Stanka Glišić
Stanka Glišić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 14. januar 1859. |
| Mesto rođenja | Gradac, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 16. mart 1942. (83 god.) |
| Mesto smrti | Kraljevina Jugoslavija |
| Obrazovanje | Viša ženska škola u Beogradu |
| Zanimanje | nastavnik i prevodilac |
| Aktivni period | 1878 — 1924 |
| Radovi | Monografija Moje uspomene Monografija Pozorišne igre za decu |
| Nagrade |  Orden Svetog Save |
Stanka Đ. Glišić (Gradac, 14. januar 1859 — Beograd, 16. mart 1942) bila je nastavnica srpskog jezika i prevodilac.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Stanka je rođena je u Gradcu, selu nadomak Valjeva, otkud se 1869. godine s majkom Jevrosimom preselila u Valjevo, zbog gubitka imanja u rodnom selu, pošto joj je otac preminuo 1865. godine. Imala je dva brata: Milivoja i Milovana Glišića, poznatog srpskog književnika.
Tečno je govorila francuski, ruski i italijanski jezik, a uzimala je časove i nemačkog jezika. Bila je pozvanalac ruske i francuske književnosti, a pored rada u prosveti bavila se i prevođenjem. Za života, na srpski jezik prevela je brojna dela Tugenjeva, Gogolja, Čehova, delo Sevastopoljske priče Lava Tolstoja, a prevodila je čak i dečju književnost[1] .
Godine 1929. izdala je monografiju Pozorišne igre za decu, a 1933. monografiju Moje uspomene. Sarađivala je sa mnogim listovima i časopisima, kao što su : „Srpski glasnik“, „Misli“, „Venac“, „Politika“.
Glišićeva je bila izuzetno skromna, pa je tako mnoga dela prevodila i ne potpisujući prevode, je niti za njih tražila honorar[2] . U martu 1925. godine bila je protiv toga da se njen pedagoški jubilej obeleži od strane Ženskog pokreta i istakla da njeno dugogodišnje obrazovanje i vaspitanje dece je bila obaveza, a ne čin koji treba nagraditi. Ipak, jubilej je obeležen, a Glišićeva je u martu 1925. dobila je orden Svetog Save trećeg stepena, za dugogodišnji rad od strane Ministarsva prosvete[3]. Penzionisana je 1924. godine.
Nikada se nije udala, niti je imala potomke[1]. Preminula je 16. marta 1942. godine[3] u Beogradu[4] .
Obrazovanje i rad[uredi | uredi izvor]
Nemaština je ograničavala školovanje Stanke, pa je ona tek sa devet godina krenula u školu i završila tri razeda[2].
Nakon smrti njene majke, Stanka prelazi u Beograd kod brata Milovana, sa kojim je bila izuzetno bliska. U Beogradu se odlučila da upiše Višu žensku školu, za koju je dodatno polagala prijemni ispit zbog toga što je imala samo tri razeda osnovne škole.
Nakon uspešnog završetka Više ženske škole, Stanka se vraća u Valjevo, gde dobija posao privremene učiteljice, 1. avgusta 1878. godine prvog razeda Valjevske ženske škole[1]. Posao učiteljice u Valjevu radila je sve do 1883. godine, kada dobija premeštaj u Beograd, gde počinje da radi u prvom i drugom razredu Vežbaonice Više ženske škole.
Tadašnja upravnica Više ženske škole, Katarina Milovuk prepoznala je Stankin potencijal i na njeno insistiranje, Stanka je položila učiteljski ispit i tako postala klasna učiteljica[2]. Od 1893. do 1924. godine predavala je srpski jezik, izuzev godina tokom Prvog svetskog rata[1][3].
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g „Stanka Đ. Glišić - biografija”. knjizenstvo.etf.bg.ac.rs. Arhivirano iz originala 07. 11. 2017. g.
- ^ a b v „7 žena koje su obrazovale i vaspitavale Srbe i Srpkinje”. Kurir). Pristupljeno 18. 12. 2015.
- ^ a b v „Stanka Glišić, nastavnica, pedagog i prevodilac: Orden Svetog Save za omiljenu učiteljicu”. Večernje novosti. Pristupljeno 25. 5. 2016.
- ^ „Stanka Glišić - Enciklopedija srpskog Narodno pozorišta”. snp.org.rs.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Stankov, Ljiljana: Ženski pokret u Srbiji. Beograd, Pedagoški muzej, 2011.
- Magazinovićeva, Maga : Učiteljice: Stanka Glišić“ - njezin život i rad, njezin kulturni razvitak i njezina narodna umjetnost do danas. Beograd: Zavod za udžbenike, 2012.
