Beringija (nacionalni park)
| Beringija | |
|---|---|
IUCN kategorija II (nacionalni park) | |
 | |
.jpg)  | |
| Mjesto | Čukotka Rusija |
| Najbliži grad | Anadir |
| Koordinate | 64° 22′ N 173° 18′ E / 64.367° S; 173.300° I |
| Površina | 30,532 km² |
| Osnovano | 2013. godine |
| Upravljačko tijelo | Ministarstvo prirodnih resursa i životne sredine Rusije |
Nacionalni park Beringija (rus. Берингия) prostire se u istočnom delu Čukotke, najseveroistočnog regiona Rusije. Nalazi se na zapadnoj (tj., azijskoj) strani Beringovog moreuza.
Geografija i lokacija[uredi | uredi izvor]
Pre 11.000 godina p. n. e., teritorija parka bila je povezana kopnenim mostom – poznatim kao "Beringov kopneni most" – sa Severnom Amerikom. Na istočnoj strani moreuza, u Aljasci, postoji Nacionalni rezervat Beringov kopneni most, kojim upravlja Služba nacionalnih parkova SAD. Bilo je razgovora između SAD i Rusije o spajanju dva parka u prekogranični "međunarodni park", ali još ništa nije formalizovano.[1] Većina retke populacije u ovim područjima su pripadnici autohtonih naroda Čukči ili Jupici.[2] Park je proglašen za nacionalni park 2013. godine.
Park se prostire kroz dva rejona na Čukotskom poluostrvu: Providenija rejon na jugu, i Čukotski rejon na severu. Po topografiji je primorska brdsko-subartička tundra. Planine su srednje visine – prosečno 900 m, sa najvišim vrhom Mt. Ishodnaja od 1194 m. Postoje i prostrane tundarske ravnice.[1] U parku vlada subpolarna klima (Kepenova klasifikacija klimata Dfc). Zime su duge i vrlo hladne, a leta su hladna i kratka. Januar je najhladniji mesec sa prosečnom temperaturom u Anadiru od −22,6 °C, a najtopliji mesec je jul sa prosečnom temperaturom od +11,6 °C[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Official Park Site, Beringia National Park (in Russian)”. Ministry of Natural Resources and Environment of the Russian Federation. Pristupljeno 1. 11. 2015.
- ^ „Map of Indigenous Peoples of the North of the Russian Federation”. Norwegian Polar Institute. Pristupljeno 29. 12. 2015.
- ^ „Anadyr Climate Normals 1961–1990”. Nacionalna okeanska i atmosferska administracija. Pristupljeno 13. 5. 2015.
