Palestina Salutaris
| Palestina Salutaris Palestina Salutaris | |
|---|---|
| 390.—636. | |
 Palestina Salutaris u okviru dijeceze Istok oko 400. godine nove ere | |
| Glavni grad | Petra |
| Regija | Bliski istok |
| Zemlja | Rimsko carstvo, Vizantijsko carstvo |
| Događaji | |
| Status | Bivša pokrajina |
| Istorija | |
• Uspostavljeno | 390. |
• Ukinuto | 636. |
Palestina Salutaris (lat. Palaestina Salutaris), ili Palestina Tercija (lat. Palaestina Tertia), je bila vizantijska provincija koja je zahvatala područja od Negeva (ili Edom), Sinaj (osim severozapadne obale) i jugozapadni Transjordan, južno od Mrtvog mora. Provincija je bila deo dijeceze Istok, i bila je odvojena od Arabije Patreje u 6. veku i proširena i postojala je sve do muslimanskih osvajanja u 7. veku.
Pozadina
[uredi | uredi izvor]Oko 105. godine teritorije istočno od Damaska i južno od Crvenog mora anektiralo je Nabatejsko kraljevstvo i reformisalo ih u provinciju Arabija sa prestonicama u Petri i Bostri (severnu i južnu). Pokrajina (provincija) je proširena za vreme Septimija Severa u 195. godine, a veruje se da je podeljena na dve pokrajine: Malu Arabiju ili Arabiju Patriju i Veliku Arabiju, obe teritirijalne jedinice bile su poverene carskim izaslanicima čije je zvanje bilo konzularija, svaka sa po jednom legijom.
U 3. veku, Nabatejci su prestali da pišu na Aramejskom, i umesto njega počeli da pišu na grčkom, a do 4. veka su delimično primili hrišćanstvo, dok je sam proces hristijanizacije je završen u 5. veku.[1] Petra je brzo propadala pred krajrimske vladavine, u velikoj meri zbog promena koje su se odnosile na pomorske trgovačke puteve. Oko 363. godine zemljotres je uništio mnoge građevine, i onesposobio vitalni sistem upravljanja vodama.[2]
Područje je postalo organizovano tokom kasnog Rimskog carstva kao deo dijeceze Istok (314.), u koju je uključena zajedno sa pokrajinama kao što su Isavrija, Kilikija, Kipar, Eufratensis, Mesopotamija, Osroena, Fenikija i Arabija Patrija.
Vizantijske vlasti su u 4. veku uvele hrišćanstvo među stanovništvo.[3] Uspostavljeni su gradovi na bazi poljoprivrede i broj stanovnika je porastao eksponencijalno. [4] Pod Vizantijom (od 390.), usledila je nova podela koja je dodatno podelila pokrajinu Kilikiju na Kilikiju Primu, Kilikiju Sekundu; Sirija Palestina podeljena je na Siriju Primu i Siriju Salutaris, Fenikiju Lebanesis, Palestinu Primu, Palestinu Sekundu a nakraju i Palestinu Salutaris (u 6. veku).
Istorija
[uredi | uredi izvor]Palaestinu Tertciju sačinjavali su Negev, južni Transjordan, jednim delom Arabija Petrea, i većina Sinaja sa Petrom koja je bila stalno mesto stanovanja guvernera i Metropolitanskog arhiepiskopa.
Palestina Tertcija je takođe poznata i kao Palaestina Salutaris. [5][6]Prema navodima istoričara H.H. Bena Sansona.[7]
Muslimanski Arapi su pronašli ostatke Nabatejaca u Transjordanu i Negevu transformisanih u seljake koji su bili dokaz promene načina života ka poljoprivredi. Njihove zemlje su podeljene između novih Kahtanita arapskih plemenskih kraljevstva Vizantijskih vazala, u Gasanidskih Arapa i Himjarskih vazala, Kinda arapske kraljevine u Severnoj Arabiji, formirajući delove pokrajine Bilad El Sham.
Pregled episkopa
[uredi | uredi izvor]Pregled drevnih episkopa Palestine Salutaris ili Palestine Tercije (III) navedene u Annuario Pontificio kao naslovni, vidi:
- Aela (sada Akaba)
- Arad
- Areopolis (Raba)
- Arindela
- Avgustopolis u Palestini
- Bahata u Palestini
- Karak-Moba (El Karak)
- Elusa (Haluza)
- Lotapa u Palestini
- Petra u Palestini , Metropolitanska arhiepiskopija. Sada u (Trans) (Jordanu).
- Paran (Uadi-Feiran)
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Rimon, Ofra. „The Nabateans in the Negev”. Hecht Museum. Arhivirano iz originala 20. 11. 2018. g. Pristupljeno 7. 2. 2011.
- ^ Glueck, Grace (17. 10. 2003). „ART REVIEW; Rose-Red City Carved From the Rock”. The New York Times. Pristupljeno 22. 5. 2010.
- ^ Shahin 2005, str. 459
- ^ Shahin 2005, str. 459.
- ^ Shahin 2005, str. 8.
- ^ „Roman Arabia”. Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 11. 8. 2007.
- ^ H.H. Ben-Sasson, A History of the Jewish People. Harvard University Press. 1976. str. 351. ISBN 978-0-674-39731-6.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Shahin, Mariam (2005). Palestine: A Guide. Interlink Books. str. 459. ISBN 978-1-56656-557-8.
