Doroti Rid

Doroti Rid
Datum rođenja	(1874-09-22)22. septembar 1874.
Mesto rođenja	Kolambus, Ohajo, SAD
Datum smrti	31. jul 1964.(1964-07-31) (89 god.)
Mesto smrti	Čester, SAD
Supružnik	Charles Elwood Mendenhall

Doroti Rid (engl. Dorothy Reed Mendenhall; Kolambus, 22. septembar 1874 — Čester, 31. jul 1964) bila je američka patologica, zaslužna za otkriće poremećaj krvnih ćelija, (kasnije nazvanih Rid-Sternbergove ćelije), karakterističnih za Hodžkinovu bolest, najčešći oblika malignog limfoma, koji čini oko 40% svih malignih limfoma.

Privatni život

Rođena je u Kolumbusu, Ohajo, kao treće dete u porodici Rid, koji su bili istaknuti i privilegovani članovi društva, Doroti je živela na velikom imanju sa svojim roditeljima, bratom, sestrom, tetkama, stričevima i nekoliko rođaka. Kada joj je 1880. godine umro otac Vilijem Rid, od posledica izazvanih šećernom bolešću i tuberkuloze, Doroti je imala 6 godina. Kao vlasnik kompanije za proizvodnju cipela, otac je za sobom ostavio veliku sumu novca, što je bilo dovoljno da Doroti Rid omogući dalje školovanje,, koje je započela još dok je živela na imanju svoje porodice, uz pomoć njene bake i guvernante.

Kada je njena sestra umrla u leto 1903. godine, ostavivši troje dece. Rid je preuzeo odgovornost da obezbedi njihovo obrazovanje. Godine 1906. udala se za Čarlsa Elvuda Mendenhola, preselila se u Medison, Viskonsin, gde je Čarls radio kao profesor fizike na Univerzitetu Viskonsin. Godinu dana kasnije, Rid Mendenhol je izgubila svoje prvo dete ubrzo nakon rođenja zbog loše akušerske nege. Dobila je još troje dece i provela 8 godina van posla.

Mendenhol je uživao u bogatom ličnom životu i živoj karijeri u javnom zdravstvu. Nakon smrti muža 1935. putovala je po Centralnoj Americi i Meksiku, a zatim se nastanila u Česteru, Kon, gde je umrla 1964. godine.

Obrazovanje

Rid je diplomirala na Smit koledžu 1895. godine, a zatim je provela godinu dana na Tehnološkom institutu u Masačusetsu gde je bila jedina žena na časovima hemije. Tokom škiolovanja u Masačusetsu otkrila je strast za medicinu, kada je u drugoj godini studija izučavala biologiju.

Nakon što je saznala da medicinska škola Džon Hopkins školuje i žene, kako bi se upisla u ovu prestižnu školu (do tada namenjenu isključivo muškarcima), prvo je pohađala kurseve iz oblasti nauke. Međutim zahtev za upis u Medicinsku školu Džon Hopkins, podnela je tek pošto je od Odbor Ženskog fonda prikupila dovoljnu sumu novaca za školovanje.

Biti prihvaćen, kao žena u medicinskoj struci, u Americi s kraja 19. veka bio je veliki izazov, jer su u ​ovoj ​oblasti dominirali isključivo muškarci. A profesori i studenti toga doba smatrali su da se medicinska edukacija bespotrebno organizuje za žene jer će se one ubrzo nakon školovanja udati i imati decu i nikada se u svom daljem životu neće baviti medicinom.

Tokom letnjeg raspusta 1898. godine, ona i koleginica postale su prve žene zaposlene u američkoj pomorskoj bolnici kada su služile kao asistenti u operacionoj sali i bakteriološkim laboratorijama u bolnici u Bruklinu. 2 Doroti je diplomirala medicinu kao četvrta po uspehu u svom razredu i u znak priznanja 1900. godine dobila prestižnu praksu u bolnici Džon Hopkins, gde je trebalo da radi pod rukovodstvom dr Vilijema Oslera. Iako prvobitno dr Osler nije želeo da Doroti pohađa medicinsku školu i često je izjavljivao da medicinska škola nije mesto za žene i neprijateljski se odnosio prema ženama koje su ulazile u medicinsku školu, on je ipak na kraju popustio i prihvatio Doroti.

Godine 1901. godine dobila je stipendiju za patologiju kod Vilijama Velča, MD. Dok je radila u Hopkinsovim laboratorijama, otkrila je poremećaj krvnih zrnaca koji je povezan sa Hodžkinovom bolešću, sada poznat kao Redova ćelija (ili Red-Sternbergova ćelija, po Doroti Rid i Karlu Sternbergu, austrijskom patologu).

Nakon diplomiranja prihvatila je stažiranje iz pedijatrije u bolnici za bebe u Njujorku, postavši prvi lekar žena 1903. godine. Uprkos pritiscima kolega iz medicine koji su imali malo vremena za žene lekare ili probleme ženskog zdravlja, ona je posvetila svu svoju karijeru detaljnom istraživanju zdravlja dece i majki.

Karijera

Kada se vratila medicini, 1914. godine, istraživala je zdravlje dece i majki, i pisala biltene za Odeljenje za kućnu ekonomiju Univerziteta Viskonsin, Državni odbor za zdravstvo Viskonsina i Ministarstvo poljoprivrede SAD. U Medisonu, 1915. godine, organizovala je prvu kliniku za pomoć novorođenčadi u Viskonsinu, uz pomoć volonterske organizacije i Udruženja medicinskih sestara. Bila je predsednica Udruženja do 1936. godine. Na kraju su osnovane još četiri klinike, a 1937. godine Medison je naveden kao grad sa najnižom stopom smrtnosti novorođenčadi u Sjedinjenim Državama.

Godine 1917. preselila se u Vašington, gde se zaposlila u Birou za decu, učestvujući u njihovom nacionalnom programu za praćenje dece mlađe od 6 godina, od 1918. do 1919. Takođe je ispitivala ratna sirotišta u Francuskoj i Belgija, a proučavao je ishranu među engleskom decom. Godine 1918. Biro je štampao njenu publikaciju Mleko: neophodna hrana za decu . Na kraju Velikog rata vratila se u Viskonsin, i nastavila da radi na terenskom i istraživanju za Biro za decu. Tokom 1921.godine objavila je 6 poglavlja Briga o deci i Dečja dobrobit: Pregledi za proučavanj.

Godine 1926. istražila je stope smrtnosti novorođenčadi i majki u Danskoj i uporedila ih sa američkom statistikom, zaključivši da su veće stope smrtnosti u Americi uzrokovane nepotrebnom medicinskom intervencijom. Godine 1929, Dečji biro je objavio njenu analizu Babištvo u Danskoj. Godine 1928. Biro je objavio još jedan njen izveštaj, Šta se dešava sa majkama i bebama u okrugu Kolumbija?.