Olimpijske igre gluvih
 | |||
Olimpijske igre gluvih (ranije nazvane Svetske igre gluvih i Međunarodne igre gluvih ) su periodična serija višesportskih događaja koje je odobrio Međunarodni olimpijski komitet (MOK) na kojima se gluvi sportisti takmiče na elitnom nivou. Za razliku od sportista na drugim događajima koje je odobrio MOK ( Olimpijske igre, Paraolimpijske igre i Specijalne olimpijade), sportisti ne mogu da budu vođeni zvucima (kao što su startni pištolji, komande megafona ili sudijske zviždaljke).[1] Igre je organizovao međunarodni komitet sporta za gluve (Comité International des Sports des Sourds (CISS) od prvog događaja 1924. godine.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Olimpijske igre gluvih se održavaju svake četiri godine i posle Olimpijade su najduži multisportski događaj u istoriji.[2] Prve igre, održane u Parizu 1924. godine, bile su prvi međunarodni sportski događaj za sportiste sa invaliditetom.[3] Manifestacija se održava svake četiri godine od tada, osim pauze za Drugi svetski rat, a dodatni događaj, Zimske igre gluvih, dodat je 1949.[4] Igre su počele kao mali skup od 148 sportista iz devet evropskih nacija koji su se takmičile na Međunarodnim igrama tihog glasa u Parizu 1924. godine; sada su prerasli u globalni pokret.[5]
Zvanično, igre su se prvobitno zvale „Međunarodne igre gluvih“ od 1924. do 1965. godine, ali su se ponekad nazivale i „Međunarodne igre tihih“. Od 1966. do 1999. zvale su se „Svetske igre gluvih“, a povremeno su nazivane i „Svetske igre tihih“. Od 2001. godine, igre su poznate pod svojim trenutnim nazivom.[6]
Da bi se kvalifikovali za igre, sportisti moraju da imaju gubitak sluha od najmanje 55 decibela u svom „boljem uhu“. Slušni aparati, kohlearni implanti i slično nije dozvoljeno da se koriste na takmičenjima, da bi se svi sportisti postavili na isti nivo.[7] Drugi primeri načina na koji se igre razlikuju od takmičenja u sluhu su način na koji se one vode. Da bi se rešio problem gluhih olimpijaca koji ne mogu da budu vođeni zvucima, određeni sportovi koriste alternativne metode za početak igre. Na primer, fudbalske sudije mašu zastavom umesto da zvižde; na stazi, trke počinju korišćenjem svetla, umesto startnog pištolja. Takođe je uobičajeno da gledaoci ne navijaju i ne plješću, već da mašu – najčešće obema rukama.
Nakon ruske invazije na Ukrajinu 2022. godine, Međunarodni komitet sporta gluvih (ICSD) zabranio je sportistima iz Rusije i Belorusije da učestvuju na Olimpijskim igrama gluvih te godine u Kašijas do Sulu u Brazilu.[8]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „International Committee of Sports for the Deaf – News”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 2015-09-23 na sajtu Wayback Machine. Deaflympics.com..
- ^ „What are the Deaflympics?”. Pristupljeno 17. 10. 2011.. Disabled World..
- ^ „Future Directions of the Deaflympics”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 13 oktobar 2012 na sajtu Wayback Machine. Thefreelibrary.com..
- ^ „Historical overview of the Paralympics, Special Olympics, and Deaflympics”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 13 oktobar 2012 na sajtu Wayback Machine. Thefreelibrary.com..
- ^ „International Committee of Sports for the Deaf – News”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 2015-09-23 na sajtu Wayback Machine. Deaflympics.com..
- ^ „Historical overview of the Paralympics, Special Olympics, and Deaflympics”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 13 oktobar 2012 na sajtu Wayback Machine. Thefreelibrary.com..
- ^ „Historical overview of the Paralympics, Special Olympics, and Deaflympics”. Pristupljeno 17. 10. 2011. Arhivirano 13 oktobar 2012 na sajtu Wayback Machine. Thefreelibrary.com..
- ^ „Russia excluded from Deaflympics after plea from Ukraine”. www.insidethegames.biz. 12. 3. 2022.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
