Austrazija

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Austrazija
Austrasia, Germania inferior, Karolinško carstvo
Položaj
Glavni gradRems, Mec
Vladavina
Oblik državemonarhija
Istorija
Istorijsko dobarani srednji vek, 511-751
‍
Geografija
Površina‍
 — ukupno
Stanovništvo‍
 — 
 — gustina
Ekonomija
Ostale informacije
Vremenska zonaUTC 
zajednički jezici: starofranački, vulgarni latinski jezik (galo-rimski), latinski

Austrazija je bilo ime severoistočnog dela Franačke u periodu merovinških kraljeva, za razliku od Neustrije, koja se nalazila na severozapadu. Obuhvatala je teritorije današnje istočne Francuske, zapadne Nemačke, Belgije, Luksemburga i Holandije. Mec je bio glavna prestonica Austrazije iako su neki austraski kraljevi vladali takođe i iz Remsa.[1][2]

Godine 567, Austrazija je postala zasebno kraljevstvo unutar Franačkog kraljevstva i njim je vladao Sigebert I. Tokom 7. i 8. veka to je bila uporišna tačka iz koje su Karolinzi, originalno majordomi palate od Austrazije, preuzeli vladavinu nad svim Francima, Svim Galima, većinom Nemačke, i Severne Italije. Nakon tog perioda unifikacije, sad veća Franačka imperija je ponovo podeljena između istočnih i zapadnih podkraljevstava, pri čemu je nova verzija istorčnog kraljevstva konačno postala osnova Nemačkog kraljevstv.

Ime[uredi | uredi izvor]

Ime Austrazija nije ekstenzivno potvrđeno u Merovinskom periodu. To je latinizacija starofranačkog imena koje je prvi put zapisao Grgur Turski 580. godine i zatim Ajmoin 1000. godine. Poput imena Austrija, ono sadrži reč za „istok”, tj. ima značenje „istočna zemlja” da bi se opisala originalna teritorija Franaka u kontrastu sa nazivom Neustrija, „zapadna zemlja” u severno galskom osvajanju Klovisa I nakon bitke kod Soasona of 486.[3][4]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Nakon smrti franačkog kralja Hlodoveha 511. godine, njegovo kraljevstvo je bilo podeljeno između njegova četiri sina. Teuderih I je dobio zemlje koje su kasnije postale Austrazija. Teuderihovi potomci su vladali Austrazijom sve do 555. godine, kada je ovo kraljevstvo bilo ujedinjeno sa drugim franačkim kraljevstvima Hlotara I koji je do 588. godine nasledio sve franačke posede. Hlotar je međutim, opet podelio svoju kraljevinu na svoja četiri sina, međutim, sa smrću Hariberta I 567, od četiri, nastalo je tri kraljevstva: Austrazija pod Zigebertom I, Neustrija pod Hilperihom I, i Burgundija pod Guntramom. Ova tri kraljevstva su definisala političku podelu Franačke sve do uspona Karolinga.

Od 567. godine pa sve do smrti Zigeberta II, Neustrija i Austrazija su bile u sukobu, dok je Burgundija imala ulogu mirotvorca u njihovim međusobnim sukobima. Ove borbe su dostigle vrhunac u ratovima između Brunhilde, kraljice Austrazije i Fredegunde, kraljice Neustrije. Konačno 613, godine, austrasijsko plemstvo se pobunilo protiv Brunhilde, izdalo je i predalo u ruke Hlotara II, kralja Neustrije i Fredegundinog sina. Hlotar je zatim preuzeo kontrolu i nad drugim dvaju kraljevstvima i ponovo uspostavio ujedinjeno Franačko kraljevstvo sa sedištem u Parizu. U to doba su se pojavili i prvi dvorski majordomi (lat. majores domus). Uloga majordoma je bila u posredovanju između kralja i naroda u svakom od poseda. Prvi austrazijski majordomi su bili iz porodice Pipinida koja je polako ali sigurno sticala moć dok na kraju nije smenila dinastiju Merovinga na prestolu.

Godine 623. Austrazijanci su zatražili od Hlotara II da im da njihovog sopstvenog kralja, tako da je Hlotar imenovao svog sina, Dagoberta I za kralja Austrazije, a Pipina Landenskog kao regenta. Dagobertova vladavina u Austraziji bila je veoma cenjena i poštovana. Godine 629. Dagobert je nasledio i Neustriju i Burgundiju. Austrazija je opet postala deo ujedinjene Franačke kraljevine, sve do 633. kada je narod Austrazije ponovo zatražio od kralja da im da njihovog sopstvenog kralja, što je ovaj i učinio. Dagobert je poslao svog starijeg sina Zigeberta III u Austraziju. Mnogi istoričari se slažu da je Zigebert bio prvi u nizu "lenjih kraljeva" (franc. roi fainéant) Merovinške dinastije. Njegovim dvorom vladali su majordomi. Godine 657, majordom Grimoald Stariji uspeo je da postavi na presto svog sina Hildeberta Usvojenog na presto, na kom je ovaj ostao do 662. godine.

Od tada pa na dalje, Austrazija je bila pod vlašću majordoma iz dinastije Pipinida. U bici kod Tertrija 687, Pipin Heristalski je pobedio Teuderiha III, kralja Neustrije, i postao majordom u svim ostalim franačkim kraljevstvima. Njegovi savremenici su ovaj momenat nazivali i „početkom njegovog kraljevanja“. Takođe je naglašena dominacija Austrazije nad Neustrijom koja je trajala sve do kraja vladavine Merovinga. Godine 718, Karlo Martel — sa podrškom koja mu je dolazila iz Austrazije u ratu sa Neustrijom u kome se svaka strana borila za ujedinjenje Franačke pod sopstvenom dominacijom — imenovao je Hlotara IV za kralja Austrazije. Hlotar je bio poslednji franački vladar koji nije vladao svim Francima. godine 719. Franačka je definitivno ujedinjena pod austrazijskom hegemonijom.

Pod Karolinzima i kasnije, Austrazijom se često nazivao istočni deo franačkog karolinškog kraljevstva.

Merovinški vladari Austrazije[uredi | uredi izvor]

Majordomi austrazijskog dvora[uredi | uredi izvor]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Oman, Charles. The Dark Ages 476–918. London: Rivingtons, 1914.
  2. ^ Hodgkin, Thomas (1895). Italy and Her Invaders. Oxford: Clarendon Press. 
  3. ^ Gregory of Tours. History of the Franks book 2 chapter 41. „History of the Franks”. Arhivirano iz originala 2014-10-18. g. Pristupljeno 2014-10-21. 
  4. ^ MacGeorge, Penny (2002). Late Roman Warlords (na jeziku: engleski). OUP Oxford. str. 157. ISBN 9780191530913. 
  5. ^ Levison, Wilhelm (1910). „Das Nekrologium von Dom Racine und die Chronologie der Merowinger”. Neues Archiv der Gesellschaft für ältere deutsche Geschichtskunde. 35: 15—53 (37—39). 
  6. ^ Hare, Augustus John Cuthbert (1895). North-western France (Normandy and Brittany) (na jeziku: engleski). G. Allen. str. 68. 
  7. ^ Jean-Louis Fetjaine, The Purple Queens: The Robes of Fredegonde. Chap 1, Belfond, Paris, 2006, p. 14.
  8. ^ Ivan Gobry, Clothar II, Editions Pygmalion al. " History of the Kings of France ", 2005 ISBN 2857049668
  9. ^ McKitterick, Rosamond (2008). Charlemagne: The Formation of a European Identity. Cambridge: Cambridge University Press. str. 79—81. ISBN 978-0-511-39884-1. 
  10. ^ Davis, Raymond (Editor), The Lives of the Eighth Century Popes, 102–103 n.76; Chamberlin, Russell, The Emperor Charlemagne, 64–65; McKitterick, Rosamond, The Frankish Kingdoms under the Carolingians, pp.64–65; Collins, Roger, Early Medieval Europe, 279
  11. ^ Duckett, Eleanor Shipley (20. 9. 2022). „Pippin III”. www.britannica.com (na jeziku: engleski). Encyclopedia Britannica. Pristupljeno 2022-09-29. 
  12. ^ Riché, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Prevod: Allen, Michael Idomir. University of Pennsylvania Press. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Bachrach, Bernard S. (1972). Merovingian Military Organization, 481–751. Minneapolis: University of Minnesota Press, ISBN 978-0-8166-0621-4..
  • Deflou, Noelle Leca, and Alain Dubreucq (eds.) Societies in Mid-Late Sixth–Ninth Century Europe. Atlande, coll. Key Contest 2003 (biographies : " Chilperic ", " Fredegonde ", " Brunhild "), 575 pp. (ISBN 9782912232397. ) .
  • Geary, Patrick J. (1988). Before France and Germany: The Creation and Transformation of the Merovingian World. Oxford: Oxford University Press, ISBN 978-0-19-504458-4..
  • James, Edward (1991). The Franks. London: Blackwell, ISBN 978-0-631-14872-2..
  • Lebecq, Stéphane. The Frankish Origins Points / Seuil, 1990, p. 117–119 (Part 1, Chapter 5 . " Royal feud (561–603)") and p. 122–130 ( Part II, Chapter 1: " Clothar II and Dagobert (613–639)."
  • Oman, Charles (1914). The Dark Ages, 476–918. London: Rivingtons.
  • Settipani, Christian. The Prehistory of the Capetians (New genealogical history of the august house of France, vol. 1), ed. Patrick van Kerrebrouck). 1993. ISBN 978-2-9501509-3-6. str. 92–100.
  • Volkmann, Jean-Charles. Known genealogy of the kings of France, Gisserot Publishing). 1999. ISBN 978-2-877472081..
  • Wallace-Hadrill, J. M. (1962). The Long-Haired Kings, and Other Studies in Frankish History. London: Methuen.
  • Wood, Ian N. (1994). The Merovingian Kingdoms, 450–751. London: Longman, ISBN 978-0-582-21878-9..
  • Ivan Gobry, Clothar II, Editions Pygmalion al. " History of the Kings of France ", 2005 (ISBN 978-2-85704-966-1. ) .
  • Ammianus Marcellinus. Roman History. trans. by Roger Pearse. London: Bohn, 1862.
  • Procopius. History of the Wars. trans. by H. B. Dewing.
  • Fredegar. The Fourth Book of the Chronicle of Fredegar with its Continuations. trans. by John Michael Wallace-Hadrill. Connecticut: Greenwood Press, 1960.
  • Fredegar. Historia Epitomata. Woodruff, Jane Ellen. PhD Dissertation, University of Nebraska–Lincoln, 1987.
  • Gregory of Tours. Historia Francorum.
  • Gregory of Tours. The History of the Franks. trans. by Ernest Brehaut. 1916. Excerpts here Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. август 2014)
  • Gregory of Tours. The History of the Franks. 2 vol. trans. O. M. Dalton. Oxford: Clarendon Press, 1967.
  • Bachrach, Bernard S. (trans.) Liber Historiae Francorum. 1973.
  • Collins, Roger. Early Medieval Europe 300–1000. London: MacMillan, 1991.
  • Fouracre, Paul. "The Origins of the Nobility in Francia." Nobles and Nobility in Medieval Europe: Concepts, Origins, Transformations, ed. Anne J. Duggan. Woodbridge: The Boydell Press, 2000. ISBN 0-85115-769-6.
  • Lewis, Archibald R. "The Dukes in the Regnum Francorum, A.D. 550–751." Speculum, Vol. 51, No 3 (July 1976), pp 381–410.
  • McKitterick, Rosamond. The Frankish Kingdoms under the Carolingians, 751–987. London: Longman, 1983. ISBN 0-582-49005-7.
  • Murray, Archibald C. and Goffart, Walter A. After Rome's Fall: Narrators and Sources of Early Medieval History. 1999.
  • Nixon, C. E. V. and Rodgers, Barbara. In Praise of Later Roman Emperors. Berkeley, 1994.
  • Laury Sarti, "Perceiving War and the Military in Early Christian Gaul (ca. 400–700 A.D.)" (= Brill's Series on the Early Middle Ages, 22), Leiden/Boston 2013, ISBN 978-9004-25618-7.
  • Schutz, Herbert. The Germanic Realms in Pre-Carolingian Central Europe, 400–750. American University Studies, Series IX: History, Vol. 196. New York: Peter Lang, 2000.
  • Wallace-Hadrill, J. M. The Barbarian West. London: Hutchinson, 1970.
  • Schulman, Jana K., ur. (2002). The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary. Greenwood Press. 
  • Tucker, Spencer C., ur. (2011). A Global Chronology of Conflict. I. ABC-CLIO. 
  • Ullmann, Walter (2013). Growth of Papal Government in Middle Ages - Study in Ideological Relation of Clerical to Lay Power. Routledge. 
  • Chronicles of the time of King Dagobert (592–639). translation by François Guizot and Romain Fern, Paleo, Clermont – Ferrand, "Sources of the history of France", 2004, 169 p. ISBN 2913944388
  • Fredegaire, Chronicle of Merovingian Times, translation by O. DeVilliers and J. Meyers, Brepols Publishing, 2001 ISBN 2503511511

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Austrazija na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Аустразија&oldid=27553517”