Istorija Esvatinija

Danas je utvrđeno da je sadašnja teritorija Svazilanda nastanjena još od vremena kamenog doba. Arheološkim iskopavanjem pronađeni su ostaci ljudske naseobine od pre 110.000 godina. Takođe su nađeni i ostaci drevnih nomadskih afričkih naroda, poput Sotho i Ntungwa-Nguni klanova. Vekovima pre konstituisanja moderne države, dogodila se velika centralnoafrička migracija sa obala ka centru kontinenta, kada se jedan od klanova Nguni naroda (današnji Zulu i Hhosa plemena) naselio oko današnjeg Maputa u Mozambiku.

Najzad, Dlamini familija ovde osniva svoju dinastiju. Prvi korak ka konstituisanju Svazi nacije se dogodio oko 1750. godine kada je kralj Dlamini dinastije, Hgvane III, pod pritiskom drugih klanova bio prinuđen da povede svoj narod na teritoriju tzv. Unutrašnje zemlje, oko reke Pangola (današnji južni Svaziland). U toku takve migracije, njegovom narodu su se priključivala i ostala plemena koja su sretali na putu od istočne obale. Danas se smatra da je Ngvane III prvi Svazi kralj.

Njegov naslednik, Sobhuza I je u toku svoje vladavine imao znatne probleme sa Zulu plemenom, koje je uporno napadalo jug teritorije, tako da je ponovo podigao glavni grad, ovog puta dalje od Zulua, neposredno pored današnjeg grada Lobamba, koji je do dan danas ostao srce kraljevine.

Msvati II, nadareni ratnik i diplomata, je od Sobhuze I nasledio presto i Svaziland, duplo veće teritorije od današnje. Naravno, ni njega nisu pštedela Zulu plemena, pa je i on, kao i njegovi prethodnici, pomerio svoju prestonicu, u tadašnji Hhohho, u planinama severa, nastavljajući osvajanja ka severu, definitivno ostvarujući san o Svazi naciji. Tadašnja Svazi nacija je bila poznata širom afričkog kontinenta pod nazivom Msvati-Msvazi.

Tokom četrdesetih godina devetnaestog veka počinje sve veći priliv belaca u region — lovci, nedosledni trgovci, vatreni misionari... Primani su miroljubivo od strane Svazi naroda, ali tokom vladavine Mbandzenija, bilo je očigledno da je većina tih došljaka samo hrpa najobičnijih lovaca na sreću koje je u Svaziland vukla samo pohlepa za zemljištem i trgovinskim dobitkom. Krajem devetnaestog veka, Britanci ostvaruju administrativnu dominaciju nad celokupnim jugom Afrike i počinje jedan veoma konfuzan period u životima južnoafričkih naroda. Skoro da ništa nije urađeno po pitanju intereždžija iz Evrope, koji su nadirali preko granica Svazilenda, koje su uređene od strane Britanaca, da se Svazi narod nije čak ni pitao o tome.

Tokom Anglo-burskog rata, 1889. godine, rođen je kralj Sobhuza Drugi i nakon smrti njegovog oca, Bhunua, njegova baba, Labotsibeni preuzima vlast, dok mladi Sobhuza nije dovoljno stasao da stupi na presto. A nakon Anglo-burskog rata, britanci su još šezdeset i šest godina vladali Svazilandom, kao svojom kolonijom.

Nakon stupanja na presto, Sobhuza II je nastavio borbu koju je započela Kraljica Majka, a cilj te borbe je bio da se Svazi narodu vrati njegova zemlja, koja je navodno, već pripadala Svazijima, ali sa dvojnom kontrolom — na jednoj strani kralj, Nacionalni i Unutrašnji savet Svazilenda, a na drugoj strani britanski komesar i oblasni oficiri, kao lokalni zapovednici od strane kolonizatora. Ustavne promene, koje je Sobhuza predložio, povele su ka borbi za nezavisnost, koja je zasluženo i usledila, septembra, 1968. godine. Kada je kraljevini vraćeno oko dve trećine teritorije. Nakon sticanja nezavisnosti, bilo je očigledno da ustav, koji su krojili Britanci, uopšte ne priliči Svazi narodu, niti njihovim tradicionalnim potrebama, pa je odmah po sticanju nezavisnosti donesen novi ustav, koji je i danas važeći.

Kralj Sobhuza Drugi je vladao od 1921. pa sve do svoje smrti, 1982. godine što je, na svetu, najduža vladavina nekog kralja. Njegova vladavina je pamćena po mudrosti, po poštovanju tradicionalnih plemenskih vrednosti i održanju balansa između iste tradicije i novog vremena.

Godine 1986. na presto dolazi kralj Msvati III koji po uzoru na svog prethodnika zastupa održavanje tradicije. Državom je upravljao uz Savet ministara i nekoliko savetnika. Bilo je malo onih koji su se protivili vlasti, narod je uglavnom bio okrenut tradiciji, uprkos spoljnim pritiscima modernizacije. Opozione partije su bile nezakonite, što je 1995. dovelo do studentskih protesta u kojima je spaljena Narodna skupština i domovi zamenika premijera i podkancelara Univerziteta. Protesti su nastavljeni, pa su 1997. usledili razgovori predsednika Mozambika i Južnoafričke Republike sa kraljem o daljoj demokratizaciji Svazilanda.

Od tada, kralj Msvati i prodemokratski orijentisane snage ušli su u borbu za prevlast; sve više neustrašivi savezi organizovali su štrajkove i zabranu uvoza i izvoza proizvoda, iz čega je proizašlo to da je vlada zabranila sastajanje trgovinskih sindikata i uvela kaznu od 60 dana pritvora; pripadnici prodemokratskih grupa odbili su da priznaju Odluku o javnom redu koja zabranjuje političke partije u kraljevini i zahteva policijsku dozvolu za okupljanja, a karljev kabinet je, za uzvrat, odbio da da komentar na izveštaj UN o uređenju zemlje.