Penološka andragogija
Penološka andragogija se fokusira na vaspitne i obrazovne aktivnosti usmerene prema odraslim osobama koje su prekršile zakonske norme, ugrozivši društvene vrednosti i dobra.
Pojam i predmet penološke andragogije[uredi | uredi izvor]
Penološka andragogija se temelji na teorijskim osnovama i praktičnoj primeni prevaspitanja, vaspitanja i obrazovanja odraslih osoba koje su smeštene u popravne ustanove. Ova disciplina je specifična unutar andragoških nauka zbog svojeg fokusa na prevaspitanje specifične populacije - zatvorenika tokom izdržavanja kazne. Penološka andragogija nije primenjiva u drugim kontekstima i okvirima, jer je usko povezana s disciplinom penologije koja proučava sadržaje izvršenja kazni.
Glavni cilj penološke andragogije je pronaći i razviti metode i sredstva za rad na prevaspitanju osuđenika unutar okvira kazne koju su dobili, kako bi se postigla uspešna resocijalizacija i njihova integracija natrag u društvenu zajednicu.
Razvoj penološke andragogije[uredi | uredi izvor]
U XIX veku, humanističko-liberalna shvatanja dovela su do revolucije u krivičnom pravosuđu, sa akcentom na prevaspitanje.[1] Ideja prevaspitanja dobila je značaj u 1950-im godinama, što je poslužilo kao osnova za razvoj nauke o vaspitanju i obrazovanju zatvorenika. Razvoj penološke andragogije direktno je povezan sa uspesima predstavnika pozitivističke filozofske škole, koji su propagirali pristup kaznama prilagođenim izvršitelju dela. Kreiranje ćelijskih sistema izvršenja kazne, kao što su pensilvanijski, oburnski i progresivni sistemi, imalo je za cilj sprečavanje negativnog međusobnog uticaja zatvorenika.
Povezanost penološke andragogije sa drugim naukama[uredi | uredi izvor]
Teorijske osnove penološke andragogije uključuju brojne biološke, psihološke i sociološke teorije. Biološke teorije, poput genetske, frenološke, Lombrozove i rasne teorije, te teorije poput Šeldonove. Psihološke teorije, poput teorije inteligencije, psihoanalitičke teorije i teorije frustracije. Pojavljuju se i brojne sociološke teorije poput Tardove teorije, teorije anomije, teorije kulturnog konflikta, teorije podkultura i kontrakultura i drugih. Sociološke teorije, poput teorije anomije koju je prvi koristio francuski sociolog Emil Dirkem, govore o smanjenju značaja tradicionalnih normi u modernim društvima, ali istovremeno ukazuju na nedostatak novih normi standarda.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b 1.Macanović 2.Nadarević, 1.Nebojša 2.Damir (2014). Penološka andragogija. Banja Luka: Evropski defendologija centar za naučna, politička, ekonomska, socijalna, bezbjednosna, sociološka i kriminološka istraživanja, Banja Luka. ISBN 978-99955-22-63-6.