Skadarska Krajina
.jpg)
Skadarska Krajina,[1][2] odnosno Zetska Krajina,[3] je istorijska i geografska oblast u današnjoj Crnoj Gori, između planina Sutormana, Rumije, brda Taraboša, reke Bojane i Skadarskog jezera.[4] Prvobitno je pripadala srednjovjekovnoj Duklji, odnosno Zeti, a ubrajana je među primorske oblasti Donje Zete.[5] Tokom razdoblja turske vlasti pripadala je Skadarskom sandžaku. Zapadni dio oblasti je oslobođen 1878. godine, a istočni 1912. godine. Od tada se nalazi u sastavu Crne Gore. Prema administrativnom uređenju, pripada opštini Bar.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Krajina se prvi put pominje u Ljetopisu popa Dukljanina, kao oblast u kojoj se početkom 11. vijeka nalazio dvor dukljanskog kneza Jovana Vladimira.[6][7] Na istom mestu se nalazio i hram posvećen Bogorodici, pri kojem se razvio manastir Ostros, poznat i kao Prečista Krajinska. Tokom srednjovekovnog razdoblja, Krajina je spadala u Donju Zetu, koja je obuhvatala sve zetske primorske oblasti.
Sredinom 15. vijeka, Katolička crkva je uz pomoć Mletačke republike pokušala da stvori posebnu unijatsku, odnosno grkokatoličku eparhiju u Donjoj Zeti, sa ciljem suzbijanja srpske pravoslavne Zetske eparhije.[8] Tada je u toj oblasti bio postavljen i poseban unijatski vladika, koji je pokušao da se učvrsti upravo na području donjozetske Krajine, oko Prečiste Krajinske, ali taj poduhvat nije imao većeg uspjeha.[9][10]
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Stanovnici Krajine su u izvorima pominjani kao Krajinjani.[11] Današnje stanovništvo Krajine je etnički i vjerski heterogeno, a čine ga Albanci, Crnogorci i Srbi. Većinsko stanovništvo je albanske nacionalnosti. Naselja u krajini su: Gornji Murići, Repaza, Pinčići, Bapsula, Livari, Gornja i Donja Briska, Tijana, Gornja Krajina, Dragovići, Kostanja, Ramuša, Ćurijan, Mrnja, Mali Ostros, Velji ostros, Arbaneš, Donja Krajina, Donji Murići, Bes, Bijaca, Bobovišta, Sijerča, Ckla, Zoganje i Široke.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Dučić 1892, str. 193.
- ^ Cvijić 1911, str. 1078.
- ^ Ćirković & Mihaljčić 1999, str. 319.
- ^ Tomović 1999, str. 307.
- ^ Kovačević 1967, str. 324.
- ^ Kunčer 2009.
- ^ Živković 2009.
- ^ Božić 1982, str. 278-288.
- ^ Blagojević & Spremić 1982, str. 419.
- ^ Ćirković 2000, str. 47-54.
- ^ Jastrebov 1879, str. 163.
Izvori i literatura[uredi | uredi izvor]
- Izvori
- Kunčer, Dragana (2009). Gesta Regum Sclavorum. 1. Beograd-Nikšić: Istorijski institut, Manastir Ostrog.
- Živković, Tibor (2009). Gesta Regum Sclavorum. 2. Beograd-Nikšić: Istorijski institut, Manastir Ostrog.
- Mijušković, Slavko, ur. (1988) [1967]. Ljetopis popa Dukljanina (2. izd.). Beograd: Prosveta & Srpska književna zadruga.
- Mošin, Vladimir, ur. (1950). Ljetopis popa Dukljanina. Zagreb: Matica hrvatska.
- Šišić, Ferdo, ur. (1928). Letopis popa Dukljanina. Beograd-Zagreb: Srpska kraljevska akademija.
- Literatura
- Blagojević, Miloš (1987). „Krajišta srednjovekovne Srbije od 1371. do 1459. godine”. Istorijski glasnik. 1—2: 29—42.
- Božić, Ivan (1982). „Potiskivanje pravoslavlja”. Istorija srpskog naroda. knj. 2. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 278—288.
- Blagojević, Miloš; Spremić, Momčilo (1982). „Slom Crnojevića”. Istorija srpskog naroda. knj. 2. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 414—430.
- Dučić, Nićifor (1892). Književni radovi. Tomovi 2-3. Beograd.
- Jastrebov, Ivan S. (1879). Podatci za istoriju Srpske crkve. Beograd: Državna štamparija.
- Kovačević, Jovan (1967). „Od dolaska Slovena do kraja XII vijeka”. Istorija Crne Gore (PDF). 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 279—444.
- Tomović, Slobodan (1999). Enciklopedija Njegoš. Tom 1. Podgorica.
- Ćirković, Sima (2000). „Archiepiscopus Craynensis”. Istorijski zapisi. 73 (1-2): 47—54.
- Ćirković, Sima; Mihaljčić, Rade, ur. (1999). Leksikon srpskog srednjeg veka. Beograd: Knowledge.
- Cvijić, Jovan (1911). Osnove za geografiju i geologiju Makedonije. Tom 19. Beograd.