Marvin Gej

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Marvin Gej
Lični podaci
Puno imeMarvin Penc Gej Mlađi
Nadimci
  • princ Motauna
  • princ soula
Datum rođenja(1939-04-02)2. april 1939.
Mesto rođenjaVašington, SAD
Datum smrti1. april 1984.(1984-04-01) (44 god.)
Mesto smrtiLos Anđeles, Kalifornija, SAD
Uzrok smrtiubistvo
Zanimanje
  • pevač
  • tekstopisac
  • muzički producent
Muzički rad
Žanr
Instrumenti
  • vokal
  • klavir
  • klavijatura
  • sintesajzer
  • bubnjevi

Marvin Penc Gej Mlađi (engl. Marvin Pentz Gay Jr.; Vašington, 2. april 1939 — Los Anđeles, 1. april 1984)[1] poznatiji kao Marvin Gej (engl. Marvin Gaye) bio je američki pevač, tekstopisac i muzički producent. Pomagao je u oblikovanju zvuka Motaun rekordsa šezdesetih godina, prvo kao svirač, a kasnije i kao solo pevač uz niz hitova, dobivši nadimke „princ Motauna” i „princ soula”.

Najpoznatiji Gejevi hitovi su „Ain't That Peculiar”, „How Sweet It Is (To Be Loved By You)” i „I Heard It Through the Grapevine”, kao i dueti sa Meri Vels, Kim Veston, Dajanom Ros i Temi Terel. Tokom 1970-ih snimio je albume What's Going On i Let's Get It On i postao je jedan od prvih umetnika u Motaunu, zajedno sa Stivijem Vonderom, koji se odvojio od producentske kompanije. Njegovi kasniji snimci uticali su na nekoliko podžanrova savremenog ritma i bluza, kao što je neosoul.[2] Ranih osamdesetih, objavio je hit 1982. godine „Sexual Healing”, koji mu je doneo prve Gremije, kao i svoj prvi album Midnight Love.[3] Jedan od njegovih poslednjih televizijskih nastupa bilo je pojavljivanje na NBA Ol-star meču 1983. godine na kojem je otpevao himnu Sjedinjenih Američkih Država.[4]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rani život[uredi | uredi izvor]

Gej je rođen kao Marvin Penc Gej Mlađi 2. aprila 1939. u Fridmanovoj bolnici[5] u Vašingtonu, od crkvenog sveštenika Marvina Geja Starijeg i kućne radnice Alberte Gej (rođene Kuper). Njegov prvi dom je bio u javnom stambenom projektu,[6] Ferfaks apartmani[7] (sada srušeni) u naselju Sautvest Vaterfront.[8] Iako jedno od najstarijih gradskih četvrti, sa mnogo elegantnih domova u federalnom stilu, Jugozapad je prvenstveno bio ogromna sirotinja. Većina zgrada su bile male, u velikoj meri zapuštene, i nedostajale su ni struja ni tekuća voda. Uličice su bile pune jednospratnih i dvospratnih koliba, a skoro svaki stan bio je pretrpan.[9] Gej i njegovi prijatelji su ovu oblast prozvali „Jednostavan grad“, zbog toga što je „pola grad, pola zemlja“.[10]

Gej je bio drugo najstarije od četvoro dece. Imao je dve sestre, Džini i Zeolu, i jednog brata, Frenkija Geja. Takođe je imao dva polubrata: Majkla Kupera, sina njegove majke iz prethodne veze, i Antvona Kerija Geja, rođenog kao rezultat vanbračnih odnosa njegovog oca.

Gej je počeo da peva u crkvi kada je imao četiri godine; otac ga je često pratio na klaviru.[11] Gej i njegova porodica bili su deo pentekostalne crkve poznate kao Dom Božiji koja je svoja učenja preuzela iz hebrejskog pentekostalizma, zagovarala striktno ponašanje i pridržavala se i Starog i Novog zaveta.[11] Gej je u ranom detinjstvu razvio ljubav prema pevanju i bio je ohrabren da nastavi profesionalnu muzičku karijeru nakon nastupa na školskoj predstavi u 11 pevajući „Be My Love" Marija Lanze.[10] Njegov porodični život se sastojao od „brutalnih bičevanja“ od strane oca, koji ga je udarao zbog bilo kakve greške.[8] Mladi Gej je opisao život u kući svog oca kao „život sa kraljem, veoma osebujnim, promenljivim, okrutnim i svemoćnim kraljem“.[12] Osećao je da bi se ubio da ga majka nije tešila i podsticala na pevanje. Njegova sestra je kasnije objasnila da je Gej često bio tučen, od sedme godine do tinejdžerskih godina.[13]

Smrt i nasleđe[uredi | uredi izvor]

Gej se umešao u tuču između svojih roditelja 1. aprila 1984. popodne u porodičnoj kući u okrugu Vest Adams u Los Anđelesu i ušao u fizički obračun sa svojim ocem, Marvinom Gejem starijim.[14] koji je dva puta pucao u sina, jednom u grudi, probovši mu srce, a zatim u rame.[14] Pucnjava se dogodila u njegovoj spavaćoj sobi u 12.38 časova. Prvi hitac se pokazao kao fatalan. Gej je proglašen mrtvim u 13:01. nakon što je njegovo telo stiglo u Medicinski centar Kalifornijske bolnice, jedan dan pre njegovog 45. rođendana.[14][15]

Od njegove smrti, mnoge institucije posthumno su dodeljivale Geju nagrade i druge počasti, uključujući nagradu Gremi za životno delo i indukcije u Dvoranu slavnih ritma i bluza, Dvoranu slavnih tekstopisaca i Dvoranu slavnih rokenrola.[16]

Gluma[uredi | uredi izvor]

Crtež Marvina Geja.

Gej je glumio u dva filma, a u obe uloge je bio vijetnamski veteran. Njegov prvi nastup bio je u filmu Džordža Mekauena Balada o Endiju Krokeru iz 1969. godine, u kojem je glumio Li Mejdžors. Film je o ratnom veteranu koji se vraća i otkriva da njegova očekivanja nisu ispunjena i da se oseća izdanim. Gej je imao istaknutu ulogu u filmu kao Dejvid Ovens.[17] Njegov drugi nastup bio je 1971. Imao je ulogu u filmu o eksploataciji bajkera ​​Lija Frosta, Hrom i vruća koža, o grupi vijetnamskih veterana koji se bore sa biciklističkom bandom. U filmu je glumio Vilijam Smit; Gej je igrao ulogu Džima, jednog od veterana.[18] Gej je imao glumačke aspiracije i potpisao je ugovor sa agencijom Vilijam Moris, ali to je trajalo samo godinu dana jer Gej nije bio zadovoljan podrškom koju je dobijao od agencije.

U svom intervjuu sa Dejvidom Ricom, Gej je priznao da je bio zainteresovan za šou biznis posebno kada je bio angažovan da komponuje muziku. „Nema sumnje da sam mogao da budem filmska zvezda, ali to je bilo nešto što je moja podsvest odbacila. Nije da to nisam želeo, svakako jesam. Jednostavno nisam imao hrabrosti da igram holivudsku igru: da se stavim tamo, znajući da će mi pojesti pozadinu kao komad mesa."[19]

Diskografija[uredi | uredi izvor]

Studijski albumi[uredi | uredi izvor]

  • The Soulful Moods of Marvin Gaye (1961)
  • That Stubborn Kinda Fellow (1963)
  • When I'm Alone I Cry (1964)
  • Hello Broadway (1964)
  • How Sweet It Is to Be Loved by You (1965)
  • A Tribute to the Great Nat "King" Cole (1965)
  • Moods of Marvin Gaye (1966)
  • I Heard It Through the Grapevine (1968)
  • M.P.G. (1969)
  • That's the Way Love Is (1970)
  • What's Going On (1971)
  • Trouble Man (1972)
  • Let's Get It On (1973)
  • I Want You (1976)
  • Here, My Dear (1978)
  • In Our Lifetime (1981)
  • Midnight Love (1982)

Kolaborativni albumi[uredi | uredi izvor]

  • Together (sa Meri Vels) (1964)
  • Take Two (sa Kim Veston) (1966)
  • United (sa Temi Terel) (1967)
  • You're All I Need (sa Temi Terel) (1968)
  • Easy (sa Temi Terel) (1969)
  • Diana & Marvin (sa Dajanom Ros) (1973)

Videografija[uredi | uredi izvor]

  • Marvin Gaye: Live in Montreux 1980 (2003) [20]
  • The Real Thing: In Performance (1964–1981) (2006)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Simmonds 2008, str. 190–192.
  2. ^ Weisbard, Eric; Marks, Craig (10. 10. 1995). Spin Alternative Record Guide (Ratings 1–10) (1st edi. izd.). New York: Vintage Books. str. 202—205. ISBN 0-679-75574-8. OCLC 32508105. 
  3. ^ „Marvin Gaye”. GRAMMY.com (na jeziku: engleski). 4. 6. 2019. Arhivirano iz originala 17. 11. 2017. g. Pristupljeno 9. 6. 2019. 
  4. ^ Batchelor 2005, str. 41–43.
  5. ^ Catlin, Roger (2012-04-27). „Washington, D.C., sites with links to Marvin Gaye”. Washington Post (na jeziku: engleski). ISSN 0190-8286. Pristupljeno 2022-01-07. 
  6. ^ Crockett, Stephen A., Jr. (July 24, 2002). "Song of the City: In the Name of Marvin Gaye, Neighbors Rescue a Park Near His Old Home". The Washington Post. p. C1.
  7. ^ Milloy, Courtland (April 8, 1984). "The War for One Man's Soul: Marvin Gaye". The Washington Post. p. C1, C2.
  8. ^ a b Ritz, David (1991). Divided soul : the life of Marvin Gaye. Cambridge, MA. ISBN 0-306-80443-3. OCLC 23900864. 
  9. ^ Banks, James G. (2004). The unintended consequences : family and community, the victims of isolated poverty. Peter S. Banks. Lanham, MD: University Press of America. ISBN 0-7618-2856-7. OCLC 56115161. 
  10. ^ a b Gaye, Frankie (2003). Marvin Gaye, my brother. Fred E. Basten. San Francisco: Backbeat Books. ISBN 0-87930-742-0. OCLC 51336534. 
  11. ^ a b The guide to United States popular culture. Ray B. Browne, Pat Browne. Bowling Green, OH: Bowling Green State University Popular Press. 2001. ISBN 0-87972-821-3. OCLC 44573365. 
  12. ^ Ritz 1991, p. 13: "If it wasn't for Mother, who was always there to console me and praise me for my singing, I think I would have been one of those child suicide cases you read about in the papers.".
  13. ^ Ritz 1991, p. 12: "From the time he was seven until he became a teenager, Marvin's life at home consisted of a series of brutal whippings.".
  14. ^ a b v Ritz 1991, str. 333 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFRitz1991 (help)
  15. ^ Communications, Emmis (januar 1998). Dial Them For Murder. Los Angeles Magazine. Arhivirano iz originala 5. 7. 2014. g. Pristupljeno 13. 9. 2012. 
  16. ^ „Marvin Gaye Timeline”. The Rock and Roll Hall of Fame. 21. 1. 1987. Arhivirano iz originala 1. 5. 2011. g. Pristupljeno 23. 12. 2010. 
  17. ^ Pencak, William A. (2009-10-15). Encyclopedia of the Veteran in America [2 volumes] (na jeziku: engleski). ABC-CLIO. ISBN 978-0-313-08759-2. 
  18. ^ venoms5. „Chrome & Hot Leather (1971) review”. Pristupljeno 2022-01-07. 
  19. ^ Ritz, David (2010-01-07). Divided Soul: The Life Of Marvin Gaye: The Life of Marvin Gaye (na jeziku: engleski). Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-160-8. 
  20. ^ „Marvin Gaye – Live in Montreux 1980: Marvin Gaye: Movies & TV”. Amazon.com. Arhivirano iz originala 24. 5. 2011. g. Pristupljeno 8. 7. 2011. 

Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Marvin Gej na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Марвин_Геј&oldid=27522049”