Diogen iz Vavilona
| Diogen iz Vavilona | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 240. p. n. e. |
| Mesto rođenja | Seleukija, |
| Datum smrti | 240. p. n. e. |
| Filozofski rad | |
| Škola filozofije | Zenonova škole |
Diogen iz Vavilona (stgrč. Διογενης ο ΒαβυλωνιοςΔιογενης ο Βαβυλωνιος), Diogen Vavilonski ili Diogen iz Selevkije (oko 240-150. p. n. e.) je starogrčki stoički filozof, Hrisipov učenik i naslednik Zenonove škole[1].
Zajedno sa akademikom Karneadom i peripatetikom Kritolajem 155. p. n. e. otputovao je u Rim kao deo atinske „filozofske” ambasade[2], koja je tražila da se Atina oslobodi kazne za pljačku Oropa. Govoreći u Rimu, Diogen je prvi upoznao Rimljane sa učenjem stoika[3].
Sačuvani su manji fragmenti Diogenovih spisa[4]. Po naslovima su poznati traktati „O zvučnom govoru”, „Dijalektika”, „O retorici”, „O čelnom delu duše”, „O Ateni”, „Mantici”, „Etici”, „O plemenitom poreklu” , „O zakonima”, „O muzici”.
Sledeći Zenona iz Tarsa i Hrisipa, postavio je vodeći princip duše u srce. U teologiji je razvio argumente osnivača stoicizma Zenona iz Kitijuma[5].
Njegovi učenici su bili Antipatar iz Tarsa, Apolodor iz Seleukije, Arhedem iz Tarsa, Apolodor iz Atine, Panecije sa Rodosa, Boetije iz Sidona[6].
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Dorandi, Tiziano (1999-12-09), Chronology, Cambridge University Press, str. 31—54, ISBN 978-0-521-25028-3, Pristupljeno 2024-01-15
- ^ Aulus Gellius (2019-11-27), Attic Nights, Oxford University Press, Pristupljeno 2024-01-15
- ^ Kinsey, T.E. (1977). „Cicero, De Oratore II 124”. Mnemosyne. 30 (1): 74—75. ISSN 0026-7074. doi:10.1163/156852577x00310.
- ^ Cicero (2006-06-01), Cato Maior De Senectute, Oxford University Press, Pristupljeno 2024-01-15
- ^ Mayor, John E. B. (2012-12-13), Notes on Diogenes Laërtius, Cambridge University Press, str. 1—23, Pristupljeno 2024-01-15
- ^ Automatic Testing of LUSTRE/SCADE Programs, CRC Press, 2017-12-19, str. 199—222, Pristupljeno 2024-01-15