Francuski salon
Salon, Francuski salon, ili Salon u Parizu, zvanična izložba umjetnosti u Parizu uz podršku francuske države. Nastao je 1667. godine kada je Luj XIV podržao izložbu radova članova Kraljevske akademije slikarstva i vajarstva, a ime Salon je po tome što je izložba iz 1699. godine bila organizovana u Salonu Apolona palate Luvra. Poslije 1737. Salon je postao godišnja, a ne (kao do tada), sporadična manifestacija, da bi 1748. godine bio uveden sistem za izbor radova putem žirija. Tokom Francuske revolucije Salon je prvi put bio otvoren za sve francuske umjetnike, iako su akademičari nastavili da kontrolišu većinu izložbi održanih u 19. vijeku. Formiranjem Društva francuskih umjetnika 1881. godine, koje preuizima odgovornost za održavanja Salona, i sa sve većim značajem samostalnih izložbi stvaralaštva avangardnih umjetnika, Salon je postepeno gubio svoj uticaj i prestiž.[1]
Salon: velika javna izložba[uredi | uredi izvor]
Salon je bio francuski model velikih javnih izložbi koje je sponzorisala monarhija.[1] Pariski ili francuski Salon je održavan periodično, obično svake druge godine i na njemu je izlagano stotine djela, uglavnom članova Francuske kraljevske akademije slikarstva i vajarstva. Takođe su izlagana djela talentovanih studenata Akademije i odabranih stranih umjetnika.[1] Kao zvanični, javni događaj, Salon je bio otvoren za svakog ko je želio da ga posjeti. Mnoge druge evropske države su kasnije slijedile sličan model, što je na početku 19. vijeka dovelo do proliferacije regularnih javnih izložbi u skoro svim većim glavnim gradovima Evrope.[1]
U ranim godinama Salona, pristup nezapamćenom broju umjetničkih djela, suočio je publiku licem u lice sa nerijetko zbunjujućim varijacijama tema, stilova i tehnika.[1] Da bi pomogli posjetiocima da se snađu na izložbi, pojavljuju se prvi kritičari koji vrijednuju estetske kvalitete i pišu recenzije koje se kasnije dijele putem pamfleta, objavljuju u novinama, ili stižu do zainteresovanih putem privatne pretplate.[1] Za kratko vrijeme kritičari su počeli da utiču na javni ukus u umjetnosti.Čak su i umjetnici ponekad slijedili njihove preporuke da bi postali prihvaćeni u javnosti.
Ovi rani kritičari umjetnosti su bili posebno zainteresovani i specijalizovali se za različite žanrove, posebno u slikarstvu. U to vrijeme ih je bilo pet: istorijsko slikarstvo (prikaz biblijskih, mitoloških, ili istorijskih tema), pejzaž, portret, mrtva priroda i, pomalo zbunjujuće tzv. žanrovsko slikarstvo (scene iz svakodnevnice).[1]
Francuska kraljevska akademija, u vrijeme njenog osnivanja 1648, smatrala je istorijsko slikarstvo najvećim postignućem za slikara, pošto su istorijske teme zahtijevale erudiciju i najveći mogući stepen tehničog umijeća i vještine.[1] Zasnovano na temama starine ili moderne istorije, klasične mitologije, ili Svetog pisma, istorijsko slikarstvo je tražilo odlično poznavanje važnih književnih i istorijskih tekstova. Dalje, u najvećem broju istorijskih slika očekivalo se jednu ili više antičkih herojskih, nerijetko nagih figura (u tunikama u slučaju svetih tema), što je zahtijevalo odlično poznavanje anatomije, stoga je crtanje nagih modela bilo suštinsko za obrazovanje svakog slikara koji bi se opredijelio za ovaj žanr.[1] Slike istorijskog žanra su postavljane u zamišljene gradske sredine, na bojnom polju, ili drugoj vrsti pejzaža, pa je takođe bilo veoma važno biti vješt i u žanru pejzaža.[1]
Dok su članovi i žiri francuske Akademije pažnju javnosti usmjeravala na istorijsko slikarstvo, koje je imalo vaspitnu ulogu i uticalo na razumijevanje istorije pa i na javni moral vremena, rani kritičari, kao Denis Didro (Denis Diderot), svojim čitaocima su obraćali pažnju na druge žanrove, pejzaž, mrtvu prirodu i žanrovsko slikarstvo.[1] Posebno pažljivi čitaoci umjetničke kritike su bili trgovci umjetnosti i kolekcionari, što je slučaj i danas.[1]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Brettell, Richard R., French Salon artists: 1800-1900, Art Institute of Chicago, 1987 ::: primerak : archive.org
- Arnason, H. H. (2013). History of Modern Art (seventh ed.). New York: Pearson.
Izvori[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Baza sa spiskom Salona od 1673. godine (veb str. : Muzej Orse, na francuskom).
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
