Međurežanjske arterije bubrega
| Međurežanjske arterije bubrega | |
|---|---|
 Šema bubrežnih tubula i njegovog vaskularnog snabdevanja. | |
| Detalji | |
| Snabdeva | Glomerul |
| Identifikatori | |
| Latinski | Arteriae interlobulares renis, arteriae corticales radiatae |
| TA | A05.8.01.057 A08.1.03.004 |
| FMA | 70498 |
| Anatomska terminologija | |
Međurežanjske arterije bubrega, kortikalne radijalne arterije ili interlobularne arterije jesu bubrežni krvni sudovi koji izlaze pod pravim uglom sa strane lučnih arterija koje gledaju prema kortikalnoj supstanci.[1] Međurežanjske arterije prolaze direktno put spolja između medularnih zraka da bi došle do fibrozne tunike, gde se završavaju u kapilarnoj mreži ovog dela bubrega. Ovi krvni sudovi se ne anastoziraju jedni s drugima, već formiraju krajnje arterije. U svom spoljašnjem toku, daju bočne grane, koje su aferentne arteriole koje snabdevaju bubrežna telešča. Aferentne arteriole, zatim, ulaze u Baumanovu kapsulu i završavaju se u glomerulu.[1]
Anatomija[uredi | uredi izvor]
Svaka bubrežna arterija nastaje direktno iz trbušne aorte i kada prođe kroz hilum, deli se na niz međurežanjskih (interlobarnih) arterija, koje snabdevaju svaki lobulu bubrega. Ove arterije zatim stvaraju lučne arterije, koje prolaze duž kortikomedularne granice i dok to čine, međurežanjske arterije izbijaju i prodiru u koru bubrega. Međurežanjske arterije stvaraju aferentne arteriole, koje se u početku granaju pod pravim uglom, ali zatim pod sve kosim uglovima kako se približili spoljašnjem delu kore bubrega. Aferentne arteriole vode u glomerul, koji je izdanak od oko 50 kapilarnih petlji koje se na kraju spajaju dajući eferentne arteriole.[2]
Na najudaljenijim nivoima korteksa, eferentne arteriole se zatim dele da bi stvorile peritubularne kapilare i okružuju proksimalne tubule, koji čine većinu tubula u ovom regionu. Eferentne arteriole koje nastaju iz glomerula koji se nalaze na kortikomedularnoj granici okreću se i prodiru u spoljašnju medulu gde se dele i formiraju međusnopni kompleks kapilara, koji okružuju uzlazni debeli deo Henleove petlje, ili prodiru u unutrašnju medulu i papile iz koje nastaju silazne vasa rekta (DVR) i uzlazne vaza rekta krvni sudovi, koji okružuju silazne i uzlazne tanke Henleove petlje. Silazne vasa rekta imaju male ćelije izvedene iz glatkih mišića, pericite, koji okružuju krvni sud koji su u stanju da menja prečnik, a time i protok krvi kroz krvne sudove.[3]
Kako se krv kreće iz kortikalnog i medularnog sloja, ona se odvodi u mrežu venula koje se konvergiraju u međurežanjske vene, lučnu, međurežanjsku, a zatim bubrežnu venu, koja izlazi iz bubrega i nastavlja se na donju šuplju venu.[4]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Lote, Christopher J. (2012). „Principles of Renal Physiology”. doi:10.1007/978-1-4614-3785-7.
- ^ E.J. Johns, A.F. Ahmeda, Renal Circulation, Vascular Organization, in Reference Module in Biomedical Sciences, 2014
- ^ Johns, E.J.; Ahmeda, A.F. (2014), Renal Circulation, Elsevier, Pristupljeno 2023-10-22
- ^ Journal "Morphologia", Editorial office of (2016-12-23). „Review of the textbook Junqueira's Basic Histology: Text and Atlas, Fourteenth Edition 14th Edition / Anthony Mescher. - McGraw-Hill Education / Medical: 2016. – 1136 r.”. Morphologia. 10 (4): 102. ISSN 1997-9665. doi:10.26641/1997-9665.2016.4.102.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
 | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
