Bril-Zinserova bolest

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Bril-Zinserova bolest
Klasifikacija i spoljašnji resursi
Specijalnostinfektologija, epidemiologija

Bril-Zinserova bolest (Morbus Brill-Zinsseri) je rekurenta vrsta pegavog tifusa, koja se karakteriše ponavljanjem tifusa nakon godinu dana, ili čak decenije, kod prethodno lečenih bolesnika zbog zadržavanja uzročnika (Rikecije provazeki) u telesnim tkivima. Prema dostupnim podacima razvija se u oko 15% osoba koje u istoriji bolesti navode boravak u epidemiji tifusa.[1]

Istorijat i eponim[uredi | uredi izvor]

Ova rikecioza nazvana je Bril-Zinserova bolest po Američkom internisti Natanu Edvinu Brilu (N. E. Brill, 1878 — 1940),[2] i mikrobiologu Hansu Zinseru (H. Zinsser 1860 — 1925) [3][4] koji su 1898. godine otkrili ranije nepoznat oblik tifusa, bez prisustva telesne vaši, u imigranata koji su iz Istočne Evrope s kraja 19. veka doputovali u SAD.

Etiopatogeneza[uredi | uredi izvor]

Rikacija provazeki koja je uzrok ove bolesti je gram negativna bakterija koja se prenosi putem artropodnih vektora koji inficiraju ćelije endotela krvnih sudova i razmnožava se isključivo u živoj ćeliji osetljivih domaćina.[5]

Rezervoar zaraze u prirodi je čovek i to bilo bolesnik od primarnog pegavog tifusa ili od Bril-Zinserove bolest, ili rikecionoša. Patogen se čoveka na čoveka prenosi samo posredstvom čovečije telesne vaši (Pediculus humanis corporis).[6]

Klinička slika[uredi | uredi izvor]

Bolest počinje iznenada sa visokom temperaturom, bolovima u mišićima i zglobovima, jakom glavoboljom i nesanicom. Tegobe traju 5-6 dana i za to vreme se na koži pazušnog predela javlja makulozna ospa koja se širi na predeo grudi i leđa, ali ne i na donje udove. Bolesnik je miran i komunikativan kada se nalazi u tifoznom stadijumu bolesti.[7]

Dijagnoza[uredi | uredi izvor]

Dijagnoza se postavlja na osnovu kliničke slike, epidemiološke ankete, laboratorijskih analiza.

Rikecije je mikrobiološkim testovima moguće izolovati iz krvi, isečaka tkiva, likvora, ispljuvka i mokraće, međutim izolovanje se ne vrši u rutinskoj dijagnostici zbog komplikovanih laboratorijskih postupaka i velike infektivnosti ovih agenasa.[8]

Umesto mikrobioloških koriste se serološke reakcije, koje su metod izbora (Vajl-Feliksova reakcija, reakcija vezivanja komplemenata (RVK), reakcija aglutinacije, test indirektne imunoflorescencija).[9]

Vajl-Felikova reakcija za koju je se koristi uzorak krvi (ima istorijski značaj, jer najviše se koristi) je unakrsna antigenska rekcija sa antigenima soja Proteus OX 19.

Sppecifični serološki testovi mogu se raditi samo u referentnim laboratorijama, za tu vrstu analiza.

Terapija[uredi | uredi izvor]

Lečenje se spprovodi kauzalnom, simptomatskom terapijom i higijensko - dijetetskim režimom života.

Kauzalna terapija

Kauzalna terapija se sastoji u primeni antibiotika i to pre svega tetraciklina i hloramfenikola.[10]

Simptomatska terapija

U simptomatskoj terapiji pored nadoknade tečnosti i primene vitamina moguća je primena kortikoida kod težih kliničkih oblika.[11]

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Rapini, Ronald P.; Bolognia, Jean L.; Jorizzo, Joseph L. (2007). Dermatology: 2-Volume Set. St. Louis: Mosby. pp. 1130.
  2. ^ N. E. Brill Acute infectious disease of unknown origin. A clinical study based on 221 cases. American Journal of the Medical Sciences, Thorofare, N.J., 1910, n.s. 139: 484-502.
  3. ^ H. Zinsser Varieties of typhus virus and the epidemiology of the American form of European typhus fever (Brill’s disease).American Journal of Hygiene, 1934, 20: 513-532.
  4. ^ H. Zinsser (1935). Rats, lice and history: being a study in biography, which, after 12 preliminary chapters indispensable for the preparation of the lay reader, deals with the life history of typhys fever. Boston Atlantic Monthly Press. str. 32. : Boston, Little, Brown & Co., 1935.
  5. ^ Saah AJ. Orientia tsutsugamushi (Scrub typhus). Principles and Practice of Infectious Diseases. 2000. 2056-2057.
  6. ^ Civen R, Ngo V. Murine typhus: an unrecognized suburban vectorborne disease. Clin Infect Dis. 2008 Mar 15. 46(6):913-8. [Medline].
  7. ^ Watt G, Parola P. Scrub typhus and tropical rickettsioses. Curr Opin Infect Dis. 2003 Oct. 16(5):429-36. [Medline].
  8. ^ La Scola B, Raoult D. Laboratory diagnosis of rickettsioses: current approaches to diagnosis of old and new rickettsial diseases. J Clin Microbiol. 1997 Nov. 35(11):2715-27. [Medline].
  9. ^ Wongchotigul V, Waicharoen S, Riengrod S, et al. Development and evaluation of a latex agglutination test for the rapid diagnosis of scrub typhus. Southeast Asian J Trop Med Public Health. 2005 Jan. 36(1):108-12. [Medline].
  10. ^ Watt G, Kantipong P, Jongsakul K, et al. Doxycycline and rifampicin for mild scrub-typhus infections in northern Thailand: a randomised trial. Lancet. 2000 Sep 23. 356(9235):1057-61. [Medline].
  11. ^ Dumler JS, Walker DH. Rickettsia typhi (Murine typhus). Principles and Practice of Infectious Diseases. 2000. 2053-55.

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Bogomolov B. P. Infekcionnыe bolezni: Učebnik M.: Izd-vo MGU. 2006. ISBN 978-5-211-05128-7.
  • Bechah, Yassina; Capo, Christian; Mege, Jean-Louis; Raoult, Didier (2008). „Epidemic typhus”. The Lancet Infectious Diseases. 8 (7): 417—426. PMID 18582834. S2CID 25526252. doi:10.1016/S1473-3099(08)70150-6. 
  • Stein A, Purqus R, Olmer M, Raoult D. Brill-Zinsser disease in France. Lancet. 1999;353:1936.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Klasifikacija


Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje
u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja).
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Брил-Зинсерова_болест&oldid=27441593”