Petar Kostić (etnolog)
Petar Kostić | |
|---|---|
 Petar Kostić | |
| Puno ime | Petar Kostić |
| Datum rođenja | 19. septembar 1932. |
| Mesto rođenja | Kragujevac, Kraljevina Jugoslavija |
Petar Kostić (Kragujevac, 1932) srpski je etnolog. Bio je kustos, viši kustos i muzejski savetnik u Etnografskom muzeju u Beogradu. Radni vek je završio na mestu rukovodioca biblioteke Etnografskog muzeja u Beogradu. Petar Kostić je jedan od boljih poznavalaca godišnjih običaja Srba.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Petar Kostić je rođen u Kragujevcu 1932. Rastao je i školovao se u Novom Sadu i Beogradu. U Beogradu je završio Prvu beogradsku gimnaziju a 1973. i Etnologiju na Filozofskom fakultetu. Zaposlio se u Etnografskom muzeju u Beogradu u kome je proveo ceo radni vek. Živi u Beogradu.
Istraživanja[uredi | uredi izvor]
Znanja je sticao proučavajući svjetske etnologe, antropologe i sociologe religije kao što su (Lubor Niderle, Sergej Tokarev, Mirča Elijade), kao i eminentne srpske etnologe na čelu sa Vukom Stefanovićem Karadžićem, i plejadom vrhunskih stručnjaka u ovoj oblasti : Jovan Cvijić , Jovan Erdeljanović, Veselin Čajkanović , Jevto Dedijer, Vladimir Dvorniković, Petar Vlahović, Špiro Kulišić... Kako ova naučna oblast pored kabinetskog rada zahteva stalna proučavanja izvora, Petar Kostić je dobar deo svoga radnog veka proveo na terenu u istraživanjima. Istraživao je izvore - narodno predanje i preživele artefakte i predmete materijalne kulture. Strpljivo i analitički je sve vreme zapamćivao narodne običaje po Srbiji. Svojim magnetofonom je beležio protiv zaborava, sećanja najstarijih stanovnika od Peštera i Starog Vlaha, preko Dragačeva i Šumadije. Trake sa ovim dragocenim sadržajima se čuvaju u Etnografskom muzeju u Beogradu i mnoge od njih čekaju da budu proučene.[1]
Pronalazio je, skupljao i uređivao etnografski materijal nalažen po celoj Srbiji. Sistematizovao ga je , registrovao i pravio zbirke.
O rezultatima svojih istraživanja pisao je u brojnim naučnim i stručnim radovima, katalozima i novinskim člancima. Napravio je 10-ak autorskih izložbi. Bio je konsultant takođe i u 10-ak etnoloških filmova.
Radovi[uredi | uredi izvor]
Neprekidno su njegovi naučni radovi publikovani u Glasniku Etnografskog muzeja u Beogradu i objavljivani kao separati. Deo publikovanih radova:
- Poreklo i značenje godišnjih običaja , Beograd, 1972.
- Pas polaženik, Beograd, 1986.
- Godišnji običaji, Beograd, 1989.
- Godišnji običaji u Srba, Beograd, 1993.
- Godišnji običaji u Dragačevu, okolini Čačka i G. Milanovca, Beograd, 1996.
Često je konsultovan i obimno citiran u stručnoj literaturi.[1]
Izložbe[uredi | uredi izvor]
Sve vreme je osmišljavao i postasvljao etnološke izložbe u Beogradu, širom Srbije, ali i u inostranstvu. (Katalozi o ovim izložbama su smešteni u arhivi Etnografskog muzeja u Beogradu i u privatnoj zbirci autora). Deo njegovog izložbenog rada:
- „El arte popular de Yugoslavia", Nacionalni muzej u Bogoti, avgust 1973. - Reprezentativna izložba narodne umetnosti Jugoslavije.
- Lazarice u selu Surlici , Manakova kuća, Beograd, maj 1982.
- Obredi i verovanja srpskog naroda, Beograd, Narodna biblioteka Srbije, april,1986. (koautor Olga Stevanović)
- Vatra u običajima i verovanjima u Srbiji, Beograd, 1987.
- Vatra u običajima i verovanjima u Srbiji, Beograd, 1990. (koautori Jasna Bjeladinović-Jergić i Ljubomir Reljić)[1]
Etnološki film[uredi | uredi izvor]
Učestvovao je u nastajanju srpskog etnološkog filma. U desetak filmova je stručni konsultant. U filmu Vučari, u režiji Ilje Slanog, dao je svoj doprinos takođe kao konsultant. Film je dobio prvu nagradu na Kanskom festivalu etnološkog filma. Video zapisi ovih etnoloških filmova su trajno smešteni u ahrivu Etnografskog muzeja u Beogradu.[1]
Poslednje godine svog radnog veka, sve do penzionisanja, proveo je kao rukovodilac biblioteke Etnografskog muzeja u Beogradu.
