Milan Tutorov
| Milan Tutorov | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 12. mart 1923. |
| Mesto rođenja | Beli Manastir, Kraljevina SHS |
| Datum smrti | 13. novembar 2011. (88 god.) |
| Mesto smrti | Zrenjanin, Srbija |
| Umetnički rad | |
| Najvažnija dela | |
Milan Tutorov (Beli Manastir, 12. mart 1923 — Zrenjanin, 13. novembar 2011) je bio dramski pisac, pozorišni radnik, književni istoričar i reditelj.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 12. marta 1923. u Belom Manastiru.[1] Osnovnu školu je završio na Državnom dobru „Belje”, a gimnaziju u Osijeku 1941. godine.[1] Aprila iste godine se preselio u Beograd gde je radio na Savskom pristaništu kao obalski radnik i povezao se sa organizatorima i nosiocima narodnooslobodilačkog pokreta Jugoslavije.[1] Na proleće 1942. se preselio u Zrenjanin, a sledeće godine je stupio u partizansku jedinicu koja je izvodila akcije u okolini Zrenjanina.[1] Završetak Drugog svetskog rata je dočekao u činu kapetana, kao komesar Četvrtog bataljona trinaeste vojvođanske brigade.[1] Odlikovan je Ordenom za hrabrost i Ordenom zasluga za narod sa srebrnom zvezdom.[1] Od 1946. do 1950. je radio u Komitetu za kulturu vlade FNRJ. Na Fakultet dramskih umetnosti Univerziteta umetnosti u Beogradu se upisao 1950. godine kada je i obavljao poslove pomoćnog reditelja u Jugoslovenskom dramskom pozorištu.[1] Kao reditelj je radio u Narodnom pozorištu u Subotici 1951—1952. i u Narodnom pozorištu „Toša Jovanović” 1953.[1] Bio je direktor Istorijskog arhiva Zrenjanin 1954—1960.[1] Kao upravnik je radio u Narodnom pozorištu „Toša Jovanović” 1964—1968, kada je i penzionisan.[1] Književni rad je započeo sa prozom, objavio je desetak pripovedaka i nekoliko pokušaja u stihu.[1] Publikovao je i niz feljtonskih zapisa o ljudima i događajima iz bliže i dalje prošlosti Banata. Napisao je desetinu dramskih tekstova među kojima su Na stepeništu, Podzemni šetači (prerađeno u Vatre bez pepela), Zvezde u džepovima, Između dva voza (prerađeno u Bespomoćni), Novi anđeo (prerađeno u Kurjakovo jutro) i Optimistički mizantrop.[1] Najviše uspeha je imala njegova „polukomedija” Pukotina raja sa kojom je nagrađen na konkursu Kulturno-prosvetne zajednice Vojvodine 1958. godine.[1] Izvedena je na nekoliko scena u Jugoslaviji, na radiju i na Televiziji Beograda, prevedena je na makedonski, albanski, slovenački, mađarski, bugarski i rumunski jezik. Po njoj je Vladimir Pogačić 1959. snimio istoimeni film.[1] U Srpskom narodnom pozorištu je izvedena 1959. godine. Tematika većine njegovih drama je iz savremenog života: odnos između muškarca i žene u braku, sukob među generacijama, nesaglasnost ideala i stvarnosti. Obrađivao je i teme iz narodnooslobodilačkog rata. Za rezultate u dramskoj književnosti je nagrađen nagradom oslobođenja Zrenjanina 1969.[1] Autor je knjiga Mala Raška, a u Banatu i Seva munja, biće opet buna.[2] Preminuo je 13. novembra 2011. posle duže bolesti u Zrenjaninu i sahranjen je na Novom groblju.[2]
Radovi[uredi | uredi izvor]
- Ko umije njemu nijedna 1949.
- Pukotina raja 1958.
- Krajputaš za troje
- Kurjakovo jutro 1970.
- Pukotina raja 1970.
- Bespomoćni 1971.
- Riđan krilati 1981.
- Žarko 1982.
Reference[uredi | uredi izvor]
