Divoševo jevanđelje

Divoševo jevanđelje (14. vijek)

Divoševo jevanđelje naziva se po naručiocu Divošu Tihoradiću srpskom plemiću iz Usore. Jevanđelje je datirano u prvu polovinu 14. veka. Otkriveno je septembra 1960. u crkvi svetoga Nikole u Podvrhu kod Bijelog Polja. Pisara četvoroevanđelja otkriva oštećeni zapis na l. 66v "a Manoilo" što znači "(pis)a Manoilo", grk koji je tridesetih godina 14. veka živeo i radio u Kotoru. Sada se čuva u Cetinjskom manastiru. Wiki Inkubator</ref>

Rukopis bez prvog izgubljenog kvateriona ima 187 listova. Tekst počinje sa Matejevim jevanđeljem a završava se Jovanovim. Izvorni tekst je pisan na iluminiranom pergamentu ustavnim tipom ćirilice, a papirni umeci na l. 127, 169, 172, 174, 185 i 186 mlađom srpskom redakcijom. Ime naručioca Divoša Tihoradića zabeleženo je na foliji 5 verso, 42 verso 132 i 182, pa se njegova izrada povezuje sa prvom polovinom 14. veka. Jedan zapis u njemu naglšava da je Divoš Tihoradić iz Završja imao i vlastitu biblioteku.

Divoševo jevanđelje je podeljeno na Amonijeve glave, čiji su počeci označeni crvenom bojom, a na uspravnim marginama nalaze se oznake, koje omogućavaju traženje paralelnih mesta u drugim delovima četvorojevanđelja. Takva podela na glave nastala je još u II stoljeću i naziva se „harmonijom jevanđelja“, a nalazi se u najstarijim slovenskim jevanđeljima.

Divoševo jevanđelje izdvaja se lepotom slikanog ukrasa. Sadrži preko 60 inicijala i jednu zastavicu. Po nekim autorima ono je glavni spomenik bosanskog minijaturnog slikarstva.

Vidi još

• Miroslavljevo jevanđelje
• Marijino jevanđelje
• Vukanovo jevanđelje
• Nikoljsko jevanđelje
• Čajničko jevanđelje

Reference

• Dragojlović, Dragoljub (1997). Istorija srpske književnosti u srednjovekovnoj bosanskoj državi. Svetovi. 
• Đurić;Ivanišević, Jelica;Rajka (1961). Jevnđelje Divoša Tihoradića. Beogrrad. 
• Trifunović, Đorđe (1990). Azbučnik srpskih srednjovekovnih književnih pojmova (2. izd.). Beograd: Nolit.