Садко (slika)
 | |
| Umetnik | Ilja Rjepin |
|---|---|
| Godina | 1876 |
| Tehnika | ulje na platnu |
| Dimenzije | 322.5 cm × 230 cm cm |
| Mesto | Državni ruski muzej |
Sadko poznata i kao Sadko u podvodnom kraljevstvu (rus. Садко в Подводном царстве) jeste ulje na platnu ruskog slikara Ilje Rjepina.[1] Slika je zasnovana na ruskoj epskoj pjesmi o trgovcu i muzičaru Sadku koji na svom putovanju mora da odabere jednu ćerku morskog kralja za ženidbu. Djelo je nastalo tokom boravka Ilje Repina u Francuskoj.
Sliku je kupio prijestolonaslijednik Aleksandar Aleksandrovič, budući imperator Aleksandar III Aleksandrovič. Danas je dio kolekcije Državnog ruskog muzeja.
Predistorijat[uredi | uredi izvor]
Nakon uspjeha u Rusiji, Rjepin je odlučio da otputuje u Zapadnu Evropu; ne zbog ličnih afiniteta, već zato što je smatrao da je Evropi potrebna „svježa snaga iz provincija“.[2] U Pariz je stigao oktobra 1873. godine, kada je imao 29 godina.[2]
Rjepin je bio u Francuskoj kada je slikao Sadka 1876. godine. Tema iz ruskog narodnog nasljeđa su mu se dopala kao način da izrazi svoje iskustvo migranta.[3]
Djelo odražava Rjepinove utiske iz umjetničkog i društvenog života Monmartra u Parizu.
Autor je opisao koncept u pismu likovnom kritičaru Vladimiru Stasovu: „Naivni i neiskusni Sadko je očaran, ali drži obećanje svetom čojveku da će izabrati djevojku koja je posljednja, rusku seljanku. Vidite da ideja nije najoriginalnija, ali odražava moje trenutno stanje duha, a možda čak i stanje cijele ruske umjetnosti, kakva jeste.“[4]
Rad na slici je išao sporo. Rjepin je počeo da gubi interesovanje za temu, sve dok Aleksej Bogoljubov nije ubjedio prijestolonaslijednika Aleksandra Aleksandroviča da poruči sliku, što je primoralo Rjepina da završi započeti rad.[4]
Tema i kompozicija[uredi | uredi izvor]
Tema Sadka potiče iz biljine, usmjene epske pjesme zabilježene u sjeverozapadnoj Rusiji. Trgovac i muzičar Sadko je doveden u carstvo podvodnog kralja da održi predstavu. Nakon što je podvodni kralj zaplesao uz njegovu muziku, što je izazvalo razornu oluju, od Sadka se traži da odabere jednu od kraljevih kćeri koju će uzeti za svoju ženu. Po savetu jednog sveca, Sadko odbija tri puta po tri stotine kćeri pre nego što prihvati poslednju, Černavušku.
Rjepin je naslikao Sadka sa desne strane, sa pogledom na povorku poluljudskih, polumitskih žena koje prolaze. Odbijene sirene prikazane na prednjoj strani izgledaju razočarano.[1]
Černavuška se pojavljuje iza svih ostalih i baca pogled prema njemu. Kompozicija slike je napravljena iz donjeg rakursa.
Slika je naslikana tehnikom ulja na platnu i ima dimenzije 322,5 cm × 230 cm.[3]
Recepcija[uredi | uredi izvor]
Po Rjepinovom povratku u Rusiju, Sadka je izložila Imperijalna akademija umjetnosti uz dvije druge Rjepinove slike iz pariskog perioda.
Slika je zbunila i polarizovala politički nastrojene ruske kritičare. Konzervativne i slovenofilske publikacije kao što je Ruski mir dale su mu prednost u odnosu na drugu izloženu sliku kosmopolitskog karaktera Kafe u Parizu, ali su kritikovale ono što je opisano kao prekomerna zanatska veština na račun narativnih detalja iz izvornog materijala.[5] U liberalnom listu Golos, Sadko je nazvan tragičnom greškom.[5] Jedan kritičar je rekao da poetske i fantastične teme ne odgovaraju Rjepinu i jadikovao zbog pravca u slikarstvu kojim je slikar krenuo nakon ranijih uspješnih slika.[5]
Sadko je Rjepinu 1876. godine obezbjedio članstvo u Carskoj akademiji umjetnosti.[3]
Do 1897. godine slika je bila izložena u Aleksandrovskoj palati. Potom postaje dio zbirke Ruskog državnog muzeja.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Sternin, Grigori; Kirillina, Jelena (2011). Ilya Repin. New York: Parkstone International. str. 134. ISBN 978-1-78042-733-1.
- ^ a b Leigh, Allison (2019). „Il'ia Repin in Paris: Mediating French Modernism”. Slavic Review. 78 (2): 434. S2CID 201412900. doi:10.1017/slr.2019.96.
- ^ a b v g „Sadko – Virtual Russian Museum”. Russian Museum. Pristupljeno 16. 2. 2022.
- ^ a b Terkel, Yelena (2019). „Ilya Repin in Paris. Stages in the Artist's Engagement with the City of Lights”. The Tretyakov Gallery Magazine. 62 (1). Pristupljeno 17. 2. 2022.
- ^ a b v Valkenier, Elizabeth Kridl (2009). „Ilia Repin and His Critics”. Ur.: Adlam, Carol; Simpson, Juliet. Critical Exchange: Art Criticism of the Eighteenth and Nineteenth Centuries in Russia and Western Europe. Cultural interactions. 12. Bern: Peter Lang. str. 231—232. ISBN 978-3-03911-556-3.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Sternin, Grigori; Kirillina, Jelena (2011). Ilya Repin. New York: Parkstone International. str. 134. ISBN 978-1-78042-733-1.
