Patrijarh antiohijski Grigorije IV
| Patrijarh antiohijski Grigorije IV | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Gantos Đorđe Hadad |
| Datum rođenja | 1. jul 1859. |
| Mesto rođenja | selo Abaja, gora Liban, |
| Datum smrti | 12. decembar 1928. (69 god.) |
| Mesto smrti | Bejrut, |
| Patrijarh antiohijski i svega Istoka. | |
| Godine | 1906. - 1928. |
| Prethodnik | Meletije II |
| Naslednik | Aleksandar III |
Patrijarh Grigorije IV (rođ. Gantos Đorđe Hadad; 1. jul 1859, selo Abaja, gora Liban — 12. decembar 1928) — episkop Antiohijske pravoslavne crkve; od 1906. Patrijarh antiohijski i svega Istoka[1].
Biografija[uredi | uredi izvor]
Poticao je iz siromašne arapske porodice, učio je u seoskoj školi koju je otvorila američka protestantska misija, a od 1872. učio u pravoslavnoj školi u Bejrutu. 19. decembra 1877. godine primio je monaški postrig u manastiru Nurija (Liban); Za jeromonaha je rukopoložen 29. avgusta 1879. godine[2].
Antiohijski patrijarh Gerasim II hirotonisao ga je 10. maja 1890. godine za episkopa Tripolija u Siriji.
Devedesetih godina 19. veka počeo je da sarađuje sa Ruskim carskim pravoslavnim palestinskim društvom u stvaranju škola u Tripoljskoj eparhiji, a 1900. godine vodio je Balamandsku bogoslovsku školu, koja je obnovljena u manastiru Balamand za obuku arapskog sveštenstva.
Posle smrti (usled trovanja) prvog antiohijskog arapskog patrijarha Meletija II (Dumanija), 5. juna 1906. godine, izabran je na patrijaršijski presto; izbor je odmah priznao ruski Sveti sinod, ali su ga priznali ostali istočni patrijarsi (Grci) tek u leto 1909. godine.
Došavši u Rusiju u februaru 1913. godine, na poziv ruskog cara Nikolaja II, posetio je Sankt Peterburg, Veliki Novgorod, Moskvu, Kijev i niz drugih mesta u Rusiji, učestvovao u obeležavanju 300. Doma Romanovih, posebno 21. februara predvodio je svečanu liturgiju u Kazanskoj katedrali u Sankt Peterburgu, uz sasluženje mnoštva ruskih i stranih jeraraha. Ostao je u Sankt Peterburgu do 16. aprila 1913, čekajući pozitivnu odluku o svojoj molbi za beneficije svojoj patrijaršiji, čiji je vladin predlog na kraju odbila Državna duma.[traži se izvor]
Odlikovan je ordenom Svetog Aleksandra Nevskog; predvodio je hirotonije jednog broja sveštenika, kao i episkopa Kiprijana (Šnjinjikova), Aleksija (Simanskog) (kasnije Patrijarh moskovski i cele Rusije) i Dionisija (Valedinskog).
Preminuo 12. decembra 1928 u Bejrutu[3].
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Primates of the Apostolic See of Antioch | Antiochian Orthodox Christian Archdiocese”. ww1.antiochian.org. Pristupljeno 2024-02-18.
- ^ „GRIGORIЙ IV”. www.pravenc.ru. Pristupljeno 2024-02-18.
- ^ „Religious leaders”. www.rulers.org. Pristupljeno 2024-02-18.