Izborni sistem
Sistem pluralnosti
Većinski sistem
Poliproporcionalni sistem
Proporcionalni sistem
Mešoviti sistem
sistem većinskog bonusa
proporcionalna zastupljenost mešovitih članova
Paralelno glasanje
Drugo
Izborni sistem ili sistem glasanja se sastoji od niza pravila koja se moraju pratiti kako bi se glasanje moglo smatrati važećim i koja određuju način na koji se glasovi prebrojavaju i računa konačan rezultat. To je metod kojim glasači prave izbor između kandidata, često na izborima ili na referendumu. Uobičajeni izborni sistemi su vladavina većine, proporcionalni izborni sistem i većinski izborni sistem sa velikim brojem varijacija i metoda kao što su relativni većinski sistem i rangirani većinski sistem. Studija koja je formalno definisala izborni sistem zove se teorija društvenog izbora ili teorija glasanja, koja je podoblast političkih nauka, ekonomije ili matematike.
Oni koji su upoznati sa teorijom glasanja su često iznenađeni saznanjem da postoje drugi izborni sistemi osim vladavine većine ili da postoje neslaganja oko toga šta znači biti podržan od strane većine. U zavisnosti od odabranog značenja, uobičajeni sistem „vladavine većine” može proizvesti rezultate koje većina ne podržava. Ako svaki izbori imaju dvije opcije, pobjednika ćemo odrediti samo većinskim sistemom. Međutim, kada postoje više od dvije opcije, možda neće postojati samo jedna opcija koja će dobiti ili neće dobiti većinu. Jednostavan izbor ne dozvoljava biračima da izraze redoslijed ili intenzitet njihovog osjećanja. Različiti izborni sistemi mogu dati vrlo različite rezultate, naročito u slučajevima gdje ne postoji jasna većinska prednost.
Aspekti[uredi | uredi izvor]
Izborni sistem određuje formu glasačkog listića, skupa dopuštenih glasova; i metoda brojanja, algoritma za utvrđivanje ishoda. Ishod može biti jedan pobjednik, kao u slučaju predsjedničkih izbora, ili može dovesti do više pobjednika, kao u slučaju sa izborima za zakonodavno tijelo. Izborni sistem može precizirati kako je glasačka moć raspoređena između birača i kako su glasači podijeljeni u podgrupe (izborni okrug) čiji se glasovi računaju odvojeno.
U realnom svijetu implementacija izbora se generalno ne smatra dijelom izbornog sistema. Na primjer, iako izborni sistem glasački listi navodi apstraktno, ne precizira da li stvarni glasački listić poprima oblik komada papira, udarca karticom ili računarskog ekrana. Izborni sistem ne precizira da li ili kako se glasovi čuvaju u tajnosti, kako se vrši provjera da li su glasovi prebrojani na pravi način ili kome je dozvoljeno da glasa. To su aspekti šire teme izbora ili izbornog sistema.
Izborno reformsko društvo je politička interesna grupa sa sjedištem u Ujedinjenom Kraljevstvu, za koju se vjeruje da je najstarija organizacija na svijetu koja se bavi izbornim sistemima. Društvo zagovara ukidanje relativnog izbornog sistema na svim državnim i lokalnim izborima, tvrdeći da je sistem „loš za birače, loš za vladu i loš za demokratiju”.
Terminologija[uredi | uredi izvor]
Nazivi izbornih okruga razlikuju se od zemlje do zemlje i, povremeno, za funkciju koja se bira. Termin izborna jedinica se obično koristi za označavanje izbornog okruga, ali se može odnositi i na telo birača sa pravom glasa ili na sve stanovnike zastupljene oblasti ili samo one koji su glasali za određenog kandidata. Termini (izborni) okrug i izborni distrikt su češći u američkom engleskom.
U kanadskom engleskom, termin se koristi, posebno zvanično, ali je takođe kolokvijalno i poznatiji kao riding ili izborna jedinica.[1][2][3] U nekim delovima Kanade, izborna jedinica se koristi za pokrajinske okruge, a riding za savezne okruge. U kolokvijalnom kanadskom francuskom, oni se zovu comtés („okruzi“), dok je circonscriptions comtés pravni izraz.
U Australiji i Novom Zelandu, izborni okruzi se zovu biračka tela, međutim drugde termin biračko telo se uglavnom odnosi na telo birača.[4]
U Indiji se izborni okruzi nazivaju „Nirvācan Kṣetra“ (hind. निर्वाचन क्षेत्र) na hindskom, što se doslovno može prevesti kao „izborno područje“. Termin „Nirvācan Kṣetra“ se koristi kada se odnosi na izborni okrug uopšte, bez obzira na zakonodavnu vlast. Kada se govori o određenoj zakonodavnoj izbornoj jedinici, ona se jednostavno naziva „kšetra“ zajedno sa imenom zakonodavnog tela, na hindskom (npr. „Lok Saba Kšetra“ za izbornu jedinicu Lok Saba). Izborne jedinice za opštinske ili druge lokalne organe nazivaju se „odeljenja“.
Lokalni izborni okruzi se ponekad nazivaju odeljenjima, termin koji se takođe koristi za administrativne jedinice opštine. Međutim, u Republici Irskoj, birački okrugi se zovu lokalne izborne oblasti.
Tipovi izbornih sistema[uredi | uredi izvor]
Pluralni sistemi[uredi | uredi izvor]
Većinsko glasanje je sistem u kome kandidat(i) sa najvećim brojem glasova pobeđuje, bez zahteva da se dobije većina glasova. U slučajevima kada postoji jedno mesto koje treba popuniti, poznato je kao većinski izborni sistem; ovo je drugi najčešći izborni sistem za nacionalna zakonodavna tela, sa 58 zemalja koje ga koriste za izbor svojih zakonodavnih vlasti,[5] od kojih su velika većina sadašnje ili bivše britanske ili američke kolonije ili teritorije. To je ujedno i drugi najčešći sistem koji se koristi za predsedničke izbore, a koji se koristi u 19 zemalja.[5]
U slučajevima kada treba popuniti više pozicija, najčešće u slučajevima sa višečlanim izbornim jedinicama, pluralno glasanje se naziva blokovskim glasanjem ili pluralnost u celini.[5] Ovo ima dva glavna oblika: u jednom obliku birači imaju toliko glasova koliko ima mesta i mogu glasati za bilo kojeg kandidata, bez obzira na stranku - ovo se koristi u osam zemalja.[5] Postoje razlike u ovom sistemu, kao što su ograničeno glasanje, gde glasači dobijaju manje glasova nego što ima mesta koja treba da popune (Gibraltar je jedina teritorija na kojoj se koristi ovaj sistem)[5] i jednokratni neprenosivi glas, u kojem glasači mogu da glasaju za samo jednog kandidata u višečlanoj izbornoj jedinici, a kandidati koji dobiju najviše glasova proglašavaju su pobednicima; ovaj sistem se koristi u Avganistanu, Kuvajtu, Pitkernskim ostrvima i Vanuatuu.[5] U drugom glavnom obliku blokovskog glasanja, poznatom i kao stranačko blokovsko glasanje, glasači mogu glasati samo za više kandidata jedne stranke. Ovo se koristi u pet zemalja kao deo mešovitih sistema.[5]
Sistem Daudala, višečlana varijanta izborne jedinice prema Bordovom broju, koristi se u Nauruu za parlamentarne izbore i pri tome glasači rangiraju kandidate u zavisnosti od broja mesta u njihovoj izbornoj jedinici. Glasovi prve preferencije se računaju kao celi brojevi; glasovi druge preferencije se dele sa dva, treće preferencije sa tri; ovo se nastavlja do najnižeg mogućeg ranga.[6] Ukupni rezultati koje svaki kandidat postigne određuju pobednike.[7]
Većinski sistemi[uredi | uredi izvor]
Većinsko glasanje je sistem u kome kandidati moraju dobiti većinu glasova da bi bili izabrani, mada je u nekim slučajevima potreban samo pluralitet u poslednjem krugu prebrojavanja, ako nijedan kandidat ne može postići većinu. Postoje dva glavna oblika većinskih sistema, jedan koristi jedan krug rangiranog glasanja, a drugi koristi dva ili više krugova. Oba se prvenstveno koriste za jednočlane izborne jedinice.
Većinsko glasanje može se odvijati u jednom krugu koristeći rejtinško glasanje, pri čemu birači rangiraju kandidate po redosledu preferencije; ovaj sistem se koristi za parlamentarne izbore u Australiji i Papua Novoj Gvineja. Ako nijedan kandidat ne dobije većinu glasova u prvom krugu, druge postavke kandidata sa najnižim rangom se zatim dodaju totalima. To se ponavlja sve dok kandidat ne postigne preko 50% broja važećih glasova. Ako ne iskoriste svi glasači sve svoje preferencijalne glasove, onda se prebrojavanje može nastaviti dok ne ostanu dva kandidata, a tada je pobednik onaj koji ima najviše glasova. Izmenjeni oblik ovog pristupa je uslovni glas gde glasači ne rangiraju sve kandidate, ali imaju ograničen broj glasova koji imaju prednost. Ako nijedan kandidat nema većinu u prvom krugu, isključuju se svi kandidati osim dva najbolja, pri čemu su najviši preostali preferentni glasovi od glasova za isključene kandidate zatim dodaju u ukupne iznose da bi se utvrdio pobednik. Ovaj sistem se koristi na predsedničkim izborima u Šri Lanki, a biračima je dozvoljeno da daju tri izbora.[8]
Drugi glavni oblik većinskog sistema je dvokružni sistem, koji je najčešći sistem koji se koristi za predsedničke izbore širom sveta, a koji se koristi u 88 zemalja. Takođe se koristi u 20 zemalja za izbor zakonodavnog tela.[5] Ako nijedan kandidat ne postigne većinu glasova u prvom krugu glasanja, održava se drugi krug radi utvrđivanja pobednika. U većini slučajeva drugi krug je ograničen na dva najbolja kandidata iz prvog kruga, mada na nekim izborima više od dva kandidata mogu da se izbore za drugi krug; u tim slučajevima se o drugom krugu odlučuje pluralnim glasanjem. Neke zemlje koriste modifikovani oblik dvokružnog sistema, kao što je Ekvador, gde se kandidat na predsedničkim izborima proglašava pobednikom ako dobije 40% glasova i 10% je ispred najbližeg rivala,[9] ili Argentine (45% plus 10% ispred), gde je sistem poznat kao balotacija.
Iscrpni glasački listić nije ograničena na dva kruga, već se poslednjeplasirani kandidat eliminiše u svakom krugu glasanja. Zbog potencijalno velikog broja krugova, ovaj sistem se ne koristi na bilo kojim većim narodnim izborima, već se koristi za biranje predsednika parlamenta u nekoliko zemalja i članova Saveznog saveta Švajcarske. U nekim formatima može se održati više krugova, a da nijedan kandidat ne bude eliminisan dok kandidat ne postigne većinu, što je sistem koji se koristi u Kolegijumu izbornika SAD.
Proporcionalni sistemi[uredi | uredi izvor]
Proporcionalna reprezentacija je najzastupljeniji izborni sistem za nacionalna zakonodavna tela, pri čemu su parlamenti preko osamdeset zemalja izabrani pomoću različitih formi ovog sistema.
Proporcionalna zastupljenost na stranačkim listama je pojedinačni najčešći izborni sistem i koristi ga 80 zemalja, a obuhvata glasače koji glasaju za listu kandidata koju predloži stranka. U sistemima zatvorenih listi glasači nemaju uticaja na izbor kandidate koje stranka predlaže, dok u sistemima otvorene liste glasači imaju mogućnost da glasaju za stranačku listu i da utiču na redosled u kojem će se kandidatima dodeliti mesta. U nekim zemljama, posebno u Izraelu i Holandiji, izbori se izvode koristeći čistu proporcionalnu zastupljenost, pri čemu se glasovi zbrajaju na nacionalnom nivou pre dodeljivanja mesta strankama. Međutim, u većini slučajeva koristi se nekoliko višečlanih biračkih jedinica umesto jedinstvene nacionalne jedinice, što daje element geografske zastupljenosti; ali to može rezultirati raspodelom mandata koja ne odražava ukupne nacionalne glasove. Kao rezultat toga, neke zemlje imaju uravnotežavajuća mesta koja mogu dodeliti strankama čija su ukupna mesta niža od njihovog udela u nacionalnom glasanju.
Pored izbornog praga (minimalnog procenata glasova koje stranka mora dobiti da bi osvojila svoja mesta), postoji nekoliko različitih načina za dodelu mesta u proporcionalnim sistemima. Postoje dve glavne vrste sistema: najviši prosek i najveći ostatak. Sistemi najvišeg proseka uključuju podelu glasova koje je svaka stranka dobila nizom delitelja, stvarajući brojeve koji određuju raspodelu mesta; na primer D’Ontova metoda (za koju postoji više varijanti uključujući Hagenbah-Bišofovu) i Vebster/Sent-Lagijev metod. Pod najvećim preostalim sistemima, udela glasova stranaka deli se kvotom (dobijenom deljenjem ukupnog broja glasova sa brojem raspoloživih mesta). To obično ostavlja neka mesta neraspoređena, koja se dodeljuju partijama na bazi najvećih frakcija preostalih mesta. Primeri najvećih sistema ostatka su Hejrova kvota, Drupov kvota, Imperijalna kvota i Hagenbah-Bišofova kvota.
Pojedinačni prenosni glas je drugi oblik proporcionalne zastupljenosti; u ovom pristupu birači rangiraju kandidate u višečlanoj izbornoj jedinici, umesto da glasaju za stranačku listu; koristi se na Malti i u Irskoj. Da bi bili izabrani, kandidati moraju preći kvotu (Drupova kvota je najčešća). Biraju se kandidati koji na prvom prebrojavanju zadovolje kvotu. Potom se glasovi preusmeravaju od najmanje uspešnih kandidata, kao i višak glasova od uspešnih kandidata, dok sva mesta ne popune kandidati koji su zadovoljili kvotu.[7]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Jedna ili više prethodnih rečenica uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Chisholm, Hugh, ur. (1911). „Ridings”. Encyclopædia Britannica (на језику: енглески). 23 (11 изд.). Cambridge University Press. стр. 319.
- ^ Oxford English Dictionary, second edition, edited by John Simpson and Edmund Weiner, Clarendon Press, 1989, twenty volumes, hardcover, ISBN 0-19-861186-2.
- ^ Online Etymology Dictionary – riding. URL accessed 21 April 2007.
- ^ „Ivanhoe riding, shire of Heidelberg, counties of Bourke and Evelyn [cartographic material].”. National Library of Australia.
- ^ a b v g d đ e ž Table of Electoral Systems Worldwide Arhivirano 2017-05-23 na sajtu Wayback Machine IDEA
- ^ Nauru Parliament: Electoral system IPU
- ^ a b Glossary of Terms Arhivirano 2017-06-11 na sajtu Wayback Machine IDEA
- ^ Sri Lanka: Election for President IFES
- ^ Ecuador: Election for President Arhivirano 2016-12-24 na sajtu Wayback Machine IFES
Литература[uredi | uredi izvor]
- Hague, Rod; Harrop, Martin (2014). Uporedna vladavina i politika: uvod. Beograd: Univerzitet u Beogradu — Fakultet političkih nauka; Čigoja štampa. COBISS.SR 205597708
- Đukanović, Dragan (2006). „Izborni sistemi u zemljama nastalim na području nekadašnje Jugoslavije” (PDF). Međunarodni problemi. 4: 513—536.
- Kasapović, Mirjana (2003). Izborni leksikon. Zagreb: Politička kultura.
- Sartori, Đovani (2003). Uporedni ustavni inženjering: strukture, podsticaji i ishodi. Beograd: Filip Višnjić.
- Vasović, Vučina (2012). Savremene demokratije, Tom I. Beograd: Službeni glasnik. COBISS.SR 191351564
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- ACE Electoral Knowledge Network
- The International IDEA Handbook of Electoral System Design Архивирано на сајту Wayback Machine (24. новембар 2020) IDEA
