Osman-paša Kazanac
Osman-paša Kazanac | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1620. |
| Mesto rođenja | Kazanci,  Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 1. avgust 1687. (66/67 god.) |
| Mesto smrti | Jegra, Osmansko carstvo |
Osman-paša Papović (Kazanci, 1620 — Jegra, 1. avgust 1687), poznat kao i Osman-paša Kazanac (rođ. Jakov Papović), rođen je u selu Kazanci, dijelu Stare Hercegovine, današnjem selu u opštini Gacko.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Osman-paša kazan rođen je 1620. godine, a prema nekim izvorima 1627. u Kazancima kao Jakov Papović, od oca kneza Pavla Papovića. Kada je imao 13. godina Turci janjičari su ga odveli u Istanbul, gde je dobio ime Osman. Kako se pokazao kao vrlo bistar i hrabar Turci su ga školovali, a zbog zasluga u bici kod grada Kazanja sultan mu je dao zvanje paše, i tri dara — zemlju u Carigradu, dobrog konja i da bira pašaluk. On je izabrao rodnu Hercegovinu, gatački kadiluk, a po selu u kome je rođen prozvan je Osman-paša Kazanac.
Bio je valija u Damask ejaletu (1676–1678, 1683), Anadolijskom ejaletu (1678–1680), Egipatskom ejaletu (1680–1683), Dijarbekir ejaletu (1683), Bosanskom ejaletu (1684), Jegarskom ejaletu (1685).[2][3] Učestvovao je u borbama za osvajanje Beča. Za vreme velikog turskog rata Osman-paša bio je paša Jegarskog pašaluka. Nakon što je zarobljen na putu, pogubljen je 1. avgusta 1687. godine, u tvrđavi u Jegri.[2]
Paša je, takođe, sagradio izvor koji se nalazi na prostoru između crkve i džamije, a koji se naziva Pašin izvor ili Stubanj. Iza sebe je ostavio i nekoliko građevina u Anadoliji i Rumeliji i česmu kod svoje kuće u Stambolu.[traži se izvor]
Osman-paša Kazanac, poznat i kao (Osman-paša Hercegovac), bio je oženjen sa ćerkom Kara Mustafa-paše; sa kojom je imao više sinova.[4]
Zadužbine[uredi | uredi izvor]
Osman-paša Papović je ostavio mnoge zadužbine. U rodnim Kazancima je sagradio džamiju i crkvu. Džamiju je zapalio Bajo Pivljanin.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Osman paša Kazanac Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. jul 2014) „Moja Hercegovina“, 30. april 2013.
- ^ a b Süreyya, Mehmet (1996) [1890], Akbayar, Nuri; Seyit A. Kahraman, ur., Sicill-i Osmanî (na jeziku: Turkish), Beşiktaş, Istanbul: Türkiye Kültür Bakanlığı and Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı
- ^ Öztuna, Yılmaz (1994). Büyük Osmanlı Tarihi: Osmanlı Devleti'nin siyasî, medenî, kültür, teşkilât ve san'at tarihi (na jeziku: Turkish). 10. Ötüken Neşriyat A.S. str. 412—416. ISBN 975-437-141-5.
- ^ Oslobođenje - 404
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Öztuna, Yılmaz (1994). Büyük Osmanlı Tarihi: Osmanlı Devleti'nin siyasî, medenî, kültür, teşkilât ve san'at tarihi (na jeziku: Turkish). 10. Ötüken Neşriyat A.S. str. 412—416. ISBN 975-437-141-5.
- Grupa autora: Istorijski leksikon Crne Gore, knjiga 3 „Daily Press-Vijesti“, 2006.
