Resafa
| Resafa arap. الرصافة | |
|---|---|
 Resafa | |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Sirija |
| Stanovništvo | |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 35° 22′ S; 38° 27′ I / 35.37° S; 38.45° I |
| Aps. visina | 300 m |
| Površina | 220 km2 |
  Resafa Resafa na karti Sirije | |
Resafa (arap. الرصافة [resafa]), u rimsko vreme poznata kao Sergiopolis (koji je bio sinonim) kao i kraći Anastasiopolis je bio grad koji se nalazio u rimskoj provinciji Eufratensis u današnjoj Siriji. To je arheološko nalazište koje se nalazi jugozapadno od grada Rake i Eufrata.
Prokopije opisuje nadugačko bedeme i zgrade koje je tamo podigao car Justinijan.[1] Zidine Resafe, koji su još uvek dobro očuvane, imau dužinu od preko 1600 metara i oko 1000 metara u širini; okrugle ili kvadratne kule podignute su na svakih sto metara; Takođe postoje ostaci crkve sa tri apside.
Naziv[uredi | uredi izvor]
Rasafa odgovara Akadskom nazivu Rasapa i bilblijskom Rezep (Septuagint, na antičkom grčkom je Rafes, Ράφες ) gde je spomenuta kod proroka Isaije u delu 37:12;[2][3] klinasto pismo daje naziv Rasapa i Rasapi što se može vedeti kod Herbermana Čarlsa (1913). Naziv "Sergiopolis" koristi Katolička enciklopedija, Njujork:Robert Ampelton Kompani.
Ptolomej je naziva Rezafa (Ρεσαφα na grčkom).[4] U poznom Rimskom carstvu Tabula Puntigerina naziva je Risapa. U spisu Noticija Dignitatum, koristi se izraz Rosafa.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Grad datira još iz 9. Veka pre nove ere, kada su Asirci tu izgradili vojni logor. Tokom rimskog vremena, to je bila pustinjska predstraža u vidu utvrđenja koje je trealo da brani državu od upada persijkih Sasanida, i položaj kojim se protezao carski drum poznat kao Strata Diocletiana.[5]
Ona je cvetala zahvaljujući svom polaožaju koji se nalazio na trgodačkom (karavanskom) putu koji je povezivao Alep, Dura Europos a Palmira je biala idealna. Resafa nijje imala izvorsku ili tekuću vodu, tako da je zavisila od velike cisterne za hvatanje zimske i prolećne kiše.
Resafa se nalazila na području gde su bili vođeni rimsko-persijski ratovi, i bila je stoga dobro bran grad koji je imao masivne zidove koje su ga okruživali u potpunosti. On je takođe imao tvrđavu.
U 4. veku, postla je grad hodočašća za hrišćane koji su dolazli i iz poštovanja prema Svetom Sergeju, koji je bio hrišćanin i rimski vojnik koji je bio mučen u Resafi tokom Dioklecijanovih progona. Izgrađena je crkva kako bi se obeležilo mesto njegovog groba, a grad je preimenovan u Sergiopolis. I zaista, postao je to, posle Jerusalima, "najvažniji centar hodočašća na vizantijskim Orijentu u [ovojom] proto-vizantijskom periodu", sa posebnim zančajem za lokalne Arape, posebno Gasanide.[5]
U 8. veku, grad je postao omiljeno boravište Omejadkog kalifa Ibn Abd el Malika (v. 724-743), koji je oko njega napravio nekoliko palata.[6]
Crkvena istorija[uredi | uredi izvor]
Prvi episkop Sevastopolisa bio je jedno kraće vreme Jovan Antiohijski, koji je na taj položaj imenovan uprko s protivljenju mitropolita Hieropolisa Bambike, od koga su do tada zavisile odluke vezane za crkvu.Kasnije je Marianus prisustvovao saboru u Antiohiji.
Mitropoliti Sergiopolisa su uz sebe imali pet episkopa naižeg ranga što se može zapaziti u delu Notitia episcopatuum u Antiohiji iz šestog veka. Ona je dobila ovu titulu (mitropolije) od cara Anastasija I na Petom vaseljenskom saboru 553, a Avram potpisan kao mitropolit.
Zahvaljujući svojoj naklonjenosti Aristusu grad je dobio naziv Anastasiopolis, koji je i kasnije zadržao sve do kasnog sedmog veka.
Episkop Kandidus, u vreme kada su persijski Sasanidi opseli grad za vlade Hozroja I(godine 543), otkupio je 1200 zarobljenika i za dve stotine kilograma zlata,[7] a 1093. godine za vreme mitropolita Simeeona obnovljena je velika bazilika (Ekos Orijent III iz 238. godine) ;ovo sve je dokaz da je hrišćanstvo i dalje postojalo čak i pod islamom.[8][9]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ "De edificiis", II, ix
- ^ Wildberger, Hans. Isaiah: Isaiah 28-39. Fortress Press. str. 418. ISBN 978-1-4514-0935-2.
- ^ Catholic Encyclopedia (1907), loc.cit.
- ^ V, xiv, 19, cited in Wikisource-logo.svg Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sergiopolis". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- ^ a b David Frankfurter, Pilgrimage and holy space in late antique Egypt, 1998 in series Religions in the Graeco-Roman World 134 pp. 379.
- ^ Pierre-Louis Gatier (1999). „Rusafa”. Ur.: Bowersock, Glen Warren; Brown, Peter; Grabar, Oleg. Late Antiquity: A Guide to the Postclassical World. Harvard University Press. str. 676. ISBN 978-0-674-51173-6.
- ^ Procopius, "De bello pers." II, 5, 20
- ^ This section is abridged from Wikisource-logo.svg Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sergiopolis". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- ^ E J Brill, First Encyclopaedia of Islam: 1913- (1936). str. 1184.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Wildberger, Hans. Isaiah: Isaiah 28-39. Fortress Press. str. 418. ISBN 978-1-4514-0935-2.
| Državne | |
|---|---|
| Geografske | |
