Roksanda Pejović
| Roksanda Pejović | |
|---|---|
 dr Roksanda Pejović | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Roksanda Pejović |
| Datum rođenja | 11. decembar 1929. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 5. januar 2018. (88 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Republika Srbija |
Roksanda Pejović (Beograd 11. decembar 1929 - Beograd 5. januar 2018), bila je srpski muzikolog i istoričar umetnosti.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Studije istorije umetnosti, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, je završila 1956 godine. Na Muzičkoj akademiji u Beogradu, istorijsko-folklorni odsek, 1955 godine, a postdiplomske studije 1963 godine (Stana Đurić Klajn). Doktorirala je iz muzikologije 1975 godine u Ljubljani (Dragotin Cvetko). Od 1957. godine bila je profesor Muzičke škole Stanković u Beogradu i dugogodišnji profesor opšte i nacionalne istorije muzike na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.[1]
Roksanda Pejović, od svih se muzikologa najistrajnije bavila istraživanjem, analizom i vrednovanjem nasleđa srpske literature o muzici pretprošlog i prošlog stoleća. Njen naučni rad na ovome području započeo je još šezdesetih godina 20 veka, u vreme izrade magistarske teze Muzička kritika i esejistika u Beogradu između dva rata. Kasnije, ona će sastavljati studije, rasprave i članke o muzičkim piscima kao što su Stana Đurić-Klajn, Miloje Milojević, Branko M. Dragutinović, Stanislav Vinaver, Antun Dobronić, Kosta P. Manojlović, Stevan Hristić i Stevan Mokranjac. Iz pera Roksande Pejović izašla je i prva, do danas usamljena, monografija o jednom domaćem muzikografu i muzikologu – o Stani Đurić-Klajn. Njenu pažnju zaokupljali su i muzički časopisi Gudalo, Savremeni akordi i Zvuk. Profesor Roksanda Pejović pisala je i obuhvatne, pregledne i problemske tekstove o srpskoj muzičkoj kritici, esejistici i publicistici: pratila je ideologiju nacionalnog stila u procesu profesionalizacije napisa o muzici srpskog 19 veka; raščlanjivala je temeljne pojmove međuratne srpske kritike — pojmove muzički savremenog, modernog i avangardnog; analizirala je pristup starije srpske recenzije pitanjima muzičke interpretacije u 19 stoleću.[1] Među njenim na široj faktografskoj ravni postavljenim prilozima nalaze se i oni o muzici u srpskoj periodičnoj štampi 19 stoleća; o srpskoj muzičkoliterarnoj misli do osamdesetih godina veka romantizma, a onda još i referat o odnosu srpske publicistike prema problemima crkvene muzičke umetnosti, od 1839. do 1914. godine.[1]
Roksanda Pejović je pristupala muzičkoj kritici starijeg doba i kao bogatom registru obaveštenja o drugim vidovima srpske muzičke povesti. Naime, pisanoj reči obraćala se kao izvoru za poznavanje recepcije pojedinih, stranih i domaćih, kompozitora i reproduktivnih muzičkih umetnika. I njeni istorijski pregledi vodećih ustanova beogradskog muzičkog života, ili srpskog muzičkog izvođaštva, sazdani su, velikim delom, na izvornom materijalu čije je poreklo u listovima, časopisima i sličnim izdanjima.[1]
Kao i njen učitelj i prethodnik Stana Đurić-Klajn, i Roksanda Pejović je istaknuti srpski muzički leksikograf.
Nesumnjivo, naučno delo Roksande Pejović čini datum u poznavanju srpske literature o muzici, od najstarijih sačuvanih tekstova, pa do onih iz današnjega vremena. Ona je, na prvom mestu, vidno, proširila faktografsku osnovu koju je svojevremeno fiksirala Stana Đurić-Klajn. Novim, izvornim podacima i tumačenjima obogaćena su znanja o muzičkim piscima, njihovim bibliografijama, o njihovim istorijskim, estetičkim i ideološkim nazorima, ali i o razvojnom luku srpske muzikografije u celini. Uspešnim bibliotečkim istraživanjima koja je vršila godinama, kao i interpretacijama koje je na osnovu njih predložila, presudno je uticala da se u jednom delu muzičke i naučne javnosti prestane s nepoznavanjem i potcenjivanjem gledati na starija razdoblja srpske muzičkoliterarne istorije. I još je jedna njena nemala zasluga: u vreme kada je nacionalna muzikologija bila obuzeta analizom kompozicija, profesor Roksanda Pejović je svojom neprestanom i plodnom aktivnošću izborila ravnopravan status tekstovima o muzici kao naučnoj oblasti srpske muzikologije.[1]
Dela[uredi | uredi izvor]
- Istorija muzike od prvobitne zajednice do Betovena, 1959 godine
- Istorija muzike od francuske buržoaske revolucije do perioda imperijalizma, 1960
- Pedeset godina rada Muzičke škole Stanković, 1961
- Uticaj folklora iz NOB na umetničko stvaralaštvo, Rad 8. kongresa Saveza folklorista Jugoslavije, 1961
- Barok, rokoko, klasika, 1962
- Ruganje Hristu, ilustracije iz Davidovog života i 150. psalma na našim freskama, Rad 7. kongresa Saveza folklorista Jugoslavije, 1963
- Scene sa muzičkim instrumentima u srpsko-makedonskoj i vizantijskoj umetnosti, Actes du XIIeme Congres international des Etudes byzantines
- Razvoj muzičke kritike i esejistike u Srbiji izmedu dva rata (postdiplomski rad, rkp.) i dr. (Stana Đurić-Klajn)
- Muzički instrumenti srednjovekovne Srbije, Klio Beograd 2005.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
