Kasna antika

Kasna antika (нем. Spätantike) je izraz kojim se opisuje period istorije Evrope i mediteranskog sveta koji predstavlja završni deo Starog veka, odnosno prelaz od starog veka u (rani) srednji vek. Kao njegov početak se obično uzima godina 284. kada je nad tadašnjim Rimskim carstvom vlast preuzeo car Dioklecijan i uspostavio novi politički režim dominata. Kao kraj se tradicionalno uzima kraj starog veka, odnosno godina 476. i pad Zapadnog rimskog carstva. Novije generacije istoričara su, međutim, počele pojam kasne antike širiti i na kasnije periode, te se kao datumi konačnog kraja antike ponekad navode 529. godina - kada je vizantijski car Justinijan zatvorio poslednje nehrišćanske škole - odnosno sredina 7. veka i muslimanska osvajanja koja je dovela do trajne političke, kulturne i ekonomske podele u antici dotada jedinstvenog prostora Mediterana.

Kasna antika je bila period velikih političkih, ekonomskih i kulturnih promena, od kojih je najvažnije uvođenje hrišćanstva kao službene, a na kraju i jedine dozvoljene religije na prostoru Rimskog carstva, što je dovelo do postepenog nestanka dotadašnje grčko-rimske kulture, odnosno Velika seoba naroda koja je drastično izmenila etnički sastav i kulturna obeležja velikih delova Evrope. U političkom smislu je najvažniji događaj bio pad Rimskog carstva čijim je nestankom na Zapadu stvoren vakuum koji su ispunila tzv. varvarska kraljevstva koja će se postepeno transformirati u zametke današnjih nacionalnih država.

Evropska istoriografija tradicionalno kasnu antiku opisuje kao arhetip slabljenja i propadanja civilizacije odnosno društvenog kolapsa. Izraz „kasna antika” se, delom i zbog toga, razvio u nemačkoj istoriografiji kako bi ukazao da je taj proces prelaza iz starog u srednji vek bio mnogo postepeniji, složeniji; njime se, između ostalog, nastoji istisnuti i dotada popularni izraz mračno doba koji se smatra neobjektivnim i „politički nekorektnim”.^[3]

Terminologija

Termin Spätantike, doslovno „kasna antika”, su koristili nemački istoričari od vremena kad je taj naziv promovisao Alojz Rigl početkom 20. veka.^[4] U literaturi na engleskom jeziku je ovaj termin delom postao zastupljen zahvaljujući radovima Petera Brauna, čiji je pregled Svet kasne antike (1971) revidirao post-Gibonovo gledište zastarele i okoštale klasične kulture, u korist vibrantnog razdoblja obnove i početaka, i čiji je rad „Razvoj kasne antike” (engl. The Making of Late Antiquity) ponudio novu paradigmu shvaćanja promena u zapadnoj kulturi tog vremena kako bi se suočio sa gledištima izloženim u delu Ser Ričarda Saderna „Razvoj srednjeg veka” (engl. The Making of the Middle Ages).^[5]

Kontinuitete između kasnog Rimskog carstva,^[6] kao što je reorganizovano u vreme Dioklecijan (v. 284–305), i ranog srednje veka su naglašavali autori koji su želeli da naglase da se seme srednjevekovne kulture već razvijalo u hrišćanizovanom carstvu, i da se proces nastavio u Istočnom rimskom carstvu ili Vizantijskom carstvu bar do dospeća islama. Istovremeno, neka migrirajuća germanska plemena kao što su Ostrogoti i Vizigoti videli su sebe kao ovekovečenje „rimske” tradicije. Dok upotreba izraza „kasna antika” sugeriše da su društveni i kulturni prioriteti klasične antike opstali širom Evrope sve do srednjeg veka, upotreba izraza „rani srednji vek” ili „rana Vizantija” naglašava prekid klasične prošlosti, a termin „migracioni period” ima tendenciju stavljanja umanjenog naglasaka na poremećaje u bivšem Zapadnom rimskom carstvu uzrokovane kreiranjem germanskih carstava unutar njegovih granica počevši od gotskih federata u Akvitanskoj Galiji 418. godine.^[7]

Religija

Jedna od najvažnijih transformacija u kasnoj antici bila je formiranje i evolucija abrahamskih religija: hrišćanstva, rabinskog judaizma i, konačno, islama.

Prekretnica u širenju hrišćanstva bilo je preobraćenje cara Konstantina Velikog (v. 306–337) 312. godine, kako tvrdi njegov hrišćanski panegirist Jevsevije iz Cezareje, iako se o iskrenosti njegovog preobraćenja raspravlja.^[8]^[9] Konstantin je potvrdio legalizaciju religije takozvanim Milanskim ediktom 313. godine, koji je zajednički izdao njegov rival na Istoku, Licinije (v. 308–324). Do kasnog 4. veka, car Teodosije Veliki je učinio hrišćanstvo državnom religijom, čime je transformisao klasični rimski svet, koji je Piter Braun okarakterisao kao „šuštanje u prisustvu mnogih božanskih duhova“.^[10]

Konstantin I je bio ključna ličnost u mnogim važnim događajima u hrišćanskoj istoriji, pošto je sazvao i prisustvovao prvom vaseljenskom saboru episkopa u Nikeji 325. godine, subvencionisao izgradnju crkava i svetilišta kao što je Crkva Svetog Groba u Jerusalimu i uključio sebe u pitanjima kao što su vreme Hristovog vaskrsenja i njegov odnos prema Pashi.^[11]

Rađanje hrišćanskog monaštva u pustinjama Egipta u 3. veku, koje je u početku delovalo van episkopske vlasti Crkve, postalo je toliko uspešno da je do 8. veka prodrlo u Crkvu i postalo primarna hrišćanska praksa. Monaštvo nije bilo jedini novi hrišćanski pokret koji se pojavio u kasnoj antici, iako je imao možda imao najveći uticaj. Drugi pokreti koji su poznati po svojim nekonvencionalnim praksama uključuju grejzere, svete ljude koji su jeli samo travu i okivali se lancima;^[12] pokret jurodivosta, u kojem se ophođenje kao budala smatralo se više božanskim nego ludim; i pokret stolpnik, gde je jedan praktikant živeo na vrhu stuba od 50 stopa 40 godina.

Kasna antika označava opadanje rimske državne religije, ograničeno u stepenima ediktima verovatno inspirisanim hrišćanskim savetnicima kao što je Jevsevije za careve iz 4. veka, i period dinamičnog verskog eksperimentisanja i duhovnosti sa mnogim sinkretičkim sektama, od kojih su neke formirane vekovima ranije, kao npr. gnosticizam ili neoplatonizam i haldejska proročišta, a neke nove, kao što je hermetizam. Kulminirajući reformama koje je zagovarao Apolonije iz Tijane, usvojio je Aurelijan i formulisao Julijan Flavije Klaudije da bi stvorio organizovanu, ali kratkotrajnu pagansku državnu religiju koja je obezbedila njen podzemni opstanak u vizantijsko doba i dalje.^[13]

Reference

^ Antony Cutler, "Barberiniana. Notes on the Making, Content, and Provenance of Louvre OA. 9063", Tesserae : Festschrift für Josef Engemann, Jahrbuch für Antike und Christentum, Ergänzungsband 18, 1993, p. 329-339
^ Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality : late antique and early Christian art, third to seventh century. New York. ISBN 9780870991790. , no. 28, 1979, Metropolitan Museum of Art. ; full text available online from The Metropolitan Museum of Art Libraries
^ Gilian Clark, Late Antiquity: A Very Short Introduction (Oxford 2011), pp. 1–2.
^ A. Giardana, "Esplosione di tardoantico," Studi storici 40 (1999).
^ Glen W. Bowersock, (мај 1996). „The Vanishing Paradigm of the Fall of Rome”. Bulletin of the American Academy of Arts and Sciences. 49 (8): 29—43.
^ The Oxford Centre for Late Antiquity dates this as follows: "The late Roman period (which we are defining as, roughly, AD 250–450)..." Архивирано на сајту Wayback Machine (6. јул 2017)
^ A recent thesis advanced by Peter Heather of Oxford posits the Goths, Hunnic Empire, and the Rhine invaders of 406 (Alans, Suevi, Vandals) as the direct causes of the Western Roman Empire's crippling; The Fall of the Roman Empire: a New History of Rome and the Barbarians. Oxford University Press. 2005. ISBN 978-0-19-515954-7.
^ Noel Lenski (ed.), The Cambridge Companion to the Age of Constantine (Cambridge University Press, 2006), "Introduction". ISBN 978-0-521-81838-4.
^ A. H.M. Jones, Constantine and the Conversion of Europe (University of Toronto Press, 2003), p. 73. ISBN 0-8020-6369-1.
^ Brown, Authority and the Sacred
^ Eusebius of Caesarea, Vita Constantini 3.5–6, 4.47
^ p. 96 Islam and Global Dialogue Roger Boase, Hassan Bin (FRW) Talal, Ashgate Publishing, Ltd., 2010
^ Smith, Rowland B.E. Julian's Gods: Religion and Philosophy in the Thought and Action of Julian

Literatura

Perry Anderson, Passages from Antiquity to Feudalism, NLB, London, 1974.
Peter Brown (1989). The World of Late Antiquity: from Marcus Aurelius to Muhammad (AD 150–750). Thames and Hudson. ISBN 978-0-393-95803-4.
Peter Brown (1997). Authority and the Sacred : Aspects of the Christianisation of the Roman World. Routledge. ISBN 978-0-521-59557-5.
Peter Brown (2003). The Rise of Western Christendom: Triumph and Diversity 200–1000 AD. Blackwell. ISBN 978-0-631-22138-8.
Henning Börm, Westrom. Von Honorius bis Justinian. 2013. ISBN 978-3-17-023276-1. , Kohlhammer. . (Review in English).
Averil Cameron (1993). The Later Roman Empire: AD 284–430. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-51194-1.
Averil Cameron (2011). The Mediterranean World in Late Antiquity AD 395–700. Routledge. ISBN 978-0-415-01421-2.
Averil Cameron et al. (editors) (1997). The Cambridge Ancient History. Cambridge University Press. , vols. 12–14. ff.
Gilian Clark (2011). Late Antiquity: A Very Short Introduction. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-954620-6.
John Curran (2000). Pagan City and Christian Capital: Rome in the Fourth Century. Clarendon Press. .
Peter Dinzelbacher and Werner Heinz, Europa in der Spätantike, Primus, 2007.
Fabio Gasti (2013). Profilo storico della letteratura tardolatina. Pavia University Press. ISBN 978-88-96764-09-1. .
Tomas Hägg (ed.) "SO Debate: The World of Late Antiquity revisited," in Symbolae Osloenses (72), 1997.
Scott F. Johnson ed. (2012). The Oxford Handbook of Late Antiquity. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533693-1.
Arnold H.M. Jones (1964). The Later Roman Empire, 284–602; a social, economic and administrative survey. University of Oklahoma Press. , vols. I, II. .
Kitzinger, Ernst (1977). Byzantine art in the making: main lines of stylistic development in Mediterranean art, 3rd–7th century. Faber & Faber. ISBN 978-0-571-11154-1.
Bertrand Lançon, Rome in Late Antiquity: AD 313 – 604, Routledge, 2001.
Doug Lee, Pagans and Christians in Late Antiquity: a Sourcebook, Routledge, 2000.
Noel Lenski, ур. (2006). The Cambridge Companion to the Age of Constantine. Cambridge University Press. .
Samuel N.C. Lieu and Dominic Montserrat (eds.), From Constantine to Julian: Pagan and Byzantine Views, A Source History, Routledge, 1996.
Michael Maas, ур. (2005). The Cambridge Companion to the Age of Justinian. Cambridge University Press. .
Robert Markus (1990). The end of Ancient Christianity. Cambridge University Press. .
Ramsay MacMullen (1984). Christianizing the Roman Empire A.D. 100–400. Yale University Press. .
Stephen Mitchell, A History of the Later Roman Empire. AD 284–641, Blackwell, 2006.
Michael Rostovtzeff (rev. P. Fraser), The Social and Economic History of the Roman Empire, Oxford, 1979.
Johannes Wienand (ed.), Contested Monarchy. Integrating the Roman Empire in the Fourth Century AD, Oxford, 2015.
Guericke, Heinrich Ernst; et al. (1857). A Manual of Church History: Ancient Church History Comprising the First Six Centuries. New York: Wiley and Halsted.
González, Justo L. (1984). The Story of Christianity: Vol. 1: The Early Church to the Reformation. San Francisco: Harper. ISBN 0-06-063315-8.
Latourette, Kenneth Scott (1975). A History of Christianity, Volume 1: Beginnings to 1500 (Revised) (paperback). San Francisco: Harper. ISBN 0-06-064952-6.
Shelley, Bruce L. (1996). Church History in Plain Language (2nd изд.). ISBN 0-8499-3861-9.
Hastings, Adrian (1999). A World History of Christianity. Wm. B. Eerdmans Publishing. ISBN 0-8028-4875-3.

Spoljašnje veze

New Advent — The Fathers of the Church
ORB Encyclopedia's section on Late Antiquity in the Mediterranean from ORB
Overview of Late Antiquity, from ORB
Princeton/Stanford Working Papers in Classics
The End of the Classical World Архивирано на сајту Wayback Machine (10. јануар 2010), source documents from the Internet Medieval Sourcebook
Worlds of Late Antiquity Архивирано на сајту Wayback Machine (6. јун 2005), from the University of Pennsylvania

[1] Antony Cutler, "Barberiniana. Notes on the Making, Content, and Provenance of Louvre OA. 9063", Tesserae : Festschrift für Josef Engemann, Jahrbuch für Antike und Christentum, Ergänzungsband 18, 1993, p. 329-339

[2] Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality : late antique and early Christian art, third to seventh century. New York. ISBN 9780870991790. , no. 28, 1979, Metropolitan Museum of Art. ; full text available online from The Metropolitan Museum of Art Libraries

[clark-3] Gilian Clark, Late Antiquity: A Very Short Introduction (Oxford 2011), pp. 1–2.

[4] A. Giardana, "Esplosione di tardoantico," Studi storici 40 (1999).

[5] Glen W. Bowersock, (мај 1996). „The Vanishing Paradigm of the Fall of Rome”. Bulletin of the American Academy of Arts and Sciences. 49 (8): 29—43.

[6] The Oxford Centre for Late Antiquity dates this as follows: "The late Roman period (which we are defining as, roughly, AD 250–450)..." Архивирано на сајту Wayback Machine (6. јул 2017)

[7] A recent thesis advanced by Peter Heather of Oxford posits the Goths, Hunnic Empire, and the Rhine invaders of 406 (Alans, Suevi, Vandals) as the direct causes of the Western Roman Empire's crippling; The Fall of the Roman Empire: a New History of Rome and the Barbarians. Oxford University Press. 2005. ISBN 978-0-19-515954-7.

[8] Noel Lenski (ed.), The Cambridge Companion to the Age of Constantine (Cambridge University Press, 2006), "Introduction". ISBN 978-0-521-81838-4.

[9] A. H.M. Jones, Constantine and the Conversion of Europe (University of Toronto Press, 2003), p. 73. ISBN 0-8020-6369-1.

[10] Brown, Authority and the Sacred

[11] Eusebius of Caesarea, Vita Constantini 3.5–6, 4.47

[12] . 96 Islam and Global Dialogue Roger Boase, Hassan Bin (FRW) Talal, Ashgate Publishing, Ltd., 2010

[13] Smith, Rowland B.E. Julian's Gods: Religion and Philosophy in the Thought and Action of Julian

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]