Dušan Marković (general)
| Dušan Marković | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 11. jul 1879. |
| Mesto rođenja | Vranje, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 12. oktobar 1935. (56 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Vojska | Srpska vojska Jugoslovenska vojska |
| Rod | artiljerija |
| Čin |   Divizijski general |
Dušan Marković (Vranje, 11. jul 1879 — Beograd, 12. oktobar 1935) je bio divizijski general i komandant Žandarmerije (1929 —1935).
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Vranju 11. jula 1879, od majke Cajke i oca Mihaila, konjičkog kapetana.[1]
Gimnaziju je završio u Nišu. Bio je pitomac 29. klase Niže škole (1896 — 1899) i 12. klase Više škole Vojne akademije (1902—1904),[1] koju je sa uspehom završio. Završio je Artiljerijsku školu gađanja u Srbiji.
Do 1902. godine je bio vodnik Timočkog i Moravskog artiljerijskog puka.[2] Bio je komandir voda u Artiljerijskom puku Dunavske divizije I poziva do 1907. Stažirao je u Francuskoj 1907. radi proučavanja jezika. Iste godine je postao ađutant Glavnog generalštaba i krajem 1907. je postavljen za komandira baterije Artiljerijskog puka Dunavske divizije I poziva.[3] i na Do 1912. godine bio je komandir Dunavskog i Šumadijskog artiljerijskog puka.
U Prvom balkanskom ratu sa Turcima je bio komandir baterije u Dunavskom artiljerijskom puku.[2] Učestvovao je u oslobađanju Kosova. U Drugom balkanskom ratu je bio komandir baterije Artiljerijskog puka Šumadijske divizije II poziva i zastupnik komandanta 2. diviziona istog puka komandir baterije. Učestvovao je u borbama na Grlenskim visovima 1913.[3] Nakon toga, do jula 1914. je bio komandir baterije u Artiljerijskoj podoficirskoj školi.[2] U Prvom svetskom ratu, do avgusta 1916. je bio komandant diviziona u Timočkom artiljerijskom puku i poljskom divizionu Vardarske divizije.[2] Do avgusta 1919. je bio u službi u artiljerijskom odeljenju Vrhovne komande.[2] Učestvovao je u borbama kod Ostrovskog jezera, na Crnoj reci 1916. i u Proboju Solunskog fronta (1918).[3] Nakon rata je stupio u do juna 1921. je bio komandir baterije Artiljerijskog puka Dravske divizije u Ljubljani. Nakon toga je radio u Artiljerijskoj inspekciji, u Nastavnom odeljenju Glavnog generalštaba (1922), komandant Potiske artiljerijske brigade u Kikindi (septambar 1923), ponovo u Nastavnom odeljenju Glavnog generalštaba (oktobar 1924). U činu divizionog generala, postao je komandant Bregalničke divizijske oblasti u Štipu (februar 1927).[3]
Bio je komandant Žandarmerije od 4. oktobra 1929. i na tom položaju je ostao do avgusta 1935,[3] kada je zbog bolesti razrešen dužnosti i stavljen na raspoloženje Ministarstvu vojske i mornarice.[4]
Činovi[uredi | uredi izvor]
- potporučnik 1899.
- poručnik 1902.
- kapetan 1906.
- major 1912.
- potpukovnik 1914.
- pukovnik 1915.
- brigadni general 1923.
- divizijski general 1927.
Porodica[uredi | uredi izvor]
Bio je oženjen sa Julijanom, ćerkom pešadijskog poukovnika Mihaila Pačića sa kojom je imao ćerku Branislavu (1912—1933).[3]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Karađorđeva zvezda sa mačevima IV reda
- Orden Belog Orla sa mačevima IV i III reda
- Orden Svetog Save I reda
- Srebrna medalja za hrabrost
- Zlatna medalja za hrabrost
- Orden Legije časti III reda
- Ratni krst (francuski)
- Orden za naročite zasluge (engleski)
- Ratni krst (grčki)
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Bjelajac 2014, str. 148.
- ^ a b v g d Politika & 13. 10. 1935, str. 14.
- ^ a b v g d đ Bjelajac 2014, str. 149.
- ^ Vreme & 13. 10. 1935, str. 8.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile (2014). Bešlin, Branko; Popov, Čedomir, ur. Srpski biografski rečnik knjiga 5, Mar-Miš. Novi Sad: Matica Srpska. ISBN 978-86-83651-49-8.
- Milenović, Miomir; Tanović, Jovan, ur. (13. 10. 1935). „Smrt generala Dušana Markovića”. Politika. Beograd. 9841: 14. Pristupljeno 31. 7. 2018.[mrtva veza]
- Kostić, Grgur, ur. (13. 10. 1935). „Smrt jednog istaknutog ofiricar - Dušan M. Marković diviziski general”. Vreme. Beograd. 4940. Pristupljeno 31. 7. 2018.