Francuski impresionistički film
| Deo serije o |
| Kinematografiji |
|---|
 |
Francuski impresionistički film (prva avangarda ili narativna avangarda) odnosi se na grupu francuskih filmova i filmskih stvaralaca iz 1920-ih.[1]
Filmski naučnici su imali mnogo poteškoća da definišu ovaj pokret ili da odluče da li ga uopšte treba smatrati pokretom. Dejvid Bordvel je pokušao da definiše jedinstvenu stilsku paradigmu i skup načela. Drugi, naime Ričard Abel, kritikuju ove pokušaje i labavije grupišu filmove i filmske stvaraoce, na osnovu zajedničkog cilja „istraživanja procesa reprezentacije i značenja u narativnom filmskom diskursu“.[2] Neki, kao što je Dadli Endru, bi se borili da dodele bilo kakav kredibilitet kao "pokret".[3]
Periodizacija[uredi | uredi izvor]
- Piktorijalizam (počevši od 1918): sastavljen od filmova koji se uglavnom fokusiraju na manipulaciju filmom kao slikom, kroz kameru, mizanscen i optičke uređaje.
- Montaža (počevši od 1923): u tom trenutku ritmičko i brzo montaža postaje sve više korišćena.
- Difuzija (počevši od 1926.): u tom trenutku su filmovi i filmski stvaraoci počeli da slede druge stilske i formalne moduse.
Odnos prema i odstupanje od holivudske stilistike[uredi | uredi izvor]
Međutim, čak je i Marsel L'Erbijer, jedan od glavnih filmskih stvaralaca povezanih sa pokretom, priznao jedinstven teorijski stav: „Niko od nas – Dulak, Epstajn, Deluk ili ja – nije imao isti estetski pogled. Ali imali smo zajednički interes , što je bilo istraživanje te čuvene kinematografske specifičnosti. O tome smo se u potpunosti složili."[4]
Reevaluacija Bordvelove analize koju je uradio Ričard Abel vidi filmove kao reakciju na konvencionalne stilske i formalne paradigme, a ne kao Bordvelov model sličnosti. Tako Abel ovaj pokret naziva narativnom avangardom. On gleda na filmove kao na reakciju na narativnu paradigmu koja se nalazi u komercijalnom filmskom stvaralaštvu, odnosno holivudskoj, i zasniva se na književnoj i generičkoj referencijalnosti, naraciji kroz međunaslove, sintaksičkom kontinuitetu, retorici zasnovanoj na verbalnom jeziku i književnosti i linearnoj narativnoj strukturi. 6, zatim ga podmeće, varira, odstupa od njega.
Filmski stvaraoci i filmovi (izbor)[uredi | uredi izvor]
- Abel Gans (La Dixième symphonie 1918, J’Accuse 1919, La Roue 1922, and, above all, Napoléon 1927)
- Žan Epstajn (Coeur fidèle 1923, Six et demi onze 1927, La Glace a Trois Face 1928, and The Fall of the House of Usher 1928)
- Žermejn Dulak (The Smiling Madame Beudet 1922)
- Marsel l'Ebrijer (El Dorado 1921)
- Luj Deluk (La Femme de nulle part 1922)
- Žan Renoar (Nana 1926)
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Bordwell, David. French Impressionist Cinema. New York: Arno Press, 1980.
- ^ Abel, Richard. French Cinema: The First Wave 1915–1929. New Jersey: Princeton University Press, 1984.
- ^ Andrew, Dudley. Mists of Regret. New Jersey: Princeton University Press, 1995.
- ^ Aitken, Ian. European Film Theory and Criticism: A Critical Introduction. Edinburgh: Edinburgh University Press: 2001. p. 82.