ISO 639-2
ISO 639-2:1998, Kodovi za predstavljanje naziva jezika — 2 dio: alfa-3 kod (engl. Codes for the representation of names of languages — Part 2: Alpha-3 code), je drugi dio ISO 639 standarda, koji sadrži spisak kodova za prestavljanje naziva jezika. Tročlani kodovi dati za svaki jezik u ovom slučaju se nazivaju „alfa-3“ kodovi. Ima 464 kodova na spisku kodova ISO 639-2 standarda.
Kongresna biblioteka SAD je registatorsko tijelo za ISO 639-2 (još se naziva i ISO 639-2/RA). Kao registratorsko tijelo, biblioteka prima i provjerava predložene promjene; takođe zastupa na ISO 639-2/RA Zajedničkom savjetodavnom komitetu zaduženom za održavanje ISO 639 kodova.
Istorija i veze sa ostalim ISO 639 kodovima[uredi | uredi izvor]
Rad ISO 639-2 standarda je počeo 1989. godine, zašto što ISO 639-1 standard ima dvočlani kod za jezike, i nije u mogućnosti da primi dovoljan broj jezika. ISO 639-2 je prvi put pušten u upotrebu 1998. godine.
U praksi, ISO 639-2 je u velikoj mjeri zamjenjen ISO 639-3 standardom (2007), koji je uključivao sve jezike u ISO 639-2 sa još mnogim drugim. On takođe uključuje posebne i rezervisane kodove, i napravljen je da se ne sukobljava sa ISO 639-2. ISO 639-3, međutim, ne uključuje bilo koju grupu jezika iz ISO 639-2, dok je većina njih uključena u ISO 639-5.
B i T kodovi[uredi | uredi izvor]
Dok je većina jezika data jednim kodom po standardu, dvadeset opisanih jezika ima dva tročlana koda, „bibliografski“ kod (ISO 639-2/B), koji je izveden iz engleskog naziva za jezike i ima neophodnu nasljednu funkciju, i „terminološki“ kod (ISO 639-2/T), koji se dobija iz naziva na maternjem jeziku. Svaki od ovih dvadeset jezika je takođe uključen i u ISO 639-1 standard.
U principu su T kodovi u većoj upotrebi, ISO 639-3 koristi ISO 639-2/T. Međutim, ISO 15924 koristi kodove iz ISO 639-2/B kada je to moguće.