Дугоигличава јела

Dugoigličava jela
	Sastojine dugoigličave jele oko jezera Taho, Kalifornija.
Naučna klasifikacija
Carstvo:	Plantae
Divizija:	Pinophyta
Klasa:	Pinopsida
Red:	Pinales
Porodica:	Pinaceae
Rod:	Abies
Vrsta:	A. concolor
Binomno ime
	Abies concolor; (Gord.) Engelm.
	Areal dugoigličave jele.

Dugoigličava jela ili američka bela jela (lat. Abies concolor (Gord.) Engelm. – po četinama koje su i s lica i s naličja iste boje) je visoko četinarsko drvo iz roda jela sa arealom u severnoj Americi.

Rasprostranjenost[uredi | uredi izvor]

Rasprostranjena je zapadnim predelima Sjedinjenih američkih država (najviše u Kaliforniji i Arizoni), na nadmorskoj visini od 1.000-2.700 m. Ponekad se može sresti i ispod 1.000 m.^[1]

Opis vrste[uredi | uredi izvor]

Dugoigličava jela može porasti do 50 m. Krošnja je široko kupasta, kod starijih jedinki gusta, kod mlađih ređa. Kora debla je svetlosiva, u starosti duboko ljuspasto ispucala. Grančice su žuto do mrko zelene. Pupoljci su smolasti, žućkasti, dugi oko 6 mm. Četine veoma duge u odnosu na četine većine drugih jela – do 7 cm, pljosnate, često povijene, raspoređene na grani u dva reda. Boja im je srebrnasto-plava ili srebrnasto-zelena. Muške cvasti raspoređene duž grančica. Šišarice su uspravne, sedeće, maslinastozelene do purpurne boje, duge 7-13 cm. ^[1]

Uslovi staništa[uredi | uredi izvor]

Otporna je na mraz, sušu i vetar. Dobro uspeva na svim zemljištima, čak i na zaslanjenim i suvim. Raste relativno brzo i može dostići starost od 350 godina. Štetne gasove i prašinu u vazduhu gradskih sredina odlično podnosi. Bočne grane mogu u potpunosti da zamene terminalne, što je čini otpornom i na različita oštećenja.^[1]

Značaj u ozelenjavanju[uredi | uredi izvor]

Dugoigličava jela veoma je cenjena u ozelenjavanju. Zbog velike otpornosti na uslove staništa, posebno u gradskim sredinama, ovo je jedna od vrsta u rodu jela koja se najčešče može sresti u na zelenim površinama naseljenih mesta. Pored toga, njene izuzetno duge četine neobične boje čine da je mnogi vrtlari ubrajaju i u najlepše. Sadi se kao soliterno stablo ili u grupama, kada je njena dekorativnost još izraženija. Takođe je nezamenjiva i u kombinaciji sa drugim vrstama, gde dolazi do izražaja upravo boja.^[2]

Varijeteti i forme[uredi | uredi izvor]

Od brojnih kultivara na zelenim površinama najčešće se mogu sresti: ^[1]

Abies concolor ‘Argentea’ – četine gotovo sasvim srebrne.
Abies concolor ‘Aurea’ – mlade četine zlatnožute, kasnije srebrnastosive.
Abies concolor ‘Fastigiata’ – grane kratke, što krošnji daje valjkastu formu.
Abies concolor ‘Globosa’ – žbunasta forma okruglaste krošnje, prečnika oko 70 cm.
Abies concolor ‘Pendula’ – krošnja valjkasta, sa granama povijenim nadole.
Abies concolor ‘Violacea’ – Krošnja gusta i zbijena, četine sivoplave.

Galerija[uredi | uredi izvor]

kora mladog drveta
kora starog drveta
četine
muške cvasti
šišarice
četine
četine
krošnja

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

^ ^a ^b ^v ^g Vukićević, Emilija (1982). Dekorativna dendrologija (2. izd.). str. 57—58.
^ Buha, Milica (2005). Četinari, žive ograde i „Zelene skulpture“. 96.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Vukićević, Emilija (1982), Dekorativna dendrologija (2. izd.), Beograd: Privredno finansijski vodič, str. 57—58
Buha, Milica (2005). Četinari, žive ograde i „Zelene skulpture“. 96. Niš: Film Publik Art. 86-85463-02-5.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Abies concolor

[vukicevic-1] v ^g Vukićević, Emilija (1982). Dekorativna dendrologija (2. izd.). str. 57—58.

[buha-2] Buha, Milica (2005). Četinari, žive ograde i „Zelene skulpture“. 96.

[1]

[2]