Arnulf od Roa
Arnulf od Roa | |
|---|---|
| Datum rođenja | nepoznat |
| Mesto rođenja | Šok |
| Datum smrti | 28. april 1118 |
| Mesto smrti | Jerusalim |
Arnulf od Roa (franc. Arnoul de Chocques, umro 1118. godine) bio je jedan od duhovnih vođa Prvog krstaškog pohoda i prvi Jerusalimski patrijarh.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Flandriji kao nezakoniti sin sveštenika, školovao se u Kanu. Sedamdesetih godina bio je tutor Cecilije Francuske, ćerke Vilijama Osvajača. U krstaški pohod krenuo je u sklopu armije Roberta Normandijskog, Roberta Flandrijskog i Stefana od Bloa. Među normanima je uživao veliki ugled, dok ga nenormanski krstaši nisu voleli. Kada je Petar Bartolomej pronašao Sveto Koplje u podrumu crkve Svetog Petra u Antiohiji, Arnulf ga je optužio da je prevarant. Zbog toga je došao u sukob sa Remonom Tuluskim. Da bi dokazao da govori istinu, Petar Bartolomej je pristao da se podvrgne Božjem sudu i prođe kroz zapaljenu vatru (prilikom opsade Arke). Sledećeg dana je umro.
Arnulf je odigrao bitnu ulogu prilikom opsade Jerusalima 1099. godine podižući moral već posustalih krstaša. U Jerusalimu je pronašao Istinski krst koji je postao najvažnija relikvija Jerusalimske kraljevine.
Arnulf je izabran za prvog patrijarha Jerusalimske kraljevine u avgustu 1099. godine. On je krunisao Gotfrida Bujonskog koji je postao "branilac Svetog Groba". Ubrzo je nastao spor između Arnulfa i pravoslavnih hrišćana i sirijskih hrišćana oko nekih crkvenih obreda. Papa Paskal poslao je Dambera od Pize u Jerusalim da reši spor, ali je ovaj smenio Arnulfa i postavio sebe za patrijarha. Arnulfa je imenovao za jerusalimskog arhiđakona.
Kada je Damber sa Boemundom otišao u Evropu, Arnulf je ponovo postao patrijarh (1112. godine). Bio je izuzetno nepopularan u narodu, naročito zbog toga što je odobrio brak Balduina Jerusalimskog sa Adelazijom (a već je bio oženjen Ardom Jermenskom). Zbog toga papa Paskal šalje novog legata u Jerusalim koji ga privremeno smenjuje (1115. godine). Na mesto patrijarha ponovo je došao sledeće godine nakon što je poništio Balduinov drugi brak.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Fajfrić, Željko (2006). Istorija krstaških ratova. Sremska Mitrovica: Tabernakl. ISBN 978-86-85269-05-9.
