Epilog
„Epilog“ (od grčkog έπίλογος, bukvalno „pogovor“) je poslednji dio radnje datog književnog djela, koji sa određene vremenske distance otkriva sudbine likova poslije rezolucije u djelu. Epilog može da razjasni neke njihove odnose i motive, rasvjetli intrigu i razloge sukoba opisanog u djelu, ili ga autori češće koriste da pošalju određene poruke čitaocima. Kompozicijski, taj dio djela se smatra nematerijalnim osim ako nije obuhvaćeni dio suštinski povezan sa autorovom umetničkom namjerom.
Epilog je više karakterističan za dramu nego za epska ili lirska djela. U starogrčkoj drami, u epilogu, autor otkriva svoju namjeru, iznosi svoje tumačenje prikazanih događaja, brani glumu. U savremenoj literaturi, to se relativno rijetko dešava.
U svjetskoj književnosti poznati primere epiloga daju djela kao što su:
- komad Henri IV od Vilijama Šekspira,
- romani Očevi i djeca, Rudin i Dvorjansko gnijezto od Ivana Turgenjeva,
- roman Rat i mir, Lava Tolstoja,
- romani Demoni i Braća Karamazovi od Fjodora Dostojevskog, te
- dramske pjesme Sirena i Cigani od Aleksandra Puškina.
Vidi takođe
[uredi | uredi izvor]Izvori
[uredi | uredi izvor]- „Mala enciklopedija Prosveta“, grupa autora, Beograd
- „Enciklopedijski rečnik književnih pojmova“, Ivan Bogdanov, Sofija, 1993.
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
