Mirko Samardžić
| Mirko Samardžić | |
|---|---|
 Mirko Milošev Samardžić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 17. septembar 1900. |
| Mesto rođenja | Dragalj,Krivošije kod Risna, Austrougarska |
| Datum smrti | 1. februar 1952. (51 god.) |
| Mesto smrti | Risan, SFRJ |
Mirko Samardžić (Dragalj, Krivošije, 17. septembar 1900 — Risan, 1. februar 1952), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, predsjednik opštine Risan i golootočki zatvorenik.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 17. septembra 1900. godine u Dragalju, Krivošije u Boki kotorskoj od oca Miloša Krstovog u bogatoj zemljoradničkoj porodici.
Na izborima 22. novembra 1936. godine, u Risnu u oštroj konkurenciji protiv vladinog kandidata, pobijedu je odnijela Udružena opozicija u kojoj se infiltrirala KPJ. Za predjsednika opštine izabran je Nikola Đurković. Zbog direktnog učešća u otpremanju dobrovoljaca u Španiju, u jesen 1937. godine Đurković je smijenjen s položaja predsjednika opštine i, kao drugi na listi, zamijenio ga je njegov partijski drug Mirko Samardžić. Na mjestu predsjednika opštine je bio u dva mandata. Prvi je trajao od 1938. godine do 1941.godine a drugi od oslobođenja 1944. godine do 1947. godine. Za vrijeme mandata Nikole i Mirka otvoren je internat za siromašnu djecu kako bi im bilo omogućeno školovanje, osnovana zemljoradnička kreditna zadruga u Risnu kojom je obezbijeđeni povoljni krediti seoskom stanovništvu, a najveći uspjeh je ostvarivanje amaneta Vasa Ćukovića da se napravi njegova zadužbina Bolnica u Risnu uprkos namjerama da se Bolnica napravi negdje izvan Risna pa čak i Boke Kotorske.
Poslije Aprilskog rata odmah je prišao oslobodilačkom pokretu, pa ga je italijanska prefektura u Kotoru ucijenila sa 10.000 lira, zajedno sa Nikolom Đurkovićem, Savom Kovačevićem i Jokom Boretom. Pokušali su da ga uhapse, ali nijesu uspjeli, pa su mu zato zapalili kuću. To je bila prva kuća koju je okupator zapalio u Boki, još prije trineastojulskog ustanka. Prilikom paljenja kuća uhapšeni su njegova braća od strica Petar i Pavle Samardžić pa potom strijeljani. Mirko je sa Nikolom učestvovao u akciji spasavanja Fjodora Mahina, Sima i Olge Milošević u maju 1941. g, od specijalne policije iz Beograda. Fjodor Mahin se krio u kući Mirka Miloševog u periodu od maja 1941. do avgusta 1941.godine.[1] Djelovao je kao jedan od komandanta vodova Orjenskog bataljona. Četnici su ga uhapsili septembra 1942. godine i predali Italijanima. Do kotorskog zatvora lično ga prati okupacioni predsjednik risanske opštine kapetan Domeniko Madija. Iz kotorskog zatvora su ga internirali u logor na Mamuli.
Mirko je prvi predsjednik opštine u oslobođenom Risnu, i time je u stvari nastavio da obavlja tu dužnost koju je dobrovoljno prekinuo krajem aprila 1941.godine izjavom da ne želi da bude predsjednik opštine pod okupacijom. Doživio je tešku sudbinu poslije toga jer je bio uhapšen 1949. godine dok je bio na čelu SUBNOR-a za Srez Herceg Novi i poslat na Goli otok gdje je trpio mučenja i poniženja. Na Golom otoku je proveo 23 mjeseca, od 12. oktobra 1949. godine do 5. septembra 1951. godine kada je pušten narušenog zdravlja. Umro je 1. februara 1952. godine u risanskoj bolnici od posljedica zadobijenih na Golom otoku, u istoj bolnici kojoj je 1939. godine postavio kamene temeljca kao predsjednik opštine. Dana 19. jula 1998. godine organizacija SUBNOR-Kotor je postavila spomen ploču na njegovoj rodnoj kući.[2][3][4][5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Boka, list SSRN Boke Kotorske, broj 72, Kotor, 13. jul 1974. godine
- ^ Lazar J. Drobnjaković, Risan i stare risanske porodice, Beograd, 2003.
- ^ Živković Dušan, Prva bokeljska NOU brigada, Kotor 1984.
- ^ Zbornik radova, Radnički pokret narodnooslobodilački rat i revolucija u Boki Kotorskoj,Herceg Novi 1983.
- ^ Zbornik radova, Zatvori i logori u Boki Kotorskoj i Bokelji u zatvorima i logorima van Boke 1941-1945,Titograd 1987.