Pređi na sadržaj

Eudoksija Laskaris

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Evdokija Laskaris ((Nikeja u Bitiniji, 1245/1248 – Saragosa, 1311) bila je član vizantijske dinastije Vatac, ćerka vizantijskog cara Teodora II Laskarisa Vataca, i supruga Vilijama-Petra I di Tenda, rodonačelnika porodice Laskaris-Ventimilia. Kada je otišla u Aragon, u starijem dobu, bila je poznata kao Irina Laskaris.

Porodica[uredi | uredi izvor]

Evdokija je bila četvrta ćerka nikejskog cara Teodora II Laskarisa Vataca i Elene Asen, ćerke cara Jovana Asena II Bugarskog.[1] Evdokija je odrasla kao princeza na dvoru Nikeje, gde je živela i (Konstancija) carica Ana Hoenštaufen[2], udovica njenog dede cara Jovana III Duke Vataca. Dok je bila mlada, njena porodica je obećala kraljevskoj porodici Aragona da će je dati za nevestu, budućem kralju Pereu III od Aragona. Nakon uzurpacije prestola od strane Paleologa, obe dame (udovica carica Konstancija i princeza Evdokija) su otišle, putujući istim putem od Konstantinopolja do Tende i Sicilije, a godinama kasnije obe su tražile zaštitu u kraljevstvu Aragon pod kraljem Đaumeom I.

Brak i potomstvo[uredi | uredi izvor]

Ubrzo nakon ponovnog osvajanja Konstantinopolja 1261. godine, car Mihailo VIII Paleolog, do tada namesnik i car - savladar maloletnog cara Jovana IV Laskarisa Vataca, proglasio se za cara. Da bi stabilizovao svoj položaj, naredio je da se car Jovan IV oslepi i zatvori. Jovanove tri sestre, među kojima i Evdokiju, na brzinu je udao za strance, tako da se njihovi potomci ne bi mogli smatrati carevim naslednicima.

Mlada Evdokija se prvi put udala u Konstantinopolju 28. jula 1261. godine, prvi suprug bio je grof Guljelmo Pjetro - Ventimiglia e Tende (1230-1283),[3] grof Ventimilja i Tende,[4] region Ligurije, koji je u to vreme bio vazal Đenove, saveznika cara Mihaila VIII. Iz ovog braka nastala je dinastija Laskarisa de Vintimila, koja je do 19. veka bila istaknuta francuska porodica.

Evdokia i Pietro su imali sedmoro dece:

  • Lukrecija Laskaris di Ventimilja (1264 – 1314), neudata i bez dece.
  • Đovani Laskaris di Ventimilja, grof od Ventimilje i Tende (1264 – oko 1323), oženio se Mencijom di Montferato i imali su jednog sina i tri ćerke. Potomak je Beatris Laskaris di Tenda, supruga Filipa Marije Viskontija, vojvode od Milana.
  • Beatris Laskaris di Ventimilja, udata za Gilema de Montkadu.
  • Vataca Laskaris di Ventimiglia (Ventimilia ili Aragon, 1268 ili oko 1272 – Koimbra, oko 1336, sahranjen u staroj katedrali u Koimbri), u službi kraljice Elizabete od Portugalije, dame počasti portugalskog kralja Alfonsa IV, Dama ordena Santiago do Cacem i Sines, itd. Prvo se udala 1285. ili 1288. za Martima Anesa de Soverosa, koji je umro 30. maja 1296. godine, bez potomstva, zatim, posle 1296. godine, za Pedra Jordana de Urijesa, gospodara Loare, koji je umro 1350. godine, koji se istakao u službi; kruna Aragona na Siciliji koja pomaže Alfonsu III od Aragona protiv plemića Unije i imali su jednog sina.
  • Đakomo Laskaris di Ventimiglia.
  • Oto Laskaris di Ventimilja.
  • Jolanda Laskaris di Ventimilja, udata za Pedra, barona od Ajerbea, unuka Đaumea I Aragonskog iz trećeg braka.

Pre nego što je navršila 30 godina, Evdokija je sa svojim ćerkama Beatriče i Vatacom napustila Ligiriju i odlazi u Aragon. Neki kažu da je otišla u trenutku smrti svog muža ili da ju je on izbacio. Živela je u Sativi, Saragosi i Kasteli i putovala u diplomatske misije za kralja Đaumea II od Aragona.

Godine 1281. udala se po drugi put za Arnaua Rodžera de Komingesa, grofa od Palars-Subira, koji je umro 1288. godine. Iz ovog braka bilo je četvoro dece:

  • Sibila de Palars, grofica od Palars-Subira, udala se 1297. godine za Huga VIII de Mataplana, barona od Mataplane i, kao Sibilin muž, grof od Palars-Subira, sa kojim je imala dva sina.
  • Beatrič de Palars, udala se oko 1300. godine za Gilena IV de Anglesola, gospodara Belpuiga, koji je umro 1333. godine, i sa njim je imala ćerku.
  • Violenta de Palars oko 1284 – 1311, oženio se oko 1300. godine Ksimen Cornel, udovicem Marije Perez de Aerbe koji nisu imali dece, i imali su tri sina i dve ćerke.
  • nepoznato de Palardovo dete.

Pozne godine[uredi | uredi izvor]

Godine 1296. osnovala je manastir Red pokajnika Svete Klare i manastir Mare de Dieu de la Sera na Beloj gori, u koji je pristupila od kraja 1306. godine. Manastiru je poklonila i italijansku ikonu Bogorodice, koja se i danas nalazi u manastiru. Njeno telo počiva u dominikanskom samostanu u Saragosi.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Marek, Miroslav. «byzant/byzant7.html». Genealogy.EU.
  2. ^ Actas das II Jornadas Luso-Espanholas de História Medieval: Porto, 1985
  3. ^ Dictionnaire de la noblesse, François-Alexandre Aubert de la Chesnaye des Bois, Badier - 1774
  4. ^ The English Historical Review, Mandell Creighton, Justin Winsor, Samuel Rawson Gardiner, Reginald Lane Poole, John Goronwy Edwards, JSTOR, Longman, 1916

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • „Tri grčke princeze na dvoru Đaumea II od Aragona“, Hoakin Miret i Sans, u _Revue hispanikue_ 15 (1906)
  • „Vataca: dar u životu i smrti“ Revista da Faculdade de Letras – Historia, serija 3ª, III (1986), str. 159–193

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Еудоксија_Ласкарис&oldid=27877270”