Ričoto Kanudo
Ričoto Kanudo | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 2. januar 1877. |
| Mesto rođenja | Đoja del Kole, Italija |
| Datum smrti | 10. novembar 1923. (46 god.) |
| Mesto smrti | Pariz, Francuska |
Ričoto Kanudo (ital. Ricciotto Canudo; Đoja del Kole, 2. januar 1877 – Pariz, 10. novembar1923) bio je francuski filmski teoretičar i kritičar filma italijanskog porekla, inače pisac i esejista, romansijer, pesnik, muzikolog i scenarista, a po mišljenju većine istoričara, bio je otac filmske teorije i kritike.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Po završetku veoma neredovnih studija u Italiji, seli se u Pariz 1902. godine, gde ulazi u najnepristrasnije intelektualne krugove u kojima brzo biva prihvaćen kao pisac i publicista, ali i dalje nastavlja da piše tekstove za italijanske časopise. Usmerenje Ričota Kanudoa nije bilo jednostrano, čak štaviše naprotiv, on kritički obrađuje likovna, muzička i književna dela, prošivajući ih upravo nitima koje ih povezuju radije, nego da tumači svaku umetnost ponaosob.[1] U tom maniru, 1913. godine osniva dvomesečmik: Montjoie! koji je imao za cilj istraživanje veza među različitim izražajnim formama, a 1914. godine: Manifeste de l'art cérébriste (ovaj termin je njegova kovanica kako bi definisao "estetiku neraskidivo cerebralnu i senzualnu, suprotstavljenu svakom sentimentalizmu u umetnosti i životu".[1]
Kako je započeo Prvi svetski rat, kao dobrovoljac se prijavljuje u francusku vojsku, gde dolazi do izražaja njegova neskrivena hrabrost na frontu.[1]
Ubrzo nakon rata, posvećuje se sve intenzivnije filmu, a 1921. osniva prvi filmski klub u istoriji (Club des amis du septième art, poznatiji kao CASA). Ovaj klub je bio model i prethodnica mnogih elitističkih kino-klubova koji od tog momenta počinju da niču u Parizu.[1] Najveći značaj Kanudoovog kluba je upravo održavanje uglednih projekcija u okviru Jesenjeg Salona, glavne izložbe pariskog slikarstva. Godine 1922. osniva časopis Gazzette des sept arts, čiji je u početku on sam i glavni urednik.[2] Ipak, ovaj časopis će nadživeti njegovu preranu smrt.[1]
Film kao sedma umetnost[uredi | uredi izvor]
Kanudovo zanimanje za film, međutim, počinje i mnogo pre nego što su njegovi stvarni doprinosi postali uobličeni i vidljivi. On je počeo da piše o filmu veoma rano, još 1907. godine[2], u eri nemog filma[1] upravo još tada ga tretirajući kao umetnost. Nastojao je da definiše ključne elemente filmske umetnosti.[1]
Godine 1911. izlazi njegov veoma bitan tekst: Teorija sedam umetnosti (franc. Théorie de sept arts) koji konceptualno postavlja filmsku umetnost kao sedmu u sistem ostalih i proglašava je najvažnijom. Kanudo tu smatra da film objedinjuje sve ranije nastale umetničke forme, a pogotovo dva njihova pola:
- arhitekturu, kao ritam ovekovečen u prostoru i
- muziku, kao vremenski oblik ritma.[2]
Na taj način pokretna slika oživljava prostorne oblike koji pulsiraju u vremenu. Upravo posredstvom te ritmičke pulsacije, stvarajući u iluziji utisak stvarnog sveta, pokretna slika, tj. film otkriva skrivene aspekte ljudske duše. Ovaj fenomen se u istoriji filmske teorije naziva vizualizmom.[2]
Ričotu Kanudou se mora priznati zasluga što je sa nekolicinom drugih naslutio mogućnosti kinematografskog jezika i to u vremenu kada je novo izražajno sredstvo uglavnom smatrano mehaničkim instrumentom, komercijalnim poduhvatom ili razonodom za mase.[1]
Knjige[uredi | uredi izvor]
Pored romana: Grad bez gospodara (1919) i Drugo krilo (1924), Poeme o Vardaru i literarnih manifesta – Manifest cerebralizma, objavio je dosta filmskih kritika i eseja koji su skupljeni u posthumnom izdanju knjige: Fabrika slika (1927).[2] Ova knjiga svojom sadržinom uplovljava u ondašnje modernističke i avangardne tokove.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
