li je mišić oboleo ili ne?
  • Da li su promene miogene (u mišićima) ili neurogene (u nervima)?
  • Da li je promena lokalizovana ili obuhvata veći broj mišića?
  • Da li su registrovane promene (posebno denervacije) kompletne ili delimične (parcijalne)?
  • Da li je bolest perifernog i centralnog motornog neurona?
  • Da li je u pitanju poremećaj neuromišićne sinapse?

Indikacije[uredi | uredi izvor]

Bolesti perifernog nervnog sistema[uredi | uredi izvor]

  • Nasledne bolesti (urođene anomalije koštano-zglobog sistema)
  • Hronične bolesti, metabolička oboljenja (dijabetesna polineuropatija)
  • Polineuropatije; različite etiologije.
  • Radikulopatije; cervikalne (vratne) i lumbalne (slabinske) kičme.
  • Kompresivne mononeuropatije (povrede kičme i udova i druge povrede sa oštećenjem mišića i perifernih nerava, diskus hernije).
  • Miopatije različite etiologije.
  • Autoimune bolesti.
  • Bolesti motornog neurona

Test neuromišićne transmisije (TNT)[uredi | uredi izvor]

(TNT) se primenjuje kod bolesnika sa miastenijom gravis, miasteničnim sindromom i kod slabosti proksimalnih grupa mišića. Radi se kod:

  • Pazušnog nerva (n. axilaris) kada se ispituje deltoidni mišić.
  • Ličnog živca (n. facialis) kada se ispituje nosna muskulatura.
Neuromišće bolesti (neuropatije)
  • Neke reumatološke bolesti tipa zapaljenja mišića (miozitisa)
  • Postoperatovna stanja ili stanja posle oboljenja kičme i mozga
  • Sfinkterijelne slabosti usled bolesti (spina bifida)
  • Diferenciranje vrste nevoljnih pokreta (npr neurotičnog od ekstrapiramidnog tremora u Parkinsonove bolesti),
  • Dijagnostikovanje histeričnih simptoma (slabosti, anestezije)
  • Dijagnostika simulacije.

Bolesti perifernog nervnog sistema u dečjem uzrastu[uredi | uredi izvor]

U dečjem uzrastu, zbog kasnije maturacije (sazrevanja) centralnog nervnog sistema (mozga), EMG pregled je indikovan kod:

  • Neki poremećaji tonusa muskulature,
  • Usporeni motorni razvoj,
  • Nejasne slabosti ruku i nogu,
  • Razne povreda i urođene anomalije.

Komplikacije u toku elektromioneurografije[uredi | uredi izvor]

  • Krvarenja (minimalna) iz kože i u mišiću
  • Infekcija nesterilnim elektrodama (minimalan rizik)
  • Ostalo: trauma, iz mišića, nakon (EMNG) može izazvati lažne rezultate na testovima krvi (kao što je uvećanje kreatin kinaza), biopsiji mišića, ili u drugim testovima.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b M. B. Spiegel (novembar 1978). „Electromyoneurography”. American family physician. 18 (5): 119—130. PMID 717221. 
  2. ^ Khushnuma A (2008). „Interpretation of electroneuromyographic studies in diseases of neuromuscular junction and myopathies”. Neurology India. 56 (3): 339—347. PMID 18974561. doi:10.4103/0028-3886.43453. 
  3. ^ a b Maksimović M. Praktikum za asistente iz elektromioneurografije

Literatura[uredi | uredi izvor]

  1. Chung, Won-Ho; Lee, Jong-Chan; Cho, Do Yeon; Won, Eun Young; Cho, Yang-Sun; Hong, Sung Hwa. (2004). Waveform reliability with different recording electrode placement in facial electroneuronography. Journal of Laryngology and Otology, 118(6), 421-425.
  2. Haig, A.J.; Yamakawa, K.; Kendall, R.; Miner, J.; Parres, C.M.; Harris, M. (2006). Assessment of the validity of masking in electrodiagnostic research. American Journal of Physical Medicine and Rehabilitation, 85(6), 475-481.
  3. Choi, Seung-Ho; Yoon, Tae Hyun; Lee, Kwang-Sun; Ahn, Joong Ho; Chung, Jong Woo. (2007). Blepharokymographic analysis of eyelid motion in Bell's palsy. Laryngoscope, 117(2), 308-312.
  4. Haig, A.J.; Tong, H.C.; Yamakawa, K.; Quint, D.J.; Hoff, J.T.; Chiodo, A.; Miner, J.A.; Choksi, V.R.; Geisser, M.E. (2005). The sensitivity and specificity of electrodiagnostic testing for the clinical syndrome of lumbar spinal stenosis. Spine, 30(23), 2667-2676.
  5. Jackson, C.G., von Doersten, P.G.: The Facial Nerve. Current Trends in Diagnosis, Treatment and Rehabilitation. Med Clin North Am., 83:1, 179-195. Jan. 1999
  6. Beck, D.L., Benecke, J.E., Electroneurography: Electrical Evaluation of the Facial Nerve. J. Am. Acad. Audiol, 4: 109-115 (1993).
  7. Kimura, M., Nakagawa, I, Miimai. H., Hamada, H, Sakai, A., and Yasuuji, M.: Evaluation with blink reflex of bilateral facial palsy. Masui, 49:2, 159-162. Feb. 2000.
  8. Park, Hun Yi; Kim, Sung Huhn; Son, Eun Jin; Lee, Ho-Ki; Lee, Won-Sang. (2007). Intracanalicular facial nerve schwannoma. Otology & Neurotology, 28(3), 376-380.
  9. de Bisschop, G., Sarabian, A., de Bisschop E., Sarabian N.: Selection of electrophysiological investigations for diagnosis in idiopathic facial palsy. Twenty years experience in an ENT department. Rev Laryngol Otol Rhinol (Bord), 119:2, 75-85. 1998.
  10. Rimpilainen, I., Eskola, H., Laippala, P., Karma, P.: Prognositication of Bell’s Palsy using transcranial magnetic stimulation. Acta Otolaryngol Suppl, 529, 111-115. 1997.
  11. House, J.W. Brackmann, D.E.: Facial Nerve Grading System. Otolaryngol Head Neck Surg 93:146-147. 1985.
  12. Hughes, G.B., Josey, A.F., Glasscock, M.E., Jackson, C.G., and Ray, W.A. : Clinical electroneurography: Statistical analysis of controlled measurements in twenty-two normal subjects. Laryngoscope, 91, 1834-1846. 1981.
  13. Bendet, E., Vajtai, I., Maranta C., Fisch, U.: Rate and extent of early axonal degeneration of the human facial nerve. Ann Otol Rhinol Laryngol, 107:1, 1-5. January 1998.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]



Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje
u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja).
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Електромионеурографија&oldid=27441156”