Ilarion Trojicki
.jpg)
Ilarion (svetovno ime Vladimir Aleksejevič Trojicki; 13 (25). septembra 1886, selo Lipici, Kaširski srez, Tulska gubernija - 28. decembra 1929, Lenjingrad) je ruski pravoslavni sveštenomučenik, arhiepiskop Verejski, bogoslov i autor brojnih duhovnih i teoloških dela.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen je 13. septembra 1886. godine u selu Lipice Kaširskog sreza Tulske gubernije, kao Vladimir Aleksejevič Trojicki, u porodici sveštenika. Oženio se mlad a supruga mu je umrla rano, tako da je sam vaspitavao svoje petoro dece: tri sina i dve kćeri. Dva sina - Vladimir i Dimitrije - postali su episkopi, a treći sin Aleksej sveštenik.
Osnovno obrazovanje stekao je u Tuli - u duhovnoj školi, a zatim u bogosloviji, nakon čega je poslat o državnom trošku u Moskovsku duhovnu akademiju da nastavi obrazovanje. Upisao je akademiju 1906. godine. Još kao student akademije, Vladimir Aleksejevič je počeo da se ističe kao najveći ruski bogoslov, usredsredivši svoju pažnju na istorijskodogmatsku apologiju 9. člana Simvola vere, tj. na razotkrivanju pravoslavnog učenja o Crkvi.
1910. godine Vladimir Aleksejevič Trojicki je završio Duhovnu akademiju sa zvanjem kandidata bogoslovlja i zadržan na akademiji kao profesorski stipendista, a nakon godinu dana postavljen za vršioca dužnosti docenta na katedri Svetog Pisma Novog Zaveta. Na akademiji je napisao i objavio radove: "Hrišćanstvo ili Crkva", "Gnosticizam i Crkva u odnosu prema Novom Zavetu", "O crkvenosti duhovne škole i bogoslovske nauke", "O nužnosti istorijsko-dogmatske apologije 9. člana Simvola vere", "Trijedinstvo Božanstva i jedinstvo čovečanstva", "Pokajanje u Crkvi i pokajanje u katolicizmu" i druge.
U proleće 1912. godine Vladimir Aleksejevič je odbranio svoju magistarsku disertaciju. Posle odbrane disertacije Vladimir Aleksejevič je krenuo na put u Kijev i Žitomir. Tu se sreo s episkopom Prokopijem Titovom s kojim je bio veoma blizak. Zajedno s njim on je često posećivao arhiepiskopa Antonija Hrapovickog prema kojem se, kao i mnogi studenti Duhovne akademije, a naročito oni koji su želeli da prime monaštvo, odnosio s velikim poštovanjem.
Zamonašio se 28. mart 1913. u pustinji svetog Paraklita koja se nalazila nedaleko od Trojice-Sergijeve lavre. 11. aprila rukopoložen je u čin jerođakona; 2. juna, na Trojicu, u čin jeromonaha.
5. jula 1913. godine uzdignut je u čin arhimandrita. Bio je to najmlađi arhimandrit i profesor u Rusiji tog vremena.
Tokom Prvog svetskog rata uzeo je živo učešće u misionarskom i protivraskolničkom radu. Po nalogu svetog Sinoda on je sastavio 24 polemička letka protiv unije i štampao ih u 600 hiljada primeraka.
Posle februarske revolucije 1917. godine, aktivno je učestvovao u radu belikog ruskog Pomesni sabora. U znatnoj meri zahvaljujući istupanju arhimandrita Ilariona prestale su rasprave povodom patrijaršije, glasovi protivnika su zamukli pod uticajem hrabro iznesenih reči istine.[1].
Posle dolaska na vlast boljševika počela su gonjenja Crkve i već 10. marta 1919. godine arhimandrit Ilarion je uhapšen i zatvoren u Butirski zatvor. Svojim bliskim ljudima pisao je iz zatvora: "Čestitam vam praznik. Došao bih i ja na praznik, ali me ne puštaju. Sutra će biti tačno dva meseca kako sam uhapšenik, i dalje sam u tom stanju, a koliko mi ostaje da budem, to ne znam. Pozivali su me kod islednika. Moj 'slučaj' se i njemu pokazao smešnim i nikakvu krivicu nije našao. 'Sutra ću' kaže - 'o tome obavestiti kolegijum'. Ova njegova prva zatvorska kazna je trajala oko tri meseca.
24. maja 1920. godine u hramu Trojickog patrijaršijskog podvorja postavljen je za episkopa Verejskog, vikara Moskovske eparhije.[2].
Aktivni crkveni rad svetiteljev, njegove propovedi na bogosluženjima i pomoć patrijarhu Tihonu, njegove sjajne nastupe na javnim raspravama vlast je dočekala s besom. 22. marta 1922. godine episkop Ilarion je ponovo uhapšen.
4. jula 1922. godine episkop Ilarion je zajedno s robijaškim transportom došao u Arhangeljsk i 10. jula je oslobođen iz zatvora.[3].
Odmah nakon povratka episkopa Ilariona iz progonstva patrijarh Tihon ga je uzdigao u čin arhiepiskopa. Najbliži pomoćnik patrijarha, preosvećeni Petar Poljanski, u to vreme je još uvek bio u progonstvu i arhiepiskop Ilarion je postao patrijarhov pomoćnika.
15. novembra 1923. godine arhiepiskop Ilarion je uhapšen. 20. novembra patrijarh Tihon je uputio pismo 5. odeljenju Narodnog komesarijata pravde u kojem je stajala molba za ispitivanje uzroka hapšenja arhiepiskopa Ilariona i za ubrzavanje njegovog oslobađanja.
7. decembra komisija NKVD za administrativna progonstva osudila je Ilariona na tri godine zatvora na Solovcima.[4]
U januaru 1924. godine arhiepiskop je dospeo u etapni zatvor na Popovom ostrvu. Krajem juna 1924. godine nakon otvaranja brodske linije arhiepiskop Ilarion je otpremljen na Solovecko ostrvo; tu je pleo mreže na Filimonovom lovilištu ribe, bio je šumar, čuvar u Filipovoj pustinji.
U to vreme sovjetska vlada i OGPU su planirali u Crkvi novi raskol. Ovoga puta on je trebalo da bude predvođen arhiepiskopom Jekaterinburškim Grigorijem Jackovskim. Želeći da uvuče arhiepiskopa Ilariona u raskol, Tučkov je izdao naređenje da se on premesti iz Solovaka u Jaroslavski OGPU, da mu se da zasebna ćelija, mogućnost da se bavi naučnim radom, da vodi prepisku i dobija knjige koje hoće, a za to vreme je hteo da pokuša da ga nagovori na saradnju sa OGPU.
5. jula 1925. godine arhiepiskop Ilarion je premešten iz Soloveckog logora u Jaroslavski politički izolator.
26. februara 1926. godine arhiepiskopa su premestili iz zasebne ćelije u zajedničku ćeliju zatvora u Korovnjicima.
19. novembra 1926. godine Posebno veće pri Kolegijumu OGPU je ponovo osudilo vladiku na tri godine zatvora na Solovcima. Optužili su ga da je razglasio sadržaj razgovora s Tučkovom. Došavši na Solovke, vladika se šalio: "Ponavljao sam godinu".
14. oktobra 1929. godine Posebno veće pri Kolegijumu OGPU osudilo je arhiepiskopa na tri godine progonstva u Kazahstan.[5]
Umro je 28. decembra 1929. godine. Mitropolit Serafim Čičagov koji je tada bio na Petrogradskoj katedri izdejstvovao je da svetiteljevo telo bude predato iz zatvorske bolnice radi crkvene sahrane. Telo je položeno u hram Novodevičjeg manastira.[6]
Izvori
[uredi | uredi izvor]- ^ Svящennomučenik Ilarion Troickiй. Preobraženie duši. M: Institut russkoй civilizacii Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. mart 2016), 2012.
- ^ Dmitriй Safonov. Arhiereйskoe služenie svящennomučenika Ilariona (Troickogo) v 1920 - pervoй polovine 1923 gg. / Pravoslavie.Ru
- ^ Žitie svящennomučenika Ilariona (Troickogo), arhiepiskopa Vereйskogo. Tverь: Bulat. 2002. pp. 28
- ^ Podvižnik na pricele // žurnal «Foma», oktяbrь 2012. pp. 34-35
- ^ Dar "Russkogo Doma" | Žurnal Russkiй Dom
- ^ http://svetosavlje.org/biblioteka/Zitija/ZitijaRuskihNovomucenika/ZitijaRuskihNovomucenika13.htm Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. mart 2016) JEROMONAH DAMASKIN ORLOVSKI, ŽITIJA RUSKIH NOVOMUČENIKA, Knjiga stradanja i utehe
