Slobodna kinematografija
| Deo serije o |
| Kinematografiji |
|---|
 |
Slobodna kinematografija (eng. Free Cinema) je bio pokret dokumentarnog filma koji se pojavio u Ujedinjenom Kraljevstvu sredinom 1950-ih. Termin se odnosio na odsustvo propagandne namere ili namernu žalbu na blagajni. Koosnivač Lindzi Anderson (iako je kasnije prezreo oznaku 'pokret') sa Karelom Rajsom, Tonijem Ričardsonom i Lorencom Maceti, pokret je započeo programom od tri kratka filma u Nacionalnom filmskom teatru u Londonu, 5. februara 1956. godine.[1]
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Zajedno sa Gavinom Lambertom, Anderson i Rajs su ranije osnovali kratkotrajni, ali uticajni časopis Sequence, za koji je Anderson kasnije napisao „Nijedan film ne može biti previše ličan“. Tako je stajala početna izjava u prvom manifestu slobodne kinematografije. Jednako je to mogao biti moto:[2]
Manifest su sastavili Anderson i Maceti u kafiću Čaring Kros pod nazivom The Soup Kitchen u kome je Maceti radio. pisalo je:
| „ | Ovi filmovi nisu snimljeni zajedno; niti sa idejom da ih pokažu zajedno. Ali kada su se okupili, osetili smo da imaju zajednički stav. U ovom stavu podrazumeva se vera u slobodu, u važnost ljudi i značaj svakodnevnice. | ” |
Jer filmski stvaraoci veruju da:
| „ | Nijedan film ne može biti previše ličan.
Slika govori. Zvuk se pojačava i komentariše. Veličina je nebitna. Savršenstvo nije cilj. Stav znači stil. Stil znači stav. |
” |
Karakteristike[uredi | uredi izvor]
Filmovi su bili 'slobodni' u smislu da su snimljeni van okvira filmske industrije i da su se odlikovali svojim stilom i stavom i uslovima produkcije. Svi filmovi su snimljeni jeftino, za ne više od nekoliko stotina funti, uglavnom uz grantove iz Fonda za eksperimentalni film Britanskog filmskog instituta. Neki od kasnijih filmova bili su sponzorisani od strane Ford Motor Company ili finansirani nezavisno.
Obično su snimani crno-belo na 16 mm filmu, koristeći lagane, ručne kamere, obično sa nesinhronizovanim zvučnim zapisom koji se dodaje zasebno. Većina filmova namerno je izostavila naraciju. Filmski stvaraoci su delili rešenost da se fokusiraju na obične britanske subjekte, uglavnom radničke klase. Smatrali su da su ovi ljudi zanemareni od strane britanske filmske industrije u kojoj je dominirala srednja klasa tog vremena.
Osnivači pokreta odbacivali su mejnstrim snimanje dokumentarnih filmova u Britaniji, posebno Pokret dokumentarnog filma iz 1930-ih i 1940-ih koji je bio povezan sa Džonom Grirsonom, iako su napravili izuzetak za Hamfrija Dženingsa. Drugi priznati uticaj bio je francuski režiser Žan Vigo (1905–34). Slobodna kinematografija ima neke sličnosti sa pokretima cinéma vérité i Direktnom kinematografijom.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Staff, Guardian (2001-03-22). „Arts: The British Free Cinema movement”. the Guardian (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-12-28.
- ^ „Information Services and Library | About”. University of Stirling (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-12-28.