Via Marguta, Rim

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Via Marguta
(Via Margutta)
Via Marguta, Rim
Drugo
Poznata po"Praznik u Rimu"
Godišnji festival umetnosti
Ploča obeležje na zgradi Đ. Masini i F. Felinija

Via Marguta je uska ulica u centru Rima, u blizini Piace del Popolo, dostupna sa ulice Via del Babuino u drevnoj četvrti Kampo Marcio, poznatoj i kao „stranačka četvrt“. Via Marguta je prvobitno bila niz kuća skromnih zanatlija, radionica i staja, ali sada se tu nalaze mnoge umetničke galerije i moderni restorani. Sa Španskog trga može se ići preko via del Babuino, skrenuti desno preko via Albert, i via Marguta je levo.

U ulici su snimani delovi filma Praznik u Rimu, čuveno dvorište i terasa stana novinara koga glumi Gregori Pek, gde dolazi princeza koju glumi Odri Hepbern.[1] Nakon što je film Praznik u Rimu iz 1953. postao popularan, Via Marguta se razvila u ekskluzivno susedstvo, u kojem su živele takve ličnosti poput filmskog reditelja Federika Felinija i njegove supruge, glumice, Đulijete Masini. Na njihovoj zgradi, br. 110, postoji ploča - obeležje.[2]

u ovoj ulici su se nalazili i studiji u kojima su radili kompozitori kao što su Debisi, List i Vagner. Na broju Via Marguta 53b je studio koji je 1917. godine koristio Pablo Pikaso, gde je radio na predstavi „Parada” Žana Koktoa.[3]

Etimologija i istorija[uredi | uredi izvor]

Ime verovatno potiče od reči „Marisgutta“, što znači „Morska kap“, nežnog eufemizma prljavog potoka koji se spuštao niz obližnji brežuljak Pincio, poput prirodne rimske kanalizacije. Via Marguta nalazila se iza palata Via del Babuino, gde su pronađena skladišta i staje. Jedna od hipoteza odnosi se na berberina nadimka Margute (što bi značilo glup) koji je ovde imao svoju radnju. Druga mogućnost je da ulica svoje ime duguje imanjima porodice Marguti, koja je u Rimu poznata od 15. veka. Iako neki tvrde da su već u srednjem veku (kada je to područje bilo vrlo retko naseljeno) na ulici bili aktivni slikari, prvi umetnik koji je ovde imao svoj atelje bio je 1612. godine, Oracio Đentileski.

U podnožju brda Pincio nalazile su se kuće i prodavnice zidara, rezača mermera i kočijaša koji su obavljali posao u tim oblastima. U srednjem veku nepoznati umetnik otvorio je prvu radionicu u kojoj su najfiniji rimski majstori slikali portrete, rezali mermer za fontane i kovali metalne ploče, započinjući industriju koja je privlačila strane umetnike (uključujući flamanske i nemačke), kao i Italijane iz drugih regiona. Ovi imigranti su barake i staje postepeno zamenjivali kućama, radionicama i baštama.

Tokom vladavine pape Pia IX (1846-1878), belgijski monsinjor Saverio de Merode, videći potencijal područja, kupio je zemljište, izgradio kanalizaciju i ugradio usku ulicu u javni gradski plan.[4]

Via Marguta danas je šarmantna, tiha ulica. Iako je u potpunosti u centru grada, i dalje održava svoju baštensku atmosferu, sa drvećem i lozama, što je učinilo savršenim izborom za umetnike, slikare, vajare i antikvarce, iako su mnogi ateljei bivših umetnika preuređeni u stanove.

Hotel Manfredi, via Marguta

Godišnja izložba "100 slikara Via Marguta"[uredi | uredi izvor]

„Sto slikara ulice Via Marguta“ tradicionalni je umetnički festival koji se održava od 1953. godine. Izložbu sponzorišu gradonačelnik i provincija Rim (Lacio), a već dugi niz godina rastući je izvor otkrivanja novih umetnika.

Fontana umetnosti

Proslava čini ulicu Via Marguta pravom javnom umetničkom galerijom, predstavljajući više od 1.000 umetničkih dela, uključujući uljane slike, crteže i akvarele svih stilova. Neka od izloženih dela su dela nepoznatih ili manje poznatih umetnika, koje je odabrao multinacionalni žiri umetničkih kritičara.[5]

Ulaz je besplatan, izložba je otvorena za sve, razgledanje dela je neobavezno.

Via Marguta pod snegom 4. februara 2012

Poznati stanovnici[uredi | uredi izvor]

Među istorijskim stanovnicima ulice bili su Đulijeta Masina, Federiko Felini, Renato Gutuzo, Marina Punturieri i Amerigo Tot.[6]

Fontana umetnosti[uredi | uredi izvor]

Na istom području se može naći i „Fontana umetnosti“, koja ima trouglastu osnovu, krunisanu kantom četkica za boje (što simbolizuje prisustvo umetnika na tom području iz 17. veka). Prema arhitekti projekta Pietru Lombardiju, koji je takođe dizajnirao i druge male „fontanele“ širom Rima (obično inspirisane grbovima drevne rimske četvrti), mermerna fontana isklesana je 1927. godine. Dve maske su na suprotnim stranama, postavljene preko mermernih nosača. Slike su tužnog i srećnog lica, simbolizujući kolebljiva raspoloženja tipična za umetnike. Dva urezana lica sipaju svoje slabe vodene tokove u dve male kade.[7]

Popularna kultura[uredi | uredi izvor]

  • Praznik u Rimu, film Vilijama Vajlera iz 1953. godine u kojem glume Odri Hepbern i Gregori Pek, u kome se prikazuje Pekov stan u ovoj ulici.
  • Mojih prvih četrdeset godina, film Karla Vancina iz 1987, sa Karol Alt i Eliotom Guldom.
  • Quelle Belle Ragazze di Via Margutta (reditelji, slikari i pisci koji su Rim 1950-ih učinili centrom sveta), knjiga Đampiera Muginija iz 2004. godine
  • Via Marguta se pominje u pesmi „Arrivederci Roma“.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Radu, Alexander. „Via Margutta, The Most Romantic Street In The World”. allthatsinteresting.com. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  2. ^ MacGregor, Jeff. „Rome’s Very Short Street With a Long, Magnificent History”. smithsonianmag.com. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  3. ^ „Via Margutta”. romeing.it. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  4. ^ „Via Margutta”. rerumromanarum.com. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  5. ^ „VIVERE ROMA: VIA MARGUTTA, LA CARATTERISTICA STRADA AMATA DAGLI ARTISTI ROMANI”. lovelystayinrome.com. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  6. ^ „Via Margutta”. visitlazio.com. Arhivirano iz originala 30. 10. 2020. g. Pristupljeno 26. 10. 2020. 
  7. ^ De Michetti, Flavia. „ROMA: VIA MARGUTTA, LA VIA DELLE ARTI”. orticaweb.it. Pristupljeno 26. 10. 2020. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Виа_Маргута,_Рим&oldid=27115676”