Natalija Arsenović Dragomirović
Natalija Arsenović Dragomirović | |
|---|---|
| Datum rođenja | 16. januar 1886. |
| Mesto rođenja | Leskovac, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 28. januar 1978. (92 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
Natalija Arsenović Dragomirović (Leskovac, 16. januar 1886[1] — Beograd, 28. januar 1978) bila je prva srpska žena komediograf.[2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođena je u Leskovcu, kao najstarije dete leskovačkog jorgandžije Tase Đorđevića[1] i njegove supruge Jelene. U Leskovcu je završila osnovnu školu, a sa 17 godina upoznala je studenta farmacije Ljubišu Arsenovića, sina tadašnjeg upravnika grada Beograda, za koga se udala 1906. godine. Sledeće dve godine provela je u Beču, gde je njen suprug završavao studije. Tokom Prvog svetskog rata Ljubiša se kao sanitetski oficir povukao kroz Albaniju u pratnji svoje supruge, koja je iz Soluna otišla u Italiju, a odatle u Pariz kod Ljubišine sestre, Dane Agitonović. Zahvaljujući Dani i njenim vezama u visokom društvu, Natalija je sebi obezbedila pristojan život u Parizu i priliku za poznanstvom sa mnogim uticajnim ljudima. Tokom svog boravka u Parizu radila je u Centralnom odboru Crvenog Krsta.[1] U Parizu je otvorila vrata svoje kuće svim ljudima iz Srbije, izbeglicama kojima je bila potrebna pomoć i zbog toga su joj tepali “naša majka”. U Jugoslaviju se vratila sa suprugom 1922. godine, a 1924. godine razvela se i preudala za Milivoja Dragomirovića[1] iz Novog Sada. Tokom perioda provedenog u Parizu, dobila je inspiraciju za svoje najpoznatije delo „Leskovčani u Parizu“, gledajući kako se u jednom velegradu tokom rata sudaralo moderno sa ustajalom kulturom i primitivnim shvatanjima ljudi izbeglih iz Leskovca. Komad je napisan 1924/25. godine, a izvođen je u pozorištima u Leskovcu, Sarajevu, Beogradu, Skoplju i Novom Sadu.[1] Pored ovog dela napisala je i „Udaj mi ženu“, „Kapetan Milan“ i „Bisernu knjeginju“. Nekoliko njenih drugih dela stradalo je u ratovima.[3]
„Leskovčani u Parizu”[uredi | uredi izvor]
„Leskovčani u Parizu“ je komad od pet činova, a radnja se odvija u Leskovcu i Parizu. Glavni junaci su leskovački gazda Kope i njegov sin Leka koji uči za “inđilera” u Parizu. Jednog dana u Leskovac stiže Lekino pismo u kome on obaveštava porodicu o nameri da se oženi Francuskinjom Žežet, ali gazda Kope je odlučan da spreči Leku da se oženi tuđom verom, te kreće u Pariz kako bi ga lično odgovorio od toga. Moglo bi se reći da je leskovačka književnica Držićevu komediju „Dundo Maroje“ oživela na leskovački način.[3] Komad je pisan prilično pogrešnim leskovačkim žargonom i s malo lokalnog kolorita.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Dragutin Đorđević,Natalija Arsenović Dragomirović i njeno delo,Leskovački zbornik,XIX,Leskovac,1979.
- Milan Ž. Trajković,Natalija Arsenović Dragomirović,Leskovac,2010.
- Dragoljub Trajković,Za biografiju Natalije Arsenović Dragomirović, Naše stvaranje 6, Leskovac, 1978.
