OŠ „Vučić Veličković” Međurečje
| OŠ „Vučić Veličković” Međurečje | |
|---|---|
| Tip | državna institucija |
| Osnovana | 1921. |
| Lokacija | Međurečje bb Međurečje |
| Država |  Srbija |
| Veb-sajt | http://osvucicvelickovic.edu.rs/ |
OŠ „Vučić Veličković” Međurečje, nalazi se na teritoriji opštine Ivanjica, 9 km od centra Ivanjice, i nastavlja tradiciju rokčanske škole iz 1921. godine. Osnovana je odlukom NOO Ivanjica, 15. decembra 1962. godine i dopunom odluke SO-e Ivanjica, 21. marta 1963. godine. Danas škola ima u svom sastavu i jedno izdvojeno odeljenje – u Crvenoj Gori.[1]
Istorijat[uredi | uredi izvor]
Do podizanja škole u Međurečju, deca su pešačila deset, pa čak i dvadest kilometara do Ivanjice i natrag, zavisno iz kog su zaseoka dolazila. Sela koja gravitiraju Međurečju, izuzev Kosovice, nisu imala školu sve do 1921. godine. Tako su deca iz Mane i sela pod nazivom Rokci odlazila u Ivanjicu da se tamo školuju, a iz Komadina i Kumanice u Kosovicu. Do podizanja škole u Međurečju deca su pešačila deset pa čak i dvadeset kilometara do Ivanjice i natrag, zavisno iz koga su zaseoka odlazila. Tek posle Prvog svetskog rata, 1921. godine meštani ova dva sela rešili su da podignu školu između ova dva sela, gde je već postojao opštinski centar u Međurečju. Međurečje je postalo centar i za druga sela u zaleđu. Postavljena je na mesto ranije opštinske sudnice gde se danas nalazi stambena zgrada za prosvetne radnike. Imala je jednu učionicu i stan za učitelja. Po brvnima je udarena čatma, a zgrada je pokrivena p ločom i imala je izgled savremene zidane zgrade. Posle Prvog svetskog rata kupljena je jedna brvnara od Milosavljevića, u Rokcima, za novac koji su dali građani, a davao je svako koliko je imao i mogao. Tako je osnovan odbor za izgradnju škole, u sastavu, Vlada Stanić, Jovo Stanić, Arsenije Prinčevac i Ljubo Glavinić. U svakom zaseoku, pored ovih članova bila su izabrana i tri člana koja su prikupljala novac za izgradnju školske zgrade. Postavljena je na mesto ranije opštinske sudnice, gde se danas nalazi stambena zgrada za prosvetne radnike. Imala je jednu učionicu i stan za učitelja. Po brvnima je stavljena čatma, a zgrada je pokrivena pločom i imala je izgled savremene zidane zgrade.
U prvu Rokčansku školu za učitelja dolazi Đorđe Jokanović iz Kovilja, a godinu dana kasnije na njegovo mesto stupa Miloš Todorović, koji je kasnije i poginuo u ovoj školi. Prva škola u Međurečju primala je 60 učenika. Među njima našle su se svega dve učenice. Do tada, nijedna devojčica nije išla u Šumljansku, odnosno Ivanjičku školu. Zatim je u ovoj školi službovao Aleksandar Deribo, poreklom Rus.
Za pet - šest godina, broj učenika se povećao, pa se pojavila potreba za podizanjem veće školske zgrade. Prva školska zgrada nije bila u mogućnosti da primi svu decu u jednoj učionici i jedan učitelj nije bio u mogućnosti da nastavu izvodi u svim razredima. Iskorišćena su obećanja poslaničkog kandidata Radikalne stranke da se sredstva za izgradnju škole u Međurečju dobiju u Ivanjici i Beogradu i upotrebe za izgradnju. Tako je škola za godinu dana podignuta i nastava je počela u novoj 1928. godini.
Podizanjem druge školske zgrade prostor se povećao za 480 kvadratnih metara i stvoreni su uslovi za rad dva učitelja, knjižnice i čitaonice. Otvoren je domaćički tečaj za devojke iz sela. Tada je prva školska zgrada renovirana i pretvorena u učiteljski stan.
Iz godine u godinu broj đaka se povećavao, tako da je školske 1936 / 1937. godine stanje bilo ovakvo: u prvom razredu je bilo 30, u drugom 16, u trećem 27 i u četvrtom razredu 16 učenika, što ukupno iznosi 89 đaka. Među njima je bilo 27 devojčica. Učitelji su bili Dobrila i Cvetko Velimirović.
Te 1936 / 1937. godine pri Rokčanskoj školi, u Međurečju, radio je dvogodišnji domaćički tečaj, jedini u moravičkom kraju. Tečaj su vodile stručne učiteljice Persida Zečević i Radmila Popović, a tečaj je pohađalo je 25 polaznica. Rokčanska škola je odlično funkcionisala sve do 1941. godine kada je došlo do velikog prekida u radu škole.
Na samom početku Drugog svetskog rata, u našoj školi je bio formiran i koncentracioni logor (1940. godine), gde je bilo zatvoreno 800 logoraša iz raznih krajeva Jugoslavije. Najviše ih je bilo iz Slovenije, Bosne i Makedonije. Kako se škola nalazila blizu saobraćajnice, pretvorena je, potom, u kasarnu. U toku rata u ovoj školi su radile učiteljice Dobrila Velimirović i Vera Radivojević. Veru Radivojević su četnici izvukli iz škole kao partijskog radnika i streljali je u Crvenoj Gori iste noći.
Po oslobođenju zemlje ovde su radili: Dragojlo Gavrilović, Đura Mitrašinović, Mihailo Mihailović (koji je službovao sve do 1962. godine i bio prvi rukovodilac, potpune osnovne škole) u čiji su sastav ušle škole iz susednih mesta: Komadina, Kumanice, Kosovice i Crvene Gore.
Od 1953. godine škola je prerasla u osmoletku (potpunu osnovnu školu) i prva generacija je završila osmoletku, školske 1957 / 1958. godine. Do podizanja nove školske zgrade, sa osam učionica, stanovima za prosvetne radnike, kancelarijom za nastavnike i direktora, do 1958. godine, nastava je izvođena u staroj školskoj zgradi i zadružnom domu koji je podignut 1949. godine. Šezdesetih godina dvadesetog veka, škola je imala najviše učenika, mada nisu bila obuhvaćena sva deca za osmogodišnje školovanje.
Okupljala je 1961. godine 621 učenika i imala 21 prosvetnog radnika. Kasnije se broj dece u školi smanjivao, tako da danas u školi u Međurečju i jednom izdvojenom odeljenju u Crvenoj Gori nastavu pohađa 47 učenika. Ranije su izdvojena odeljenja naše škole postojala i u Kosovici, Kumanici i Komadinama.
Ovom prosvetnom ustanovom su rukovodili:
- Mihailo Mihailović
- Dušan Bešević
- Ljubomir Marković
- Radovan Vukićević
- Strašimir Milinković
- Miloje Tošić
- Radojica Zlatić
- Biljana Pivljaković
Vučić Veličković - biografija[uredi | uredi izvor]
Vučić Veličković je rođen 13. avgusta 1920. u Ivanjici od oca Velimira iz Mane i majke Radojke iz Sivčine. Otac Velimir je bio šef žandarmerijske stanice u Ivanjici. Živeli su u Ivanjici - u kući u Nikolićevoj ulici br. 5. Vučić je imao dve sestre: sestru bliznakinju Vukanu (1920) i mlađu sestru - narodnog heroja - Olgu (koja je poginula na Kuprešu, u Lici - ubile su je ustaše) a imali su i jednog mlađeg brata Dušana (1923) koji je umro od galopirajuće tuberkuloze. Olga i Vučić su bili pripadnici Druge proleterske brigade do kraja rata. Njihovo imanje u Mani posle rata je prodato. Otac Velimir je bio učesnik Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata. Vučićev otac je umro 1931. godine kada je Vučić imao samo 11 godina. I otac i majka su mu rano umrli, pa je četvoro dece ostalo da živi od neke male penzije - sami. Vučić je osnovnu školu i Gimnaziju završio u Ivanjici. Za trgovca je učio u Beogradu na Trgovačkoj akademiji. Pred sam početak Drugog svetskog rata počeo je da radi u Beogradu i tamo se učlanio u Komunističku partiju. On je u Beogradu bio načelnik u Ministarstvu zdravlja a potom i sekretar za zdravlje Srbije. Bio je i narodni poslanik (od 1966. (ili 1968.) do 1970. (ili 1972.)). Vučić je bio član fondacije Spomenica solidarnosti - koja je finansirala školovanje siromašne dece sa Kosova. Pomagao je izgradnju zdravstvenih centara po Srbiji - bio u upravnom odboru za izgradnju Anemije i zdravstvenog centra na Zlataru i u Niškoj Banji. U kući u Ivanjici u Nikolićevoj br. 5 je do 1982. živela Vukana (Vučićeva sestra bliznakinja). Penziju je dočekao u Ministarstvu zdravlja. Celog života je živeo u Beogradu. Bio je oženjen Zoricom iz Bečeja ali nisu imali dece. Umro je 24. oktobra 1984. godine i sahranjen je u Ivanjici na gradskom groblju.
Škola danas[uredi | uredi izvor]
Osnovna škola „Vučić Veličković” nalazi se u centru Međurečja, na ušću reke Nošnice u Moravicu na nadmorskoj visini od 530m. Povezana je mrežom saobraćajnica, tako da je dostupna učenicima bilo da u školu dolaze peške ili koriste prigradski prevoz. Od školske 1953/1954. godine, škola ima i starije razrede.
Aprila 2017. godine, Kancelarija za upravljanje javnim ulaganjima Vlade Republike Srbije izvela je građevinske radove na adaptaciji i sanaciji školske zgrade u trajanju od 90 dana. Nakon izvođenja građevinskih radova na adaptaciji i sanaciji školske zgrade, stvorili su se lepši i bolji uslovi za boravak i rad dece i nastavnika i to je bio jedan od osnovnih ciljeva rekonstrukcije škole u Međurečju. U tom periodu izvođeni su radovi u unutrašnjosti, ali i na spoljašnosti škole. Urađeno je rekonstruisanje svih učionica, kabineta, kancelarija i zbornice. Rekonstrukcija je obuhvatila ugradnju parketa, promenu pločica, kompletnu promenu stolarije, spuštanje plafona, rekonstrukciju unutrašnjih i spoljašnjih stepenika, krečenje zidova, urađena je izolacija i stavljena fasada. Sredstva za rekonstrukciju škole obezbeđena su uz podršku lokalne samouprave. Škola sada lepo izgleda, a pritom je i funkcionalna.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Osnovne škole u Ivanjici”. Edukacija. Pristupljeno 11. 11. 2017.
