Na prvenstvu je učestovalo 14 ekipa koje su u početnoj fazi takmičenja bile podeljene u 4 grupe. Po dve najbolje plasirane selekcije iz svake grupe nastavile su borbu za titulu svetskog prvaka, dok je preostalih 6 ekipa razigravalo za plasman od 9. do 14. mesta. U drugoj fazi 8 ekipa je bilo podeljeno u dve grupe sa po 4 tima, a plasman u finalnu fazu ostvarile su po dve prvoplasirane selekcije iz obe grupe. Ekipe koje su zauzele poslednja dva mesta u svojim grupama razigravale su za plasman od 5. do 8. mesta.
Titulu svetskog prvaka sa uspehom je odbranila selekcija Kanade koja je prvenstvo okončala sa svih 8 pobeda, i sa samo jednim primljenim pogotkom. Srebrnu medalju osvojila je selekcija Sjedinjenih država, što je bila njihova ukupno 7. medalja na svetskim prvenstvima. Kako su reprezentacije Čehoslovačke i domaćina Švajcarske u finalnoj grupi odigrali utakmicu bez golova, nova utakmica između ova dva tima odigrana je 5. marta, Švajcarska je pobedila sa 2:0 i tako osvojila bronzanu medalju na svetskom, odnosno zlatnu medalju na prvenstvu Evrope. Reprezentaciju Kanade na ovom prvenstvu činili su igrači ekipe Trejl smouk iters iz gradića Trejla u Britanskoj Kolumbiji. Na svetskim šampionatima debitovale su selekcije Jugoslavije i Finske koje su takmičenje završile podelivši dva poslednja mesta.
Na prvenstvu je odigrano ukupno 48 utakmica, postignuto je 267 golova, ili 5,56 golova po meču. Utakmice je pratilo ukupno 299.600 gledalaca, ili 6.242 gledaoca po utakmici. Najbolji strelci sa po 12 golova bili su čehoslovački reprezentativac Josef Maleček i Švajcarac Ferdinand Katini.
Na prvenstvu je učestovalo 14 ekipa, a po prvi put na svetskim prvenstvima zaigrale su selekcije Jugoslavije i Finske. Repezentacija Austrije koja je trebalo da nastupi na prvenstvu nije se pojavila pošto je Nemačka godinu dana ranije anektirala Austriju.
U preliminarnoj fazi takmičenja ekipe su podeljene u 4 grupe, dve sa po 4 i dve sa po 3 učesnika. Igralo se po sistemu svako sa svakim, a na osnovu ukupnog broja bodova plasman u drugu fazu ostvarile su po dve prvoplasirane ekipe iz svake grupe (ukupno 8 timova). Preostalih 6 ekipa razigravalo je za plasman od 9. do 14. mesta. Utakmice prve faze igrale su se od 3. do 5. februara.
Kako su selekcije Nemačke i Italije imale identičan broj bodova nakon tri odigrana kola, a u međusobnom duelu su odigrali nerešeno, izvršni odbor turnira je odlučio da se narednog dana odigra nova utakmica između dva tima. Međutim, kako je i ta utakmica završena bez pobednika, odlučeno je da se kod poretka u obzir uzima ukupna gol razlika.[1]
U drugoj fazi 8 ekipa je bilo podeljeno u dve grupe sa po 4 tima, a plasman u finalnu grupu ostvarile su po dve prvoplasirane selekcvcije iz obe grupe. Po dve poslednjeplasirane selekcije razigravale su za palsman od 5. do 8. mesta. Utakmice druge faze igrale su se od 7. do 9. februara.
U razigravanju za plasman od 9. do 14. mesta igralo je 6 ekipa koje su u prvoj rundi bili među 6 najslabije plasiranih u svojim grupama. Ekipe su bile podeljene u dve grupe sa po tri tima, a pobednici grupa odigrali su novu utakmicu za 9. mesto.
U razigravanju za plasman od 5. do 8. mesta učestovale su ekipe koje su zauzele dva poslednja mesta u svojim grupama u drugoj rundi. Selekcija Velike Britanije je odustala od odigravanja ovih utakmica i po automatizmu je zauzela 8. mesto.
U finalu se se takmičile 4 najbolje selekcije iz druge runde. Igralo se po grupnom sistemu kroz tri kola u periodu od 10. do 12. februara. Osvajača bronzane medalje odlučila je utakmica koja je odigrana gotovo mesec dana kasnije između Švajcarske i Čehoslovačke.
Švajcarska
Šampion
Kanada (11 titula)
Drugi
SAD
Treći
Josef Maleček
Nemačka
Italija
Finska
Letonija
Jugoslavija
Poljska
Holandija
Velika Britanija
Mađarska
Belgija.svg)
