Gerhard Barkhorn
 |
| Gerhard Barkhorn | |
|---|---|
 Gerhard Barkhorn | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 20. maj 1919. |
| Mesto rođenja | Kenigzberg, Vajmarska Nemačka |
| Datum smrti | 6. januar 1983. (63 god.) |
| Mesto smrti | Keln, Zapadna Nemačka |
Gerhard „Gerd” Barkhorn (nem. Gerhard Barkhorn; Kenigzberg, 20. maj 1919 — Keln, 6. januar 1983) je bio drugi nemački lovački as po uspešnosti u Drugom svetskom ratu, odmah iza Eriha Hartmana. U vazdušnim borbama na Istočnom frontu, izvršio je 1.104 borbena leta postigavši 301 vazdušnu pobedu, oboren je devet puta, jednom se spasio iskakanjem i dva puta je ranjen.
Rođen je 20. maja 1919. godine u Kenigzbergu u Istočnoj Pruskoj.
Karijera u Luftvafe[uredi | uredi izvor]
U Luftvafe je stupio 1937. godine, a letačku obuku je započeo 1938. god. 1. avgusta 1940. godine poručnik Barkhorn raspoređen je u 6. lovačku eskadrilu 52. lovačke grupe u kojoj je leteo zajedno sa mladim perspektivnim pilotom lovcem Hans-Joakim Marseljom. Svoj prvi borbeni let izvršio je iznad Belgije i Francuske tokom Bitke za Francusku. Nastavio je sa borbenim letovima i tokom Bitke za Britaniju. Iako je tokom ove bitke izvršio veliki broj borbenih letova nije mu pošlo za rukom da obori ni jedan neprijateljski avion ali je zato sam bio oboren dva puta.
Svoju prvu vazdušnu pobedu ostvario je 2. jula 1941. godine iznad Istočnog fronta, a svoju 30-tu pobedu postigao je 5. januara 1942. godine. Ubrzo zatim unapređen je u komandanta 4. lovačke eskadrile 52. lovačke grupe.
23. avgusta 1942. godine godine odlikovan je Viteškim krstom Gvozdenog krsta za postignute 64 vazdušne pobede. Svoju 100-tu vazdušnu pobedu postigao je 19. decembra iste godine.
11. januara 1943. godine dobio je Hrastovo lišće uz Viteški krst za postignutih 105 vazdušnih pobeda.
23. januara 1944. godine izvršio je svoj 1000-ti borbeni let i ušao je u istoriju ratnog vazduhoplovstva kao prvi borbeni pilot koji je dostigao ovu brojku.
13. februara 1944. godine postigao je svoju 250-tu vazdušnu pobedu, a 2. marta iste godine dobio je mačeve uz Viteški krst.
31. maja 1944. godine. Barkhorn je izvršavao svoj šesti borbeni let u lovačkom avionu Meseršmit Me-109 G-6 (Crna petica) kada je oboren od strane sovjetskog lovca američke proizvodnje P-39 Erakobra. Uspeo je da prizemlji svoj avion iza nemačke linije fronta ali je prilikom obaranja teško ranjen u desnu ruku i nogu zbog čega je proveo četiri meseca u bolnici. U svoju jedinicu vratio se u oktobru mesecu.
16. januara 1945. godine major Barkhorn postavljen je za komandanta 6. lovačke grupe stacionirane u Pozenu koja je bila zadužena za odbranu Trećeg rajha od napada savezničkih bombardera (Reichsverteidigung). Ova jedinica bila je naoružana lovačkim avionima Foke-Vulf Fv-190D (iako je Barkhorn odlučio da zadrži svoj Meseršmit Me-109 G-6). Jedinica kojom je komandovao bila je sačinjena od mladih i neiskusnih regruta zbog čega je trpela velike gubitke. Barkhorn je vodio jedinicu sve do 10. aprila kada je zbog iscrpljenosti usled izuzetnog fizičkog i mentalnog naprezanja otišao na medicinsko odsustvo.
Po povratku iz bolnice pridružio se 44. lovačkoj jedinici koja je bila sačinjena od najboljih nemačkih lovačkih pilota asova koji su leteli na avionima Meseršmit Me-262. Komandant ove jedinice bio je poznati nemački lovački as i bivši generalni inspektor nemačkih lovačkih snaga general Adolf Galand. Svoju poslednju vazdušnu pobedu postigao je 5. januara 1945. godine čime je ukupan broj njegovih vazdušnih pobeda dostigao cifru 301.
Tokom napada na američke bombardere 21. aprila 1945. godine otkazao mu je motor. Prekinuo je napada i uputio se ka matičnom aerodromu ali je bio prinuđen da pod vatrom američkih Mustanga izvrši prinudno sletanje. Poklopac kabine koji je otvorio kako bi lakše napustio avion nakon sletanja, naglo se zatvorio udarivši ga po vratu. Lakše povređen, Barkhorn je prebačen u bolnicu gde je dočekao kraj rata. Zarobljen je od strane Zapadnih saveznika ali je iz zarobljeništva pušten već u septembru 1945. god.
Posle rata[uredi | uredi izvor]
Po završetku rata Gerhard Barkhorn oženio se svojom devojkom Kristl sa kojom je imao troje dece. Vojnu karijeru nastavio je u novoformiranom ratnom vazduhoplovstvu Zapadne Nemačke. Penzionisan je 1976. godine u činu general-pukovnika. 6. januara 1983. godine poginuo je u saobraćajnoj nesreći zajedno sa svojom suprugom.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- (jezik: nemački) [1]
- (jezik: engleski) [2] Arhivirano na sajtu Wayback Machine (20. januar 2013)
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ljudi | |
