Teodor Taranovski
| Teodor Taranovski | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 24. maj 1875. |
| Mesto rođenja | Plonjsk, Ruska Imperija |
| Datum smrti | 23. januar 1936. (60 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Obrazovanje | Univerzitet u Varšavi |
Teodor Taranovski (Plonjsk, 12/24. maj 1875 — Beograd, 23. januar 1936) bio je ruski pravnik i istoričar koji je nakon Ruske revolucije emigrirao u Kraljevenu Srba, Hrvata i Slovenaca gde je nastavio svoje naučno stvaralaštvo. Otac je filologa Kirila Taranovskog.
Detinjstvo i mladost[uredi | uredi izvor]
Rođen je u mešovitoj rusko-poljskoj porodici. Završio je gimnaziju u Varšavi i Pravni fakultet Ruskog univerziteta. Profesori su mu bili i čuveni izučavaoci južnoslovenskog prava Teodor Leontović i Teodor Zigelj. Prve naučne radove objavio je još kao student. Magistar je postao 1899. i postavljen je na mesto docenta na Katedri enciklopedije prava varšavskog univerziteta.
Naučni rad[uredi | uredi izvor]
Početni uspesi mladog naučnika omogućili su mu da predaje na više univerziteta. Redovni profesor postao je sa 36 godina nakon što je objavio monumentalno delo Dogmatika pozitivnog državnog prava u Francuskoj za vreme starog režima. Ponudu ministra prosvete da postane profesor Petrogradskog univerziteta odbio je uz obrazloženje da ne želi ugledno mesto bez prethodnog izbora. Profesor ovog fakulteta postao je tek 1917. godine.
Od 1920. do 1936. godine bio je profesor na Pravnom fakultetu u Beogradu gde je sistematski ispitavao srpsko srednjovekovno pravo naročito Dušanov zakonik. Nije podlegao romantičarskom zanosu zbog članova ovog zakonika koji su naizgled oslikavali izuzetno napredno društvo (rad Načelo zakonitosti u Zakoniku cara Stefana Dušana). Članove koji stavljaju zakon iznad cara vidi više kao odraz vladarsko-pravne ideologije nego odraz pravne prakse.[1] Bavio se upoređivanjem različitih pravnih spomenika srednjovekovnog slovenskog prava. Srpskoj pravnoj prošlosti posvetio je kapitalno delo Istorija srpskog prava u nemanjićkoj državi. Među njegovom rukopisnom zaostavštinom nalazi se i dovršena monografija o Dušanovom zakoniku.
Za redovnog člana Srpske kraljevske akademije izabran je 1932. godine.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Enciklopedija srpske istoriografije, priredili Sima Ćirković i Rade Mihaljčić, Beograd 1997.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
