Konstantin Paparigopoulos
 | |
| Lični podaci | |
|---|---|
| Puno ime | Konstantin Paparigopoulos |
| Datum rođenja | 1815. |
| Mesto rođenja | Konstantinopolj, Otomansko carstvo |
| Datum smrti | 14. april 1891. (75/76 god.) |
| Mesto smrti | Atina, Grčka |
| Zanimanje | Istoričar |
Konstantin Paparigopoulos (grč. Κωνσταντινος Παπαρρηγοπουλος) (1815 - 14. april 1891) bio je grčki istoričar, koji se smatra osnivačem moderne grčke istoriografije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1815. godine u Konstantinopolju u Grčkoj.
Njegov otac, bio je poreklom iz Vitine. Ubijen je u Konstantinopolja za vreme rata za nezavisnost Grčke, koji je izbio 1821. godine. Prisustvovao je jezivim prizorima, među kojima i ubistu svog brata i dva ujaka. Njegova majka uspela je da izbegne smrt. Preživeli su pokolj i prebegli u Odesu, gde je završio i radio kao blagajnik cara Aleksandra I.
Godine 1841. oženio je Mariju Afthonidis, ćerku George Afthonidis, oficira Vaseljenske patrijaršije. Imali su troje dece: Dimitriosa (1843.) pesnik i dramski pisac, Aglia (1849.) i Helenu (1854.).
Obrazovanje[uredi | uredi izvor]
1830. godine, otišao je u Grčku gde je upisao studije u Aegina [1], čiji je osnivač bio grčki lider Joanis Kapodistrias (grč. Κόμης Ιωάννης Αντώνιος Καποδίστριας). Studije je kasnije nastavio na univerzitetima u Francuskoj i Nemačkoj.
Bio je pokretač konceptualnog istorijskog kontinuiteta Grčke, od doba antike do nastanka sadašnje Grčke, uspostavljanjem trodelne podele grčke istorije: drevnu, srednjovekovnu i modernu.
Ove podele uvrstio je u svoja predavanja na Univerzitetu u Atini, gde je radio kao profesor. Njegovo glavno delo bila je istorija grčke nacije, koja je obuhvatala istoriju Grka od drevnih do modernih vremena uključujući i ponovno preispitivanje srednjevekovnih integracija u okviru nacionalne istorije Grčke.
Bio je poznat po kontradiktornim stavovima koje je potkrepljivao čvrstim argumentima suprotnim teoriji Jakoba Filipa Falmejera (grč. Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ) u vezi porekla grčkog naroda.
Život i rad[uredi | uredi izvor]
Po povratku u Grčku imenovan je za ministra pravde, ali 1845. se brzo povukao jer nije imao grčko državljanstvo. Mesto profesora ponovo je dobio sticanjem grčkog državljanstva. Godine 1851., postao je profesor istorije Nacionalne opservatorije u Atini.
1873. godine, Paparigopoulos je izgubio sina, čuvenog pesnika, Dimitriosa Paparigopoulosa.
1876. i 1884. godine, grčka država ga je koristila u nacionalne svrhe. Imenovan je za predsednika „Narodne odbrane“ i predsednika „Izložbe moštiju rata nezavisnosti“.
Dok je radio u Ministarstvu pravde, 1843. godine, objavio je prvo istraživanje o emigraciji slovenskih naroda u Peloponezu. Istraživanje je bilo u suprotnosti sa argumentima i mišljenju Fallmeraiera, koji je tvrdio da su savremeni Grci slovenskog porekla koji nemaju rasne veze sa starim Grcima. Svoje drugo istraživanje objavio je 1844. godine, poslednje godine rata za grčku nezavisnost. [2]
1855. godine, predavao je kao profesor na univerzitetu, o Dorianovoj teoriji i uticaju na civilizaciju antičke Grčke.
Zbirka istorijskih istraživanja grčke nacije sastojala se iz šest delova.
Prvi knjigu objavio je 1860. godine. Poslednju knjigu edicije i sažetak grčkog rata za nezavisnost,završio je i objavio 1877. godine.
Najbolje izdanje istorije grčkog naroda - „Eleftheroudakis“ [3], objavnjeno je 1925.godine. Knjiga obuhvata istraživanja iz perioda Spirosa Zampeliosa (drevnog helenizma, srednjovekovnog helenizma, moderan helenizmu) i isto je koriščeno u predavanjima kroz vekove. [4]
Zasluge[uredi | uredi izvor]
Konstantin Paparigopoulos smatra se nacionalnim istoričarem moderne Grčke. U isto vreme promovisao je značaj Vizantije i vizantijske istorije.
Tumačenje grčkog karaktera Vizantije, u radu sa Zampeliosom, bio je prvi korak u nastojanju da se ospori Fallmeraier teorija koja je podržavala teoriju o drevnoj grčkoj civilizaciji i kreativnom preoblikovanju hrišćanstva, koji je se održavalo u Vizantiji. Zajedno sa Zampeliosom, temeljno je pripremao i prikupljao podatke o nacionalnoj istoriji i prošlosti, kako bi kontinuirano napisao tok grčkog naroda od davnina do 19. veka. Paparigopoulos i Zampelios, postavili su osnovu za formiranje nacionalnog identiteta u savremenom grčkom društvu. Njihov rad bio je ograničen samo za određeni krug stručnjaka i akademika. Delovi knjige često su bili objavljivani u časopisu „Pandora“ i atinskom „Presu“.
Tako su nastala prva učenja, orijentacija istorijskih studija i proučavanje tradicije i folklora. Vizantija, koja je sada predstavlja kulturni model grčke države, u to vreme, bila je samo mala ideja za teritorijalnu ekspanziju.
Jedna od njegovih velikih vrlina bila je elegancija njegovog stila i književne harizme, što je činilo njegove tekstove čitljivim i živopisnim.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
Sva njegova dela napisana su na grčkom jeziku:
- „O emigraciji slovenskih plemena u Peloponezu“, (1843.)
- „Prošle godine grčkog nezavisnosti“, (1844.)
- „Elementi opšte istorije“, (1845.)
- „Opšta istorija“, dva dela, (1849.)
- „Uvodna lekcija“, (1855.)
- „Istorija Helenske nacije“, 6 dela, (1860.-1877.)
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Centralna škola”. Arhivirano iz originala 07. 01. 2014. g. Pristupljeno 20. 05. 2016.
- ^ Istorija slovenskog naroda Grka
- ^ Knjiga „Eleftheroudakis“
- ^ Zampleios Spiros[mrtva veza]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Akademske | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
