Dragiša Matejić
Dragiša Matejić | |
|---|---|
 Porodična grobnica Dragiše Matejića u Arkadama na Novom groblju u Beogradu | |
| Datum rođenja | 29. jun 1879. |
| Mesto rođenja | Topola |
| Datum smrti | 1948. |
| Mesto smrti | Beograd |
Dragiša Matejić (29. jun 1879 — Beograd, 9. mart 1948) bio je srpski industrijalac i narodni poslanik.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je od majke Milice, rođene Pavlović i oca Jovana Životića, po zanimanju trgovca iz Topole, koji je promenio prezime u Matejić. Imao je brata Aleksu.[1] Osnovnu školu je završio u Topoli. Nakon Prvog svetskog rata je bio jedan od najbogatijih Beograđana. Bio je direktor i prvi akcionar Eskontne banke. Posedovao je industrijsko—bankarski koncern, koji se sastojao, osim Eskontne banke, od Klaničkog društva, Fabrika kože „Beli orao”, rudarskog preduzeća „Jerma-Gabernik” a. d.[2] (Rudnik „Jerma” i železnica Sukovo—Rakita). Od 1925. je bio vlasnik hotela u Topoli, koji je nosio ime po njemu.[3]
Bio je član Upravnog odbora Narodne banke Kraljevine Jugoslavije (mart-jul 1930), Izvršnog komiteta Banke (1931−1932), Beogradske berze, Privilegovanog društva za izvot. Industrijske komore i Opšteg osiguravajućeg društva Jugoslavija. Bio je predsednik Udruženja izvoznika, veliki dobrotvor Društva za vaspitanje i zaštitu dece, odbornik Beogradske opštine.[2]
Bio je član Demokratske stranke i njen poslanik.[2]
Odlikovan je Ordenom Svetog Save III reda i Ordenom belog orla IV reda, Zlatnom medaljom za revnosnu službu, Krstom milosrđa i drugim.[2]
Nakon Marseljskog atentata 1934. svi poslovi su mu propadali.[2] S obzirom da je Narodna banka kreditirala preduzeća i novčane zavode u kojima je glavnu ulogu imalo isto lice, ova njena politika je bila kritikovana na Zborovima akcionara. Kada je koncern zapao u nevolje i nije mogao da isplati kamate po dospelim obavezama, stavljena je hipoteka na njegovu imovinu.[4] Poverioci su s njim izvršili poravnanje, a Državna hipotekarna banka je preuzela na sebe sva industrijska preduzeća, nepokretnosti tih društava, kao i njegovu ličnu imovinu.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Švabić 2017, str. 96.
- ^ a b v g d đ Jovanović 2014, str. 275.
- ^ Srećković 2017, str. 40.
- ^ Jerković 2018, str. 253.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Srećković, Aleksandar B. (2017). „Slava i zabava udruženja topolskih zanatlija 1920. do 1941. god” (PDF). Topolski zapisi. Topola: Kulturni centar Topola. 6. ISSN 2217-9437. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 04. 2019. g. Pristupljeno 17. 12. 2018.
- Švabić, Gaja (2017). „Nedovršeni memoari” (PDF). Topolski zapisi. Topola: Kulturni centar Topola. 6. ISSN 2217-9437. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 04. 2019. g. Pristupljeno 17. 12. 2018.
- Jovanović, Jelena (2014). Popov, Čedomir; Bešlin, Branko, ur. Srpski biografski rečnik, knjiga 6, Mar-Miš. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-149-0.
- Jerković, Sonja R. (2018). Narodna banka Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca/Jugoslavije 1918-1931 - doktorska disertacija. Beograd: Filozofski fakultet Univerziteta u Beogradu.