Književna norma
Književna norma predstavlja istorijski određen skup najčešće korišćenih jezičkih sredstava, kao i pravila za njihov izbor i upotrebu, koje je društvo prepoznalo kao najpogodnije u određenom istorijskom periodu. Ovo su kolektivna pravila za sprovođenje jezičkog sistema. [1]
S druge strane, književna norma se mora razlikovati od uzusa i kodifikovane norme u standardizovanom jeziku. Na primer raško pismo, poznato iz Osmanske sultanove kancelarije i jezičke enciklopedije u to vreme i kao raški jezik, samo je književna norma, a ne (standartni) jezik. Kao i vlaški jezici. Suverenitet je konstrukcija Vestfalijskog ugovora (1648).
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Ivan Haralmpiev; Lekcii po istoriя na bъlgarskiя knižoven ezik do Vъzraždaneto; Teoretični i metodologični vъprosi; str. 8; izd. Faber; Veliko Tъrnovo; ISBN 978-954-400-702-7