Bitka na reci Minato
| Bitka na reci Minato | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Nambokučo rata | |||||||||
 Bitka je vođena 5. jula 1336. u provinciji Secu. | |||||||||
| |||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||
| Pobunjeni velikaši |
Carski lojalisti | ||||||||
| Komandanti i vođe | |||||||||
|
Ašikaga Takaudži |
Kusunoki Masšige † Nita Jošisada | ||||||||
| Jačina | |||||||||
| oko 35.000[1] |
oko 17.500[1] | ||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||
| znatni[1] | teški[a][1] | ||||||||
Bitka na reci Minato (jap. 湊川の戰い), vođena 5. jula 1336, bila je odlučujuća pobeda šogunata Ašikaga nad pristalicama cara Go-Daiga.[1]
Pozadina[uredi | uredi izvor]
Nakon što je u Genko ratu (1331-1333), uz pomoć Ašikaga Takaudži-ja uspešno oborio diktaturu porodice Hodžo, vojnih diktatora Japana u periodu Kamakura (1185-1333), car Go-daigo je do kraja 1335. pokušavao da vlada samostalno, oduzimajući vlast u provincijama lokalnim samurajskim porodicama i dodeljujući je civilnim guvernerima. Međutim, vojna aristokratija, koja je pomogla caru u obaranju diktature Hodžo-a, podelila se po ovom pitanju: većina, predvođena Ašikaga Takaudžjem, odlučila je da ograniči carevu vlast i silom zadrži svoje posede, dok je manjina, koju su predvodili Nita Jošisada i Kusunoki Masšige, odlučila da podrži careve reforme. Nakon što je car krajem 1335. stavio Ašikaga Takaudžija van zakona, Ašikaga je okupio svoje pristalice u istočnom Japanu i početkom februara 1336. zauzeo Kjoto, ali je uspeo da ga zadrži samo 4 dana pre nego što su ga careve pristalice potisnule iz prestonice i proterale na ostrvo Kjušu.[1]
Bitka[uredi | uredi izvor]
Vojna aristokratija na Kjušu-u, zabrinuta za sopstvene posede, podržala je Ašikagu, i on je već u maju 1336. sa novom vojskom krenuo na Kjoto, krećući se kopnom i morem. Careve pristalice, koje su predvodili Nita Jošisada i Kusunoki Masašige, pokušale su da zaustave Ašikaginu vojsku na reci Minato u provinciji Secu, ali je dvostruko malobrojnija careva vojska opkoljena i uništena, a Nita Jošisada je sa ostacima uzmakao u Kjoto, dok je sam car Go-Daigo napustio prestonicu i zatražio zaštitu od monaha-ratnika bogatih budističkih manastira na planini Hiei, severno od Kjota.[1]
Posledice[uredi | uredi izvor]
Takaudži je ušao u Kjoto u pratnji princa Jutahito-a, brata bivšeg cara Kogon-ina koji je prethodno dao Ašikagi svoj carski mandat, i krunisao ga za novog cara, pod imenom Komio. Ašikaga je u stvari preuzeo upravljanje državom, pošto je novi car i njegov dvor u potpunosti zavisio od njegove vojne moći, a 1338. je i zvanično proglašen za šoguna, započevši tako novi šogunat Muromači (1338-1573).[1]
Odbivši da prizna legitimitet novog cara, car Godaigo nastavio je borbu iz planinskog regiona Jošino. Tamo je osnovao dvor u izgnanstvu, koji je, pošto se nalazio južno od Kjota, nazvan Južnim dvorom. Dvor koji je ostao u Kjotu, koji je služio za legitimisanje Ašikaga šoguna, po istom principu nazvan je Severni dvor. Borbe u ime ova dva dvora su nastavljene sve do 1392. godine, kada je dogovoreno poravnanje. Bio je to Nambokučo rat - Rat severnog i južnog dvora (1336-1392).[1]
U popularnoj kulturi[uredi | uredi izvor]
U istorijskoj drami-hororu Demonka (1964), jedan od junaka priča kako se borio na gubitničkoj strani.
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Japanske hronike onog vremena navode gubitke samo znatnijih ratnika, dok se gubici prostih pešadinaca i ne pominju.